VIDV: Tuinieren op z'n Grieks

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vier Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Bart van Zessen (Argentinië), Antoinette van de Water (Thailand/Borneo), Cora Vlug (Verenigde Staten) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland). 

Komkommertijd is het hier. Letterlijk. Iedere dag moeten er wel drie of meer geoogst worden om ze niet te groot te laten worden. Net als de aardbeien, en de boontjes en de abrikozen. Een moestuin is leuk, maar veel werk, zeker in dit klimaat. Water geven is een must, anders verdort het waar je bij staat. Gelukkig heeft ons huisje een eigen natuurlijke bron, waaruit we water omhoog kunnen pompen, want met een tuin van zo'n vierhonderd vierkante meter gaan er behoorlijk wat litertjes doorheen. 

Een fikse regenbui, zoals we die de afgelopen weken een aantal keren hebben gehad, werkt ook mee om alles lekker groen te houden. Niet zo leuk voor de toeristen, maar voor ons een heerlijk geschenk. Ik weet nu al dat we nog vele weken zullen krijgen zonder een enkele regendruppel, met temperaturen die regelmatig de veertig zullen overschrijden. Dat is niet altijd prettig – om het nog maar voorzichtig uit te drukken – en hoe korter die periode duurt, des te beter. Een regenachtige junimaand vind ik dus helemaal niet zo erg. 

Ik ben erg blij met mijn tuin. Hiervoor hebben we vijf jaar in een appartement gewoond, met een balkon van vier bij vier, omgeven door grote olijfbomen. Naarmate de jaren verstreken werden die bomen nog groter, zodat ik op het laatst het gevoel had in een boomhut te wonen. Een beetje claustrofobisch werd ik er soms wel van, maar veel erger was dat die bomen in de zomer bewoond werden door duizenden krekels! En die kunnen een lawaai maken, dat wil je niet weten! Eind juli, op het hoogtepunt van hun gekrijs, liep ik steevast twee weken lang met grote dotten watten in mijn oren om niet gek te worden. Ongelooflijk dat zulke kleine beesten zo'n oorverdovend, constant aanwezig lawaai kunnen produceren. Het gaat de hele dag door, van 's morgens vroeg tot een uur of acht, halfnegen 's avonds. Van het ene op het andere moment vallen ze dan stil, alsof er plotseling een knop wordt omgezet. Helaas duurt die weldadige stilte slechts een halfuurtje, want zodra het donker wordt, beginnen de nachtkrekels aan hun concert. Gelukkig zijn die iets bescheidener dan hun collega's van overdag; het 'romantische getjilp van de krekels', waarmee wij schrijvers onze exotische scènes zo graag opleuken, is dan ook geheel en al aan hen te danken! 

Tegenwoordig heb ik geen ruzie meer met de krekels. De bomen in onze tuin zijn blijkbaar niet zo geliefd als onze vroegere olijfbomen, en de enkele overdag-krekel die zich nu al begint te roeren, kan ik goed hebben. Last van claustrofobie heb ik ook niet meer. Toen we hier net woonden, had ik zelfs een kleine aanval van pleinvrees. Dat ik zomaar ineens meer dan vier meter weg kon lopen van ons huis drong niet meteen tot me door. Erg lang heeft dat niet geduurd. Er moesten drie rechthoekige velden met kniehoog onkruid gerooid worden, en toen ik die maandenlange klus achter de rug had, was ik helemaal vertrouwd met elke centimeter van ons 'landgoed'. 

Het onkruid tiert nog steeds welig, vooral na een regenbui, maar de vele bloeiende planten en struiken, die wij er in de afgelopen jaren in hebben gezet, doen hun uiterste best om de regie over te nemen. Dat lukt aardig, want alleen degenen die niet al te veel persoonlijke verzorging nodig hebben – daar hebben we geen tijd voor – overleven bij ons. Sterke, krachtige planten zijn het, die de wekenlange verschroeiende warmte van de zomerzon manmoedig trotseren, om daarna in het najaar weer helemaal op te bloeien. Net als ik dus... ;-)