Volos bezoekje

VLAARDINGEN/PILION - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Drie weken ver zijn we alweer in het nieuwe jaar. Ze vliegen zoals gewoonlijk om, en eigenlijk met helemaal niks. Nou ja, als je een flinke griep niks noemt tenminste. Rond oud en nieuw kreeg manlief het te pakken, een week later begon het bij mij. We zijn er nog steeds niet vanaf, maar inmiddels wel zover dat we ons voorzichtig weer iets verder dan het dorp begeven. En ik moest echt hoognodig naar Volos vandaag. Voor de kerst had ik namelijk alweer nieuwe glazen in mijn bril voor verweg gekregen, maar dat werkte voor geen meter. Ik zag meer zonder bril dan met, dus ergens was er iets niet goed gegaan. Vanwege de griep had ik er gelukkig niet zo heel veel last van gehad, maar als ik autorij zie ik toch graag iets scherper dan mijn ogen zonder bril het zien. En vorige week was er ook nog een brief van het CAK gekomen, met een formulier dat ik zo spoedig mogelijk bij onze zorgverzekeraar moest afgeven, wilde ik nog verzekerd blijven. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik nu AOW ontvang, waardoor ik de zorgverzekering zelf moet betalen, en niet meer bij manlief meeverzekerd word. Gezien het feit dat post van instanties uit Nederland altijd minimaal zes weken onderweg is, was dat toch wel een dringende aangelegenheid, wilde ik niet het risico lopen binnenkort onverzekerd te zijn.

Nu is een bezoek aan Griekse instanties altijd een behoorlijke beproeving, en het IKA, de nationale ziektekostenverzekering, is daarop geen uitzondering. Ieder jaar moeten we gewapend met onze boekjes, burgerservicenummers en paspoorten acte de présence geven op het kantoor in Volos, waar je door ongeïnteresseerde medewerkers van loket naar loket gestuurd wordt. De rij voor die loketten is over het algemeen lang, en heb je de pech om rond sluitingstijd pas aan de beurt te zijn, dan kun je de volgende dag terugkomen. In dat opzicht was de covid-periode een verademing, want zie, ineens kon alles telefonisch geregeld worden! Maar vanwege dat formulier moest ik er toch echt een keer persoonlijk heen, en dus stapte ik vanmorgen met gezonde tegenzin dan toch maar in de auto, de bril in de tas in plaats van op de neus en gewapend met een extra pakje zakdoeken voor diezelfde nog snotterige neus.

De opticien had gelukkig tijd, en concludeerde na een uitgebreide meting - allebei met masker op! - dat het probleem met de huidige bril veroorzaakt werd door het feit dat het linkeroog wél en het rechteroog níét gecorrigeerd werd. Het ene is verziend, het andere bijziend, en ook nog eens astigmatisch, en die combinatie is heel lastig om goed te corrigeren. Afijn, lang verhaal kort, de verweg bril heeft nu weer dezelfde sterkte gekregen als in mei 2021 en als ik mag afgaan op de terugrit vanuit Volos kan ik nu inderdaad eindelijk weer gewoon ‘normaal’ verweg kijken. Pff. Het zal eens een keer tijd worden, want dat geklungel met die brillen - leesbril, verweg én zonnebril - ben ik na anderhalf jaar toch wel een beetje zat. Het nieuwe rechterglas zou na een uurtje in de bril zitten, dus in die tijd kon ik mooi naar het IKA-kantoor om het volgende probleem te tackelen: het aanpassen en verlengen van de ziektekostenverzekering.

Normaal gesproken handelt manlief dit soort zaken af, dus ik had wat problemen met het vinden van de juiste ingang, maar uiteindelijk stond ik toch in een grote hal met allerlei verwijzingen naar verdiepingen en afdelingen. Ik had echter geen idee waar ik moest zijn, en een receptie was er niet, dus liep ik op goed geluk maar verder naar de loketten op de begane grond. ‘Je moet vragen naar Kyría Sophia,’ had manlief gezegd. ‘Die spreekt Engels en is zeer behulpzaam.’ Geheel tegen mijn aard in, maar wijs geworden door ervaring, sloot ik mij niet in de rij achter de wachtenden aan, maar liep meteen naar een onbemand loket, waar ik met mijn charmanste glimlach naar de mensen achter het glas riep: ‘Mag ik wat vragen? Ik zoek Kyría Sophia. Waar kan ik die vinden?’ En zie, het geluk was met mij, want laat de bewuste dame nu net bij het achterste bureau in een paar laden aan het rommelen zijn. Ze had haar jas al aan, dus iets later en ik was haar waarschijnlijk helemaal misgelopen. Een behulpzame meneer achter het glas wenkte haar meteen naderbij, en samen bekeken ze mijn boekjes en het formulier. Waarop Sophia met de boekjes verdween, en de meneer mij opgewekt vertelde dat we buren waren, want hij woonde ook in Kato Gatzea.

Maar, ging hij streng verder, ik was wel op de verkeerde locatie. Alle dossiers voor de regio Gatzea waren sinds mei vorig jaar verplaatst naar het kantoor aan de Rossou, en daar was ik alleen welkom na telefonische afspraak. ‘Voor vandaag zitten ze vol,’ vertrouwde hij me nog toe, en wijzend op het formulier in mijn hand informeerde hij ook nog even bezorgd of ik daar wel een kopie van had gemaakt, voor mijn eigen thuisdossier. Blijkbaar had hij niet al te veel vertrouwen in zijn collega’s... Inmiddels kwam Kyría Sophia weer terug, met een stapel papieren en onze boekjes. De laatste kreeg ik terug, met een papiertje met daarop het telefoonnummer van het andere kantoor en de naam van iemand die daar werkte. ‘Vraag maar naar die meneer, en zeg dat Sophia je gestuurd heeft, dan komt het wel in orde,’ zei ze. ‘En anders moet hij mij bellen, ik weet precies wat er gedaan moet worden.’

Even later stond ik weer buiten, zonder tastbaar resultaat, maar wel met de naam van iemand die me verder kan helpen. En dat... Dat is in de wirwar van de Griekse bureaucratie het mooiste geschenk wat je kunt krijgen... ;-)

Yiasou uit Pilion,

Wilma 

P.S. Dinsdagochtend 24 januari rond een uur of tien, ben ik als ‘Vlaardingse in den Vreemde’ te horen in een live-interview op Radio Rijnmond. Ik ben benieuwd!