Zou ik bij de Goede Sint wel komen…….nu ik het weer zo lelijk vind
- Cora Vlug
- 16-12-2018
- Nieuws
De weersverwachting voorspelde sneeuw vanaf 1 uur, donderdagmiddag 15 november. Ik besloot om de bus te nemen naar het vliegveld. Dan hoeft Léon niet heen en weer te rijden. Je weet maar nooit of het echt slecht wordt op de wegen. De bus stopt hier in het dorp en zet me af bij de juiste Gate op het vliegveld vlakbij New York City, zo’n kleine anderhalf uur rijden hier vandaan. Geen probleem dus. Voor alle zekerheid nog even gebeld met de busmaatschappij of de bussen wel rijden. Er moet heel wat gebeuren willen ze deze ritten afgelasten en vandaag rijden de bussen ook gewoon van en naar New York City. Het begint licht te sneeuwen, inderdaad om 1 uur. Om half 2, zoals gepland komt de bus. Er stappen nog twee mensen in. Een meneer uit Florida, die een truck op moet halen in New York en terug moet rijden naar Florida. Een mevrouw die eigenlijk met de trein wilde gaan naar het vliegveld, maar haar vriendin had haar over gehaald om met de bus te gaan. Haar vlucht gaat pas morgenochtend, dus tijd zat. Verder is de bus leeg, behalve nog een chauffeur natuurlijk. M’n grote koffer vol spullen voor de kleinkinderen en mijn handbagage waar mijn kleding in zit voor 10 dagen, gaan onderin de laadruimte van de bus. Het begint nu flink door te sneeuwen. Zodra we het dorp uit rijden en de drukkere autoweg opdraaien wordt alles anders. De sneeuw komt nu flink naar beneden. Iedereen rijdt stapvoets. Ik heb tijd zat, dus maak me niet ongerust. Er komt nu ook ijzel naar beneden en daarna weer sneeuw. We passeren voetje voor voetje verschillende auto’s die de berm in geglibberd zijn. Na anderhalf uur zijn we op de plek waar we normaal een kwartier over doen. Ik begin langzaam te twijfelen of ik op tijd ga komen voor m’n vlucht. We zijn twee uur onderweg en zo’n 20 kilometer van huis. De bus moet om een gestrande auto manoeuvreren en tegelijkertijd de heuvel op. Een ouder echtpaar durft niet verder te rijden en staat midden op de weg. We moeten even stoppen. De buschauffeur geeft weer gas en er gebeurt niks, behalve een hoop herrie van ronddraaiende banden, die geen millimeter vooruit komen. De bus kan niet meer voor of achteruit. De sneeuw, de gladheid, de heuvel en 2 wheel drive, dat werkt niet. We zitten vast, midden op de weg. Die vlucht kan ik wel vergeten. Maar ja, niks aan te doen, “er beuren ergere dingen” zou m’n moeder zeggen. Léon probeert ondertussen thuis om m’n vlucht om te zetten naar morgen en dat lukt, zonder enige bij betaling. Later worden alle vluchten vanaf Newark Airport afgelast. Daar zitten we dan. De man uit Florida hangt onderuit met z’n mobieltje. Ik wacht ook rustig op wat er gebeuren gaat. De vrouw echter begint tegen de chauffeur te mopperen. “Ze hadden deze doorgaande weg allang schoon moeten maken, ik mis m’n vlucht, ik moet naar werk, ik had met de trein moeten gaan”….en zo ging ze maar door. Arme chauffeur. Ze belde ook de politie om haar beklag te doen. Een uur later kwam een agent even kijken of alles ok was in de bus. De vrouw begint ook bij deze agent haar beklag te doen. De agent blijft kalm en zegt “mevrouw, we hebben met dit weer onze prioriteiten en U bent daar niet één van”. Ze zweeg verder. Het zag er niet naar uit dat er in de komende uren enige beweging zou komen in de bus. Elke paar minuten kon er voorzichtig 1 auto langs. Ik kreeg appjes van m’n vriendinnen die maar enigszins in de buurt wonen, dat ze me wel op konden pikken. Heel lief, maar dat ging echt niet, want iedereen zat vast, met af en toe 1 auto die erdoor kon. Lopen door de sneeuw met m’n gigantische koffer ging natuurlijk ook niet. Ik probeer een lift te krijgen, maar dat werkt niet. Het was te koud om m’n mooie benen te showen. Ik vraag aan de agent of hij me een lift kan geven naar het huis van m’n vriendin Ann, hier 5 minuten (met de auto) vandaan. Dat mag hij niet, zegt ie. Dus maar weer terug in de warme bus. Ondertussen wordt het donker. De chauffeur probeert voor de 6e keer of ie vooruit of achteruit kan komen. Geen succes. Ik krijg een appje van Ann, haar man Greg probeert om bij me te komen met de auto, maar staat vast in een stilstaande file. Om niet te hoeven overnachten in de bus zal ik dus op de 1 of andere manier bij Greg moeten zien te komen. De chauffeur haalt op mijn verzoek nogmaals m’n koffers uit het bagageruim en ik probeer te lopen dan maar. Het is nu echt donker. Alleen de zwaaiende lichten van de her en der geparkeerde politieauto’s en de koplampen van de file verlichten deze bizarre barre avond. Een stoer uitziende politie luitenant helpt het oudere echtpaar om hun auto op gang te krijgen. Hij spreekt de vrouw moed in om toch te proberen verder te rijden. Nadat hem dat lukt vraag ik aan hem of het veilig is om een stukje te gaan wandelen met m’n koffer. Hij vraagt waar ik heen moet en zegt NO. Hij kijkt naar m’n koffer, dan kijkt hij naar de achterbank van de politieauto, gooit de koffer in de auto en zegt “get in”. Yeah!!! Dat was m’n bedoeling dus. Ik wist ook wel dat ik niet kon lopen. Greg was ondertussen op een parkeerterrein belandt, dus heeft Luitenant John R me, na een gezellige en leerzame babbel tijdens de rit, daar met zwaaiende lichten af gezet. Ik kon hem wel zoenen, maar heb hem hartelijk bedankt met een flinke handdruk. De nacht doorgebracht bij Ann en de volgende dag was alles weer opgeruimd en normaal op de wegen. Léon heeft me naar het vliegveld gebracht. Onderweg even een flinke doos stroopwafels bij het politiebureau van Luitenant John R afgeleverd, als dank voor de hulp.
Doordat alles een dag opschoof was het nog maar de vraag of ik op tijd aan zou komen voor de Intocht van Sinterklaas in de Vlaardingse Haven. Ik was net zo enthousiast en nerveus als de kleinkinderen. We hadden afgesproken bij de brug bij het treinstation om 9 uur. M’n vliegtuig landt keurig op tijd 7.15uur zaterdagmorgen 17 november, wat ook nog de verjaardag is van onze zoon. Hij krijgt straks een extra verjaardag-knuffel van z’n moeder. Door de douane en koffer ophalen ging soepel. Om 8 uur loop ik richting balie van de autoverhuur. Voor de balie waar ik een auto heb gereserveerd staat een rij van 4 mensen voor me. Alle andere balies zijn verlaten en zitten de medewerkers zich te vervelen. Nu begin ik toch te hopen dat Sinterklaas ook een beetje te laat komt. Met hier en daar een snelheidsovertreding onderweg, ben ik om half 10 een parkeerplaatsje aan het zoeken op de Parallelweg. Opeens een heerlijk ouderwets herkenbare herrie en getoeter en ik zie de Stoomboot voorbijkomen. Sinterklaas zwaait enthousiast naar me, alsof hij zeggen wil “ik heb even op je gewacht hoor!!”, de lieverd. Na zo’n 6.000 kilometer en twee dagen toch nog net op tijd. Na eindelijk een parkeerplaatsje gevonden te hebben loop ik richting Westhavenkade, langs het Visserij Museum. Ik kom de hoek om en daar zijn de kleinkids!! Na een paar heerlijke dikke knuffels en zoenen lopen we richting Visbank voor de optocht. Alsof ik niet weg geweest ben. Het was weer een geweldig feest en blij dat ik het weer eens kon meemaken, al was het op het nippertje. Petje af voor de organisatie van dit prachtige feest in Vlaardingen.
Het waren weer 9 heerlijke dagen in Vlaardingen. Sinterklaas ontmoet en een enorm aantal Pieten. Natuurlijk samen op de foto en ook een foto gemaakt van de Sint om eindelijk eens voor mezelf een schilderij van deze Goedheiligman te schilderen. Pipo de Clown gezien. Met m’n zus een Haringkoppen Verbinden schub aan het Haringbeeld bevestigd, ter herinnering aan onze ouders. DJ Tim eindelijk ontmoet (zie m’n verhaal van vorige maand) en m’n Haringkoppen Verbinden T-shirt gekregen van hem. Naar de markt geweest. Tijdens alle drukte zie ik ook nog Jack, m’n Vlaardingse facebookvriend uit Texas. Hij was ook in Vlaardingen en stond bij de Hema van een rookworst te genieten. Een dagje Blijdorp met de kleinkids, een dagje shoppen, naar de speeltuin, een kort schooltripje naar de Molen, bowlen, te veel patat en kroketten eten, gewoon lekker bakkie koffie met schoondochter thuis terwijl de kids op school zijn, en noem maar op wat oma’s zoal doen met kleinkinderen. Schaatsen in Plaswijckpark, waar eindelijk m’n zoon mijn handje eens vast kon houden zodat ik niet zou vallen. De tijd vliegt voorbij. “Niet te lang wachten hoor, kom maar gauw weer, we missen je nu al” roepen ze in koor al zwaaiend wanneer ik weg rijd, terug naar huis. En weer denk ik aan de wijze woorden van Winnie de Pooh. How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard.
Fijne Kerstdagen Allemaal
Cora Vlug
