Dood!? Wat is dat?

In het kader van 'Scholen kunnen beter opvoeden dan ouders!' heeft onze regering er de gewoonte van gemaakt om steeds meer opvoedkundige dingen op het bordje van de leerkrachten te gooien. Het volgende verhaal is daarvan een treffend voorbeeld. Of het werkt? Oordeel zelf. 

Groep 7/8 was net terug in de klas. Onder luid geklets werden de appels opgegeten en verdween de inhoud van de flesjes water in de kindermagen. Het was mooi weer en de pauze was dan ook volop benut door rennen, voetballen en vooral veel schreeuwen naar elkaar. Lol maken en onbezorgd in het leven staan. Deze leerlingen straalden dit uit in alles wat ze deden. De leerkrachten hadden het er niet altijd gemakkelijk mee. Voordat je ze stil had om met een les te beginnen, moest er vaker dan je wilde gemopperd worden. 

Marja had een pittig lesje voorbereid. Zij deelde de gratis werkboekjes van het Ministerie uit en startte op het digibord de bijbehorende film. Het begon al meteen heftig. Een huilend ouderpaar aan het bed van hun zojuist overleden kind. De groep keek meteen geboeid toe. De appels waren op slag vergeten. Het verdriet van de ouders was zichtbaar, het overleden kind niet. De regisseur toonde alleen het voeteneinde van het bed. 

Iemand in een witte jas vroeg aan de ouders of ze wel eens aan orgaandonatie hadden gedacht. 

Toen was het eerste deel van het werkboekje aan de beurt. In groepjes moesten de leerlingen vertellen wat zij zelf van orgaandonatie wisten en of er thuis al wel eens over gesproken was. Dat laatste bleek bij drie leerlingen het geval. Bij de andere vijfentwintig niet. De volgende opdracht hield in, dat de kinderen zo veel mogelijk voordelen van transplantatie en orgaandonatie moesten opschrijven. De meesten kwamen niet verder dan: 'Je kan dan langer blijven leven' en 'Je helpt dan iemand'. Helaas bleven onderwerpen zoals leven na de dood, religie en dood en de impact op de naaste omgeving onbesproken.

Tijdens het tweede deel van de film stemden de ouders in met orgaandonatie en liet men de vreugde van de ouders van de ‘ontvangers van de organen’ uitgebreid zien. Marja besloot de les met de vraag, wie van de kinderen ook organen ter beschikking gingen stellen. Jeffrey uit groep 8 stak meteen zijn vinger op. Gretig gaf Marja hem de beurt. 'Juf, duurt deze les nog lang? We hebben nu toch gym!'