VIDV: Toerist in eigen land

Wilma Hollander
11-09-2016
Nieuws

VLAARDINGEN - Iedere week op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Cora Vlug (Verenigde Staten), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland).

Het leuke van alleenreizende vriendinnen is dat ze er meestal geen bezwaar tegen hebben als ik voorstel om samen gezellige toeristendingetjes te doen. Voor hen leuk omdat ze met mij op plaatsen komen waar ze anders nooit gekomen zouden zijn, voor mij leuk omdat het een broodnodige afwisseling is op mijn dagelijkse bestaan.

Zo ook afgelopen week. Een jarenlange FB-vriendin kwam voor het eerst naar Pilion en dan is het natuurlijk fijn als er iemand is die je bij aankomst op je bestemming een beetje wegwijs maakt. Spannend was het wel, want we hadden elkaar nog nooit in levenden lijve ontmoet, maar gelukkig klikte het meteen toen ik bij haar in de bus stapte die ons naar Kala Nera zou brengen. Toen we na het uistappen al kletsend verderliepen naar het hotel draaide de jonge Griekse vrouw die voor ons liep zich glimlachend om. ‘Ik zat achter jullie in de bus,’ vertelde ze in het Engels. ‘En ik vond het zo leuk om te zien hoe jullie met elkaar omgaan. Ik was zo verbaasd. Van achteren leken jullie wel twintigers. Wat heerlijk dat je op jullie leeftijd nog zo kunt zijn. Ik wens jullie heel veel plezier met elkaar!’

Vriendin en ik hebben uiteraard de rest van de week meermalen vrolijk uitgeroepen dat we helemaal niet oud zijn, omdat we van achteren nog makkelijk voor twintig kunnen doorgaan. En op onze respectabele leeftijd is dat zeker een prachtig compliment!

Het was een mooi begin van een gezellige week, waarin ik voor het eerst in jaren weer een tripje heb gemaakt met Pilions beroemde treintje, de Moutzouris, waarover ik begin deze maand al een uitgebreide websitecolumn schreef. Ik blijf het een mooie rit vinden, en aan de enthousiaste reacties om me heen te merken, was ik niet de enige. Ontspoord zijn we deze keer gelukkig niet, we kwamen veilig in Milies aan, waar we op het dorpsplein midden in een Griekse bruiloft vielen. Een happening op zich, want zoals het hele leven in Pilion gaat het er ook bij een bruiloft zeer relaxt aan toe. Van baby’s tot oude grootmoeders, iedereen is aanwezig om het bruidspaar een gelukkig leven toe te wensen. En het maakt niet uit of je in je dagelijkse kloffie komt of in een galajapon, alles mag en niets is vreemd. Dat de kus waarmee de bruidegom zijn bruid bij de kerk begroette ongevraagd deze column siert... ach, ik denk niet dat het bruidspaar daarmee zal zitten. Die hebben vast wel iets anders te doen in hun wittebroodsweken.

Vanuit Milies zijn vriendin en ik over de kalderimi afgedaald naar het aan de kust gelegen Kala Nera. Vanwege de hoogteverschillen en de warmte best een pittige wandeling die we in een kleine twee uur aflegden. Ik was helemaal trots op mezelf, want nog geen vier maanden geleden ging ik verdorie schuifelend door het leven omdat mijn rug er geen zin meer in had, en nu liep ik toch maar fluitend – nou ja, bij wijze van spreken – zonder problemen een steile berg af. De overheerlijke Piña Colada die ik na de wandeling op het terras aan de boulevard van Kala Nera heb gedronken, was dan ook echt verdiend, vond ik zelf.

We hadden geluk met het weer die wandelzondag, want in de loop van de week begon het te betrekken, en zelfs te regenen. Maar gelukkig hadden we voor de woensdag een autootje gehuurd om een aantal plaatsjes in Zuid-Pilion te bezoeken, dus de paar druppeltjes die we onderweg gehad hebben, deerden ons niet. En tegen de tijd dat we in het zuiden waren, was de lucht opengebroken en scheen het zonnetje ons vrolijk tegemoet. Er stond weliswaar een flinke wind, maar dat leverde ook wel weer spectaculaire plaatjes op, want de aanstormende golven van de Egeïsche zee deden de normaal gesproken rustig kabbelende bootjes behoorlijk op en neer gaan.

We hadden bij de ambachtelijke slager in Argalasti een stuk worst gekocht, bij de op hout stokende bakker in Lafkos een vers stokbroodje, en samen met de kaas, de komkommer en de flesjes ijsthee uit de supermarkt ertegenover hebben we op een bankje in het plaatsje Katigiorgis – waar de weg op het strand eindigt – heerlijk in het zonnetje gepicknickt. De middag liep al bijna ten einde toen we uiteindelijk aankwamen in het idyllische vissersplaatsje Agia Kyriaki aan de andere zuidpunt van Pilion, het geplande reisdoel van ons uitstapje. En wat is het leven dan goed, op zo’n simpel Grieks terrasje aan zee, met om je heen slechts het geluid van de zeemeeuwen en het getik van de tavli-stenen van de oude mannetjes aan het tafeltje achter je. Met uitzicht op de vele vrolijk gekleurde vissersbootjes aan de kade, octopussen die hangen te drogen aan een waslijntje en aan de overkant van het water de hoge bergen van Evia. Dat er naast ons aan het tafeltje uitgerekend twee Nederlanders plaatsnamen, ach, dat namen we maar op de koop toe.

En toen zat het er al bijna weer op. De laatste vakantiedag van vriendin hebben we afgesloten met een uitgebreid Grieks ontbijt en ’s avonds nog een etentje in de taverne. Waarna zij haar koffer ging pakken, en ik naar mijn bedje in Kato Gatzea vertrok.

Toen ik vanmorgen heerlijk relaxt, nog helemaal in vakantiestemming, mijn computer openklapte, en voor het eerst in een week tijd mijn agenda bekeek, ontdekte ik tot mijn schrik dat het alwéér tijd was voor een VL-24 column. Terwijl ik voor mijn gevoel de vorige nog maar net had ingeleverd. Vier weken in Pilion vliegen in de zomer echt voorbij. Maar... gelukkig maak ik ook heel veel mee in die zomerweken, en is zo’n column snel geschreven. Zodat ik nu nog een hele vrije zaterdagmiddag voor me heb liggen. Kan ik dat heerlijke vakantiegevoel van de afgelopen week toch nog een poosje langer vasthouden ;-)