Het heerlijk avondje is (bijna) gekomen

VLAARDINGEN - Dertien muzikanten van overwegend Vlaardingse bodem laten op 9 december in de Kroepoekfabriek de muziek van Pink Floyd opnieuw leven. Projectleider Bo Singerling benaderde begin dit jaar bevriende musici die al in verschillende samenstellingen op de "All Star" optredens in de Kroepoekfabriek het podium lieten daveren en het massaal toegestroomde publiek deden genieten. Daarnaast heeft elk lid van de band de nodige sporen al verdiend met muzikale ervaring in diverse andere bands. We stellen hierbij de laatste bandleden aan u voor.

Marco Vogler – bassist en voormalig bandlid van die andere Pink Floyd coverband: Absolutely Floyd. Die bestaat nog steeds, maar voor Marco was het na tien jaar tijd om ‘verder te gaan’. Hij is als kind begonnen met orgel, gekocht bij Hoogendijk op de Hoogstraat, waar zijn vader les gaf. Marco zelf heeft hier nog een tijdje achter gezeten en zelfs nog gespeeld op dit instrument in de Emmauskerk. Guus Korpershoek, van hij les had, was een vriend van Jan de Bloeme die ook één van de bandleden van het Floyd Flower Project is. ,,In december 2016 kwam ik bij het All Stars evenement in de Kroepoekfabriek weer in contact met Jan de Bloeme en hij wist nog wie ik was’’. Na zijn orgelperiode wijdde Marco zich aan de gitaar vanwaar hij overstapte naar de bas: ,,Ik zat op de gewone gitaar voortdurend ‘baslijntjes’ te spelen, dus de keuze lag voor de hand’’. Marco blijkt wel van een andere generatie dan de interviewer, want met Jack Bruce, onder andere bassist naast Eric Clapton in de supergroep The Cream, was hij niet bekend (!). Met gitaarvirtuoos Omar, die ook in het Floyd Flower Project meedoet, speelde Marco in de band “Insinister Street”, met prog-rock als voornaamste stijl. Verder heeft hij zijn sporen ook verdiend in Kinda-gogo en in 2Big4Words, waar hij zijn partner Evelien (de saxofoniste) heeft leren kennen. Op 9 december in de Kroepoekfabriek verwacht Marco een waanzinnige en magische avond. ,,Dit is echt het project wat er echt toe doet, waarbij alles top is: de show, het licht en de band zelf’’.


Jan de Bloeme – toetsenist en de ‘oorzaak’ van het Floyd Flower Project. Immers, projectleider Bo Singerling werd door Jan de Bloeme uitgedaagd om een band te formeren die Pink Floyd op het podium zou ‘brengen’. De beloning ? De hand van zijn dochter Marjolein. Bo had niet alleen haar hand al, maar feitelijk Marjolein ‘helemaal’. Ondanks dat ging Bo toch de uitdaging aan.
Jan is de enige met een ‘klassieke’ opleiding op het conservatorium. Bijzonder daarbij is dat hij hier pas op zijn 40-ste naar toe ging. Nooit te oud om te leren dus! ,,Ik heb dat in vijf jaar gedaan maar werkte vooral in het basisonderwijs, want er is als musicus bijna geen droog brood te verdienen’’, aldus Jan. Na een directeurschap bij basisschool ’t Ambacht koos hij ervoor om weer ‘gewoon’ voor de klas te gaan staan, ook om toch wat meer tijd voor muziek te hebben. Hij speelde daarbij vooral populaire muziek tijdens diners en feestelijke evenementen en dat varieerde van Borsato en Beatles tot aan INXS. Jan blijkt in een ver verleden overigens ook in de band “Back Pressure” te hebben gespeeld, zo’n dertig jaar terug in ’t Vrondel en het Want…bekend bij de wat oudere Vlaardingers. En die band speelde…Pink Floyd, waarmee de cirkel op 9 december weer rond is. Een lang gekoesterde wens voor Jan om (tenminste) nog eenmaal met Pink Floyd op het podium te staan komt daarmee uit. Bij het repeteren moest Jan overigens wel afleren om de volledige akkoordenschema’s van elk nummer voor zijn rekening te nemen; de solo’s moest hij toch echt aan de solisten overlaten! Jan zal zich mee laten slepen door de muziek, die hij ‘harmonieën voortkomend uit chaos’ noemt. Maar daarna weer met beide benen op de grond, want zo is hij.


Omar Niamut – gitaar en niet altijd aanwezig bij de repetities. Waarom niet ? Volgens zijn bandcollega’s omdat hij ongelooflijk virtuoos is en heel snel ‘aanhaakt’ bij de ontwikkeling van de andere spelers. Omar is een computerfreak en lijkt af en toe in ‘nullen en enen’ te praten. In ieder geval is hij zowel met computers als met muziekinstrumenten, en alles wat daarbij hoort, een specialist. Voor zijn werk is hij onderzoeker bij TNO, voor zijn plezier één van de leidende gitaristen in het Floyd Flower Project. ,,Mijn eerste liefde was audioonderzoek aan de TU in Delft en alles wat digitaal is kan ik mee lezen en schrijven’’, aldus Omar. Aan de andere kant vindt Omar ‘pedalen en buizen’ (allesbehalve digitaal) mooier en beter voor het geluid van een gitaar. Omar weidt vervolgens uit over Jimi Hendrix, de klassieke Gibsonsound en het gebruik van een Fuzz-pedaal, tevens het moment dat we hem ‘kwijtraken’. ,,Ik ben er desondanks één van de latere generatie’’, aldus Omar. ,,Nirvana, Joe Satriani en Van Halen’’. Hij kreeg les van de in de muziekwereld zeer bekende Menno Gootjes, waarbij hij later ook weer wat oude helden ontdekte, waaronder dus Pink Floyd; ,,Dat Pink Floyd gitarist David Gilmour met zo weinig, zoveel kan zeggen, dat is zo bijzonder’’, aldus Omar. Zelf speelt hij, naast dit project, ook nog met Marco in 2Big4Words. Hij leest verder geen bladmuziek, maar doet alles op gehoor en ervaring en kijkt veel muziekvideo’s om de essentie van het spel te ontdekken. En de complimenten van zijn bandleden, hoe staat hij daarin? ,,Ik was vroeger meer perfectionist, maar heb geleerd om waardering te hebben voor ieders spel en bijdrage’’. Omar is onder meer als solist straks te horen bij Comfortably Numb en akoestisch bij onder meer het nummer “Mother”. Hij doet mee omdat het verhaal van Jan de Bloeme en het oppakken ervan door Bo Singerling zo’n mooi verhaal is; ,,en dan moet je gewoon meedoen’’.