Zomerse meidagen
- Wilma Hollander
- 17-05-2020
- Nieuws
De eerste hittegolf in Griekenland is een feit. Sinds gisteren loopt het kwik snel op, hoewel het hier in Pilion vergeleken bij de bijna veertig graden in het zuiden van het land eigenlijk best meevalt. We halen nog net de dertig niet, dat staat ons pas morgen te wachten. Het is een drukkende warmte, nog versterkt door een laaghangende bewolking die volgens de deskundigen uit de Sahara afkomstig is en derhalve gevuld met woestijnstof. Niet leuk dus, ik heb weleens betere hittegolfjes in mei meegemaakt... Gelukkig mogen we ons sinds kort weer vrijelijk over straat begeven, en dat is duidelijk te merken aan de vele niet-dorpelingen die aan onze boulevard verkoeling proberen te vinden. Terrasjes en tavernes zijn nog steeds gesloten, dus meer dan een beetje heen en weer huppelen zit er niet in, maar ik kan me best voorstellen dat zelfs zo’n klein strandwandelingetje heerlijk verfrissend is als je op een flatje in de stad woont.
Het is raar om weer mensen in ons dorp en op straat te zien. Ik weet ook niet of ik er nou wel zo blij mee ben, want dat corona-virus waart natuurlijk nog steeds rond. Nu lijkt het hier in Pilion heel erg mee te vallen, maar of dat ook zo blijft als er weer ‘vreemden uit de stad’ rond komen banjeren moeten we nog maar afwachten. Ze zeggen dat het virus niet zo goed tegen de warmte kan, dus in dat opzicht zitten we wel goed. Ach, er wordt zoveel gezegd, door heel veel des- en nog veel meer ondeskundigen. We weten geen van allen wat de juiste aanpak is, dus rommelen we allemaal maar een beetje aan. En eigenlijk... eigenlijk is dat toch precies wat we anders ook doen? Geen enkel mens heeft de beschikking over het ‘program des levens’, zo simpel is het nu eenmaal. Je maakt gewoon het beste van wat je op je bordje krijgt, meer kun je niet doen. Ook dit gaat vast weer een keer voorbij – zolang we allemaal ons gezonde verstand maar gebruiken en een beetje voorzichtigheid in acht blijven nemen.
Eén ding is zeker: het wordt in ieder geval een anders-dan anders zomer. Tavernes en terrasjes aan zee mogen weliswaar over een paar weken weer open, maar het dicht bij elkaar kruipen wat de Grieken zo gezellig vinden, is niet toegestaan. Tafeltjes moeten ver uit elkaar staan met niet meer dan vier personen eromheen, en het bedienend personeel moet zich houden aan strenge voorwaarden wat betreft het uitserveren van de maaltijden en drankjes. Ook in de hotels en appartementencomplexen zal het er heel anders aan toe gaan. De restricties daar zijn zo streng, dat ik betwijfel of je je er als vakantieganger ook echt op vakantie zult voelen. Vanwege de restricties op het vliegverkeer en het zojuist verlengde verbod op vluchten vanuit een aantal met name genoemde landen – waaronder Nederland – zal er voorlopig in ieder geval nog weinig terechtkomen van de door velen zo gewenste toeristenstroom. Het voor begin juni geplande bezoek van onze zoon kunnen we dus wel vergeten. Met zoveel voorwaarden en restricties, zowel voor het vliegen als voor het verblijf hier, wordt het allemaal wel heel erg ingewikkeld. Ik heb me er dus al op ingesteld dat ik nog een paar maanden langer moet wachten voor ik hem weer in mijn armen kan sluiten. Niet leuk, maar ach, in het verleden is het wel vaker voorgekomen dat er soms een jaar of zelfs nog langer zat tussen een weerzien, en ook daar zijn we overheen gekomen. Zolang we allemaal gezond blijven en internet hebben, is het allemaal nog wel vol te houden.
Dat internet is echt een zegen in deze tijd van afstand houden, vind u ook niet? In de eerste plaats natuurlijk vanwege de snelle en makkelijke communicatie, maar toch ook vanwege de mooie initiatieven die er uit ‘corona-nood’ zijn ontstaan. Zo zit ik iedere donderdagavond met een tsipourootje naast me geheel aan de buis gekluisterd voor de virtuele dinnershow van de Wannebiezz. Een heel uur Wannebiezz Live... daar word ik zomaar spontaan vrolijk van. Zo vaak heb ik immers niet de mogelijkheid om een live optreden van hen bij te wonen, dus dat wekelijkse uurtje is echt een buitenkansje. Een geluk bij een ongeluk, zal ik maar zeggen, want door alle evenementen voor dit jaar te verbieden, hebben niet alleen de artiesten, maar ook de hele entertainment-business natuurlijk wel een haast dodelijke klap gekregen. Ik vind het echt fascinerend om te zien hoe iedereen, groot of klein, probeert om er ondanks al die tegenslag toch nog iets van te maken. Er zijn al zoveel prachtige initiatieven ontplooid, zoveel ‘verbindingen’ gelegd ondanks het feit dat we geen rechtstreeks contact mogen hebben... Dat zijn toch onverwacht schitterende pareltjes aan de door dat nare virus nogal kleurloos geworden ketting van ons leven.
Nu de zomer eraan komt, en de zon weer wat vaker schijnt, heb ik het internet gelukkig niet meer zo hard nodig om mijn wereld wat vrolijker te kleuren. Alleen al de dagelijkse vogelconcerten waarmee ik wakker word brengen als vanzelf een glimlach om mijn mond en de prachtige bloemenzee in mijn tuin maakt die glimlach alleen maar groter. Dat ook de muggen weer aan het dansen zijn, vooral ’s nachts rond mijn oren, vind ik dan wel weer wat minder, maar dankzij de zomerhitte mag ik ‘s middags gewoon legaal een dutje gaan doen. Een heerlijk vooruitzicht, al moeten er voor die tijd nog wel een aantal flesvoedingen gegeven worden. Tot mijn eigen stomme verbazing hebben twee van de drie vondelingetjes namelijk mijn onhandige geklungel tijden hun eerste levensdagen overleefd. Vijf weken zijn ze vandaag, en ze gaan steeds meer op echte katjes lijken. Ik heb mijn handen er nog wel een poosje aan vol! Maar één ding heb ik me na deze knap vermoeiende weken wel vast voorgenomen: de volgende keer dat ik vanuit de struiken kitten-gepiep hoor komen, loop ik toch echt luidkeels zingend door!
Denk ik... :-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
