VIDV: Zomer in Pilion

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Cora Vlug (Verenigde Staten) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland). 

Net als velen met mij ben ik verbijsterd over wat er allemaal met mijn woonland gebeurde deze afgelopen weken. Ik heb de gebeurtenissen op de voet gevolgd, via live-feeds, via artikelen uit diverse Nederlandse en buitenlandse kranten, via links in mijn netwerk. Ik heb reacties gelezen van pro en anti, en ik zou niet weten wat ik in mijn columns of op mijn websites aan al die informatie had moeten toevoegen. Ik weet het nog steeds niet. Ik hoop alleen met heel mijn hart dat er uit al die ellende toch nog iets goeds voortkomt. Dat nog veel meer mensen in heel Europa zich ervan bewust worden dat onze regeringen slaaf zijn geworden van de banken, dat dit niet het Europa is wat we voor ogen hadden toen we een verenigd Europa werden. 

Hier in Griekenland zijn de mensen murw. De crisis speelde immers al veel langer dan de afgelopen vijf maanden. In januari was het dieptepunt voor velen al bereikt, wat duidelijk bleek uit de overwinningszege van Syriza. Het getrouwtrek en de vernederingen tijdens de onderhandelingen met de EU, uiteindelijk resulterend in het sluiten van de Griekse banken, was met name een drama voor de ouderen, de meest kwetsbare bevolkingsgroep. Mensen die nog nooit geld uit een automaat hadden getrokken, omdat ze die automaten nog minder vertrouwden dan hun eigen bank, moesten nu ineens met een pasje waarvan ze niet eens wisten hoe het werkte hun schamele pensioentje in gedeelten uit de muur halen. Veelal bij automaten die geen keuzeknop hebben om zelf het bedrag te veranderen, zodat  er in plaats van de zo hard benodigde €60,00 helaas maar € 50,00 uit kwam. 

Het leverde behalve de schrijnende foto's die de wereldpers haalden ook wel hilarische momenten op. Grieken mogen elkaar namelijk graag helpen. Zo zagen wij met eigen ogen hoe een stuntelende en steeds onzekerder wordende oude man bij de automaat onmiddellijk werd bijgestaan door de andere wachtenden in de rij. Met drie, vier man tegelijk hielpen ze de oude baas aan zijn halve pensioentje, waarbij de pincode luidkeels over de straat galmde en ook nog eens door een van de helpers behulpzaam werd ingetikt. Het geld werd zorgzaam in zijn borstzakje gestopt, waarna de man langzaam weg schuifelde, waarschijnlijk op weg naar het kafeneion, om de rest van de dag in gezelschap van vrienden achter zijn ene kopje koffie van € 1,50 - inclusief een flesje water - door te brengen. Wat moet je anders als oude man aan het eind van je leven in een land dat totaal op zijn gat ligt? 

Op het Pilionse platteland merken we niet zo veel van al die politieke en financiële toestanden. We hebben op het hele schiereiland sowieso weinig pinautomaten. De kans dat degene voor je het laatste geld eruit haalde, was altijd al aanwezig, en voordat de bank uit Volos dat dan weer aanvulde, was je meestal een paar dagen verder. Aangezien de lokale supermarkten en ook heel veel hotels geen creditcardapparaten hebben, laat staan pinautomaten, moest je hier, ook als toerist, altijd al beschikken over een voorraadje cash geld. Dus op de Pilion merken we niet zo veel van geldopname-moeilijkheden. Daar zijn we immers al jaren aan gewend. Wat we wel merken is de afwezigheid van Griekse vakantiegangers. In de tien jaar dat ik hier woon, heb ik het nog nooit zo rustig gezien. Pilion is van oudsher een binnenlandse vakantiebestemming. Er komt wel een handjevol buitenlandse toeristen, vooral mensen die op zoek zijn naar het authentieke Griekenland, maar het gros van de bezoekers is toch Grieks, zeker in juli en augustus, de Griekse bouwvakperiode. Gewend als we zijn om in deze periode op bepaalde tijden soms vijf minuten te moeten wachten voordat we de 'grote weg' kunnen oversteken om het bos in te lopen, is het heel raar om nu slechts een paar auto's voorbij te zien komen. 

Gelukkig hebben alle doemscenario's er niet voor gezorgd dat de trouwe buitenlandse Piliongangers zijn weggebleven. Integendeel, ook 'nieuwe' vakantiegangers die hun solidariteit met de Grieken willen tonen, bevolken nu onze mooie stranden en dorpen. Tot hun volle tevredenheid. Want de mooie natuur, de zon, de zee, de vriendelijkheid en vooral de gastvrijheid in Griekenland zijn not in crisis! Met een aantal van die 'nieuwe' Nederlandse Piliongangers heb ik een aantal gezellige uren op het terras van de taverne doorgebracht, omdat ze mijn reisgids ‘Een Hollandse Kijk op Pilion’ wilden hebben, en ook om een handtekening in mijn door hen aangeschafte romans te zetten. Ze vertelden me onder andere dat ze behalve mijn reisgids ook mijn romans gebruikten als leidraad om Pilion te ontdekken. Dat schijnt wel vaker voor te komen en ik word daar altijd heel erg blij van. Het feit dat mijn lezers daadwerkelijk de plekjes, dorpjes en tavernes opzoeken waar de gebeurtenissen rond mijn hoofdpersonen zich afspelen, vind ik het mooiste compliment dat ik kan krijgen als schrijfster. Op zo'n moment moet ik stiekem altijd even denken aan Catherine Cookson, de beroemde Engelse schrijfster die bekend staat om haar historische romans die zich rond Durham en Newcastle afspelen. Lang geleden was ik zelf in 'Catherine Cookson-Country', volgde ik de routes uit haar boeken, zag ik de scènes uit haar romans voor me. En nu doen mensen hetzelfde met de verhalen die uit mijn pen zijn gevloeid. Dat zijn toch mooie dingen voor een schrijfster! 

En nu zitten we alweer halverwege juli. De krekels tjilpen op volle kracht, het zeewater heeft een aangename temperatuur, de zon doet al vanaf de vroege ochtend haar best om volop te schijnen, de zomerbloemen in de tuin zorgen voor een en al kleur... Het doet me beseffen dat wat wij mensen onszelf ook allemaal aandoen, de natuur om ons heen gewoon zijn gang blijft gaan en zich absoluut niets aantrekt van wat er in Brussel allemaal bekokstoofd wordt. Het mensenras is maar een piepklein onderdeel van die machtig mooie natuur waarin we mogen leven. Volgens mij wordt het hoog tijd dat we ons ook eens als zodanig gaan gedragen ;-)