VIDV: Winterse uitstapjes
- Wilma Hollander
- 28-01-2018
- Nieuws
Sneeuw en kou worden niet standaard geassocieerd met Griekenland, maar ik kan u vertellen dat wij daar in de Pilion-winters regelmatig mee geconfronteerd worden. Ik weet nog goed hoe verbijsterd ik was bij het zien van de zeventig centimeter dikke sneeuwlaag op het Kala Nerase strand tijdens onze eerste winter hier. Sindsdien hebben we vele soorten winters voorbij zien komen: milde, strenge, zonnige, regen- en sneeuwwinters, alles kan hier. Het vreemdste wat we ooit meemaakten was toen we jaren geleden vanuit een zonnig Kala Nera met de buren naar Milies reden, een bergdorpje op zo’n vijfhonderd meter ‘boven’ ons, om daar even koffie te drinken. Tot onze stomme verbazing kwamen we in Milies plotsklaps in een sneeuwstorm terecht. Niet leuk, want we waren gekleed op het zonnige weer aan de kust en totaal niet voorbereid op het ploeteren door de dertig centimeter sneeuw in Milies! Na de koffie reden we weer terug naar Kala Nera, en het idiote was dat zodra we een kleine tweehonderd meter lager waren, er geen spoor meer te zien was van welke sneeuw-ellende dan ook. Sterker nog, op het terrasje aan zee waar we enigszins beduusd neerstreken na ons koude koffie-avontuur konden we onze jassen gewoon uittrekken en in ons T-shirtje genieten van het warme zonnetje.
Ervaringen als deze hebben me dan ook wat voorzichtig gemaakt in het plannen van winterse uitstapjes. Met het weer valt hier echt niet te spotten, ook al omdat sneeuwschuivers (als ze er al zijn) niet overal bij de bergdorpjes kunnen komen en glibberige bergwegen vrij ‘normaal’ zijn. Gezien de ravijnen die zich er meestal naast bevinden, ben ik daar niet happig op. Ook de regionale en gemeentelijke waterhuishouding en afwatering zijn niet optimaal. Misschien hebt u in de afgelopen weken op het journaal wel de beelden voorbij zien komen van overstroomde Griekse dorpjes, weggespoelde wegen en ingestorte strandboulevards. Dat zijn geen sensatieverhalen, maar een jaarlijks terugkerende realiteit. Na een paar flinke regenbuien (of sneeuw in de hoger gelegen gebieden) zoekt het water de kortste weg naar beneden en dat kan dus heel goed de hoofdstraat van dat schattige kustdorpje uit uw zomervakantie zijn. Kala Nera is van oudsher zo’n ‘winter-waterballet-dorp’. Bepaalde straten en een groot deel van de boulevard veranderen na een paar dagen flink regenen in een rampgebied waar je maar beter niet zonder kaplaarzen kunt rondlopen. Of op het hoogtepunt van de overstroming met je auto moet gaan rondrijden. De kans dat die auto meegesleurd wordt is zeer wel aanwezig, zoals menigeen tot zijn of haar verbijstering heeft moeten constateren.
De uitstapjes die we in de winter maken zijn dan ook geheel afhankelijk van de weersvoorspellingen en brengen ons meestal niet veel verder dan Kala Nera of Volos. Ja, beetje saai, ik weet het, maar wij kunnen ons in en rond het huis ook prima vermaken. Het is maar net waar je aan gewend bent, denk ik. Wij zijn er tevreden mee, maar het is natuurlijk niet voor niets dat veel van onze Griekse mededorpelingen ’s winters in Volos of een andere grote stad wonen. Dat wij zowel de zomer- en de wintermaanden in Kato Gatzea doorbrengen vinden ze geloof ik wel een beetje raar, maar daar zitten wij niet mee. Lekker rustig, zeggen we, als we op een bankje aan de boulevard over de zonnige Pagasitische Golf uitkijken. Onze zoon denkt daar iets anders over, dus als hij op bezoek is, zoals afgelopen week, proberen we toch altijd wel iets verder te gaan dan ons eigen dorpje. Dit keer viel de keuze op Larissa, een wat grotere stad die een klein uurtje voorbij Volos ligt. We waren er nooit eerder geweest – nou ja, behalve dan een paar keer bij Ikea, dat een paar kilometer buiten de stad ligt. Des te leuker was het dus om nu een keertje echt de stad zelf in te gaan, en alles wat Larissa te bieden heeft op ons gemak te bekijken.
We hadden er een mooie, zonnige dag voor uitgekozen, met een temperatuur van zo’n tien graden. Goed stads-wandelweer, zal ik maar zeggen. Rond een uur of twaalf waren we er, en dankzij de gps van zoonlief reden we rechtstreeks naar de parkeergarage in hartje centrum, waarna we ons avontuur begonnen met een korte koffiestop op een verwarmd, zonnig terras ertegenover. Daarna bezochten we het oude amfitheater, de overblijfselen van de middeleeuwse Turkse Markt, de ernaast gelegen Byzantijnse kerk – helaas afgesloten – en een prachtig beeldenpark met intrigerende grafstenen. En dat alles was te bereiken al slenterend over ruime autoloze winkelstraten en grote, levendige pleinen. Tegen drie uur streken we moe maar voldaan neer in een van de moderne lounge-cafés voor een welverdiende lunch, om na een uurtje weer richting Volos te vertrekken. Ikea hebben we dit keer overgeslagen, maar de mannen wilden nog wel graag even de ernaastgelegen Media Markt in, dus daar hebben we nog even een korte stop gemaakt. Tegen zes uur waren we weer thuis van onze ‘expeditie’, en werden we door onze viervoeters een beetje verwijtend begroet. Alsof ze al dagen zonder eten hadden gezeten, zo keken ze ons aan. Ach ja, ze zijn verwend tot op het bot, dat was wel weer duidelijk.
Zoonlief is inmiddels weer vertrokken naar Nederland. Ons Pilion-winterleven suddert rustig verder, met na één flinke regendag opnieuw een heerlijk zonnetje. De narcissen in de tuin staan in volle bloei, net als de gele klaver, de goudsbloemen en de kleurrijke Griekse margrietjes. Hier beneden lijkt het wel voorjaar, maar vanuit de tuin kan ik de sneeuw op de bergen achter ons zien liggen. En hoewel de dagen alweer lengen, is de winter nog niet voorbij. Het zal niet de eerste keer zijn dat we ook aan de kust in maart door de sneeuw lopen te banjeren. Gelukkig weten we dan altijd zeker dat het niet van lange duur is en dat de zomer al om het hoekje kijkt. Hoewel we daar ook niet altijd blij mee zijn, want als het zo heel erg warm is... Oftewel, zoals onze zoon altijd zo treffend opmerkt als hij hier is: `Jeetje, wat wonen jullie hier toch verschrikkelijk rot!’ ;-)
Yiasas uit Pilion!
Wilma Hollander
