VIDV: Thank You Knuffel voor een veteraan
- Cora Vlug
- 07-05-2017
- Nieuws
Het is weer de tijd van het jaar. Dodenherdenking. Nederland herdenkt alle Nederlandse oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van WOII. Twee jaar geleden zette ik voor 'Vlaardingers In Den Vreemde' mijn beleving van de Dodenherdenking hier in de USA op papier. Ik wil jullie dit nog een keer laten lezen omdat het zo’n bijzondere dag was met respectvolle ontmoetingen. En omdat we nooit mogen vergeten.
Maandag 25 mei was weer de jaarlijkse Memorial Parade. Zoals wij Dodenherdenking en Bevrijdingsdag hebben, zo hebben de Amerikanen Memorial Day. Vele parades en herdenkingen door het hele land. Ons kleine stadje met nog geen 8,5 duizend inwoners organiseert dit jaar z’n 149ste Memorial Day Parade. En dat maakt Doylestown de trotse bezitter van de oudste Memorial Day Parade in de USA. Het spektakel trok dit jaar zo’n 20.000 bezoekers. 1.700 mensen lopen mee in de stoet, waaronder acht high school marching bands en enkele honderden veteranen. De bewoners van de straten waar de stoet doorheen komt versieren hun huizen met vlaggen en rood/wit/blauwe slingers. Doylestown is een heel oud stadje, gevestigd in 1745. De typisch Amerikaanse charme van oude huizen is hier volop te vinden. Vele huizen hebben een overdekte waranda met 1 of twee schommelstoelen en een hangmat. Nee, er zit geen Hillbilly met een geweer. Kortom een schitterende achtergrond voor een parade van de Amerikaanse geschiedenis. Het duurt twee uur voor de hele stoet aan iedereen is voorbij getrokken. Uiteraard gaat de meeste aandacht uit naar de veteranen die voor de vrijheid gestreden hebben. Voorop de militairen van de Tweede Wereldoorlog in Jeeps en andere auto’s uit die jaren. Vol trots zie je ze genieten van alle aandacht en applaus. De oudste is 106. Wat heeft die man een plezier. Een 90 jarige liep de hele route, maar vertelde later wel dat ie volgend jaar toch maar in de Jeep gaat zitten.
Ik zou een verslag van de hele parade kunnen schrijven hier, maar dan wordt het waarschijnlijk een beetje saai verhaal. Daarom deze link om een indruk te krijgen hoe dit schouwspel er in werkelijkheid uitziet. Na afloop van de parade is er een herdenkingsdienst op de oude begraafplaats. Daar ligt ook de eerste Amerikaanse soldaat die gesneuveld is in WOII. Verschillende graven en gedenkstenen van verschillende oorlogen die de Amerikanen hebben gevoerd.
Na het bekijken van online videos en verhalen over de Tweede Wereldoorlog en tijdens de Bevrijding moest en zou ik deze dag een WOII veteraan een 'thank you hug' geven. Ik was al wat eerder naar de plek gelopen waar de ceremonie gehouden ging worden, zodat ik niet ergens achteraan zou komen te staan. Er stonden wat oude open militaire Jeeps, zoals je ze in de serie M*a*s*h zag rond rijden. Toch wel indrukwekkend als je dat van dichtbij ziet. Het was een hete dag. In de schaduw van de bomen waren wat klapstoeltjes uitgestald voor de genodigden. En daar zaten ze dan... oude gezichten vol trots en honderd uit pratend tegen iedereen die hun verhalen maar wilde horen. Sommige in uniform en allemaal een baret op met VFW175. Dit is het regiment Veterans of Foreign Wars of Doylestown PA. Ik zocht de oudsten uit om mijn 'slachtoffer' te vinden. Warren was WOII veteran Army Air Corps in China-Burma-India. Die moest ik dus niet hebben. Soldaat La Verne was gelegerd in Engeland en eindigde als een commandant van een Duits oorlogs gevangenenkamp. Robert was pas 86 en een Korean War vet. Doordat ik wat luider moest praten om me verstaanbaar te maken voor de oude oren bemoeide al gauw iedereen zich ermee. Dikke pret was het. De één na de ander wilde z’n verhaal aan me vertellen. Maar eigenlijk wilde ik een veteraan vinden die ook daadwerkelijk in Nederland was geweest, 70 jaar geleden. Dus nog maar wat harder praten zodat ze allemaal tegelijk hoorde waar ik naar op zoek was. 'Netherlands? Holland?? WWII?' Nee, niemand was in Nederland geweest helaas. Zelfs de plaatselijke krant die aan het interviewen was bemoeide zich ermee en ging ook op zoek voor me. Uiteindelijk kwam het er op neer dat geen enkele veteraan in Nederland was geweest, maar ze wilden allemaal wel die knuffel, dus ik heb de leukste er maar uitgepikt. Ik wist niet of ik nou moest huilen of lachen. Prachtige kerels allemaal. Eindelijk de 'thank you hug' persoonlijk gegeven. Het voelde een beetje alsof ik het namens het Nederlandse volk deed. Ook al heb ik niet zelf de oorlog meegemaakt, het voelt goed. Ik zag het nog maar een keer... We will never forget and thank you.
.jpg)
