Zo heerlijk rustig
- Wilma Hollander
- 24-01-2021
- Nieuws
Ergens begin november, net nadat onze tweede strenge lockdown was ingegaan, begon onze boiler te lekken. Nu is manlief gelukkig nogal handig, dus het ding werd uit elkaar gehaald, alle elementen werden nagekeken en schoongemaakt, en vervolgens draaide hij de diverse moertjes en bouten opnieuw vast. Dat hielp – voor even. We raakten gewend aan het dagelijkse gedrup in het teiltje dat we eronder hadden gezet, want ja, tijdens zo’n strenge lockdown met alle winkels gesloten en restricticties om de weg op te gaan is het toch wat lastiger om zo’n probleem te verhelpen. En dus werd de schoonmaak- aandraai-actie nog een paar keer herhaald, maar helaas, helpen deed het niet.
,,Er moet nu echt een nieuwe boiler komen'', zei manlief begin januari. Hij belde met de huisbaas, die op zijn beurt een loodgieter belde, die beloofde te zullen komen kijken wat er aan de hand was. Een week verder en tig telefoontjes later kwam hij inderdaad aanzakken – om te constateren dat we een nieuwe boiler nodig hadden. Daar bleef het bij. Dus weer een week later opnieuw met de huisbaas gebeld, die beloofde iemand anders te sturen. En zowaar, die stond een uur later al voor ons neus. Ook deze expert constateerde al snel dat er een nieuwe moest komen. Hij ging overleggen met de huisbaas en dan hoorden we het wel. Hij hield woord, want een paar dagen later hoorden we van de huisbaas dat de nieuwe boiler helaas niet in voorraad was, maar inmiddels wel was besteld, en binnenkort zou komen.
Gisteren was het dan eindelijk zover. ,,Ik zag net je man voorbijkomen op de brommer, hij is onderweg naar huis'', berichtte de huisbaas mij – ja, sociale controle is hier nog heel gewoon – via de telefoon. ..Als hij thuis is, moet hij meteen de boiler leeg laten lopen, want mijn broer komt over een uurtje de nieuwe ophangen.'' Het uurtje werden er drie, maar toen stond broer mét de nieuwe boiler dan toch op de stoep. Huisbaas kwam zelf ook nog even kijken, en zo werd met vereende krachten de nieuwe boiler opgehangen en geïnstalleerd – waarbij er geen loodgieter meer aan te pas kwam, want dat laatste deden ze gewoon zelf. Zo moeilijk schijnt dat niet te zijn. En nu hangt er dus keurig een nieuwe boiler in onze douche, zonder teiltje eronder, want het gedrup is over. Nou ja, bijna... er hangen nog wat druppeltjes rond een van de waterslangen, maar manlief heeft goeie hoop dat dat met nog een paar keer aandraaien van het moertje (of boutje, dat kan ook, ik heb er geen verstand van) wel over is.
Het gaf allemaal best een gezellige drukte, weer eens wat anders, want sinds de lockdown van maart hebben we nog zelden iemand op bezoek. Maar zie, vanmorgen hadden we alweer iemand over de vloer, of eigenlijk meer in de tuin. Dankzij het brengen van de boiler herinnerde huisbaas’ broer zich namelijk dat hij vorige week had beloofd zijn tuinhulp even naar ons toe te sturen om onze abrikozenboom te snoeien. Dat was toen niet doorgegaan vanwege de regen, maar deze week schijnt het zonnetje weer, zodat het nu mooi even gedaan kon worden. Nu beginnen tuinhulpen nogal vroeg, dus ik zat nog lekker in mijn Ma Flodder-outfit – dik jack over mijn nachtpon, broek en laarzen eronder – aan mijn ontbijtkoffie op het terras, toen de bel al aan het hek klingelde. De tuinhulp knipperde niet eens met zijn ogen toen hij me zag, wat misschien ook eigenlijk wel logisch is. Als ik zo om me heen kijk, hoort de Ma Flodder-trend tegenwoordig gewoon bij het nieuwe normaal. Zonder bezoekers en met iedere dag thuiswerken is een keurige outfit lang niet zo belangrijk meer en het spaart ook nog eens een hoop geld uit.
Na een halfuurtje zag de abrikozenboom er weer keurig uit, en ik ook, want de Ma Flodder-outfit was inmiddels wel een beetje aangepast. Rustig bijkomen van alles was er echter nog even niet bij. Kater Dimple liep al een paar dagen te hinken en had nu echt een dikke poot, dus die moest toch eerst even met manlief naar de dierenarts. Die dikke poot, veroorzaakt door de beet van een andere kater, herkennen we inmiddels wel. Dimple heeft namelijk nog steeds niet door dat hij al een flink aantal jaartjes een je-weet-wel-kater is en komt ieder halfjaar met een dergelijke verwonding thuis. In de afgelopen twee weken is er hier in de buurt weer heel afgekrijst en -gevochten tussen de buurt- en aanloopkaters die op de krolse vrouwtjes afkomen. Het gaf heel wat lawaai in de straat, dat nog eens versterkt werd door het geblaf van de buurhonden die zich er maar al te graag mee wilden bemoeien. Onze eigen hond Ira, inmiddels een dame op leeftijd, was na een week doodop van het van voor naar achter rennen en weer terug. Ik ook, want probeer maar eens een boek te schrijven te midden van al dat tumult. Om het nog maar niet te hebben over regelmatig het raam opendoen voor kleine Krumpie, die halsoverkop naar binnen vluchtte als het haar te gortig werd, maar vijf minuten later toch wel weer heel graag naar buiten wilde om te zien waar dat gedoe nou allemaal over gaat. Afijn, de krolse periode is weer over, de rust is weergekeerd, en onze Dimple heeft behalve die dikke poot gelukkig geen verdere kleerscheuren opgelopen. Hij is zojuist terug gekomen van de dierenarts, en huppelt na twee spuitjes weer vrolijk op vier poten buiten rond.
Ook ik hoop binnenkort weer vrolijk zonder restricties buiten rond te kunnen huppelen. Als het een beetje meezit, mag ik ergens in de volgende maand mijn eerste vaccinatie gaan halen. De eerste kwetsbare groepen zijn ook hier in Griekenland al ingeënt, en nu is de rest van de bevolking aan de beurt, volgens een schema per leeftijdsgroep. Momenteel wordt de groep 80-84 jaar gevaccineerd, dus het duurt voor mij nog wel een paar weekjes, maar die komen we ook nog wel door. Hoe fijn zal het zijn als ik het ‘gewone’ leven weer langzaam kan gaan oppakken. ‘Achter de geraniums’ zitten is best leuk, zeker als het op zo’n mooi plekje is als waar die van mij staan, maar na tien maanden daartoe ‘gedwongen’ te zijn, ben ik het toch wel een beetje zat. Hier in de tuin bloeien de narcissen al, en de eerste tulpen verschijnen met hun kopjes boven de grond. De grimmige winterkou wordt verdrongen door de lente, langzaam, met horten en stoten, maar het gebeurt wel. En precies zo zal dat stomme virus ook door het vaccin verdrongen worden, daar ben ik van overtuigd. Maar tot het zover is, tot ik die prik heb gehad, blijf ik voor de zekerheid toch nog maar even achter mijn geraniums zitten. Dankzij onze heerlijk ‘rustige’ lockdown is écht vervelen er gelukkig nog steeds niet bij... :-)
Yiasou uit Pilion
Wilma Hollander
