VIDV: Op een klein stationnetje
- Wilma Hollander
- 16-07-2017
- Nieuws
De afgelopen maanden heb ik nogal eens gebruik moeten maken van het openbaar vervoer, zowel hier in Griekenland als in Nederland. En geloof me, dat is dus echt een wereld van verschil. Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat het in een gestroomlijnd land als Nederland erg vervelend is als de bus vijf minuten te laat is, en ik begrijp de commotie als er een trein uitvalt, maar hoe langer ik op deze aardkloot rondloop, hoe meer ik besef dat alles relatief is. Want met een bus die hier vijf minuten te laat is, ben ik echt heel blij, gewend als we zijn aan bussen die minimaal 15 minuten later dan wel helemaal niet op komen dagen. En treinen... tja, die gaan vanaf Volos slechts een paar keer per dag, dus een uitgevallen trein betekent dan vaak: probeer het morgen nog maar een keer!
Wat niet wegneemt dat zelfs ik na twaalf jaar Grieks openbaar vervoer nog wel eens met stomheid geslagen ben. Een recent voorbeeld daarvan is de stoptrein van Volos naar Larissa - waar ik tien minuten overstaptijd had voor de intercity naar Athene. Hij vertrok keurig op tijd en tufte vrolijk door de laagvlakte richting eindpunt Larissa. Nu liggen de stationnetjes op dit enkelspoor in the middle of nowhere, maar blijkbaar wonen er toch mensen, want onderweg stapten zo hier en daar een paar mensen in of uit. Helaas zat de bestuurder van de trein die dag een beetje te dromen. Ergens halverwege miste hij een stationnetje, waarschijnlijk ook omdat er niemand stond die in wilde stappen. En natuurlijk zat er toevallig een mevrouw in de trein die juist dààr had willen uitstappen.
Voor mijn ogen ontstond er enige consternatie, want de mevrouw schoot de conducteur aan, die op zijn beurt door de trein naar de machinist rende. Inmiddels waren we zeker al een flink aantal minuten van het bewuste gemiste station verwijderd. Maar, geen paniek... de machinist trapte op de rem, zette de trein in zijn achteruit en tufte even zo vrolijk weer minutenlang terug om alsnog de bewuste dame op het station af te zetten. Dat daardoor mijn overstap in gevaar kwam... ach, ik denk niet dat hij daar mee zat. Het kwam goed, hoor, daar niet van, want de intercity was - uiteraard zou ik haast zeggen - ook vertraagd, dus uiteindelijk heb ik nog ruim een kwartier op Larissa moeten wachten op mijn trein. En als u nu denkt dat iedereen er dan flink de pest in heeft, dan heeft u het mis, want niemand om mij heen die erover klaagde of er onrustig van werd.
Diezelfde gelatenheid viel mij op toen ik een paar weken later tijdens een busrit van Volos naar 'mijn dorp' Kato Gatzea reisde. Halverwege klonk er een luide knal, waarop de chauffeur de bus onmiddellijk langs de kant zette. Hij stapte uit, morrelde iets aan de zijkant van de bus, pakte zijn mobieltje, begon een luid gesprek met degene aan de andere kant en morrelde nog meer aan de bus. Ondertussen gingen de passagiers én de bus gewoon verder met waar ze mee bezig waren - mobieltjes zijn ook hier steeds veelvuldiger in gebruik tijdens busritten - of ze staarden stilzwijgend voor zich uit. Er was niemand die zich opwond, niemand die vragen stelde, niemand die zich druk maakte om het oponthoud. Na een kwartier begon ik wat onrustig op mijn stoel te schuiven en me af te vragen wat er aan de hand was en waarom wij als passagiers niet geïnformeerd werden, maar ik was echt de enige. Al mijn medepassagiers wachtten geduldig en zonder te weten wat er verder ging gebeuren op de dingen die zouden komen. En zie, dat was dus een nieuwe bus, die drie kwartier(!) later arriveerde, en ons, de geduldig wachtende passagiers uit de kapotte bus, overnam.
Bij de eerstvolgende halte stond een heel groepje opgeschoten jongens van zo'n zestien, zeventien jaar te wachten - inmiddels dus ook minimaal drie kwartier. Ik zag ze staan en kromp inwendig in elkaar. Arme chauffeur, hij zou ongetwijfeld de volle lading krijgen, want zo'n groep pubers die zich steeds kwader hadden gemaakt omdat de bus alsmaar niet kwam... die kunnen verbaal nogal eens tekeergaan, nietwaar? Maar nee hoor, niets van dat alles! De jongens stapten in, vroegen niets, zeiden niets... Ze betaalden braaf hun kaartje en gingen zonder ook maar iets van ongenoegen te laten blijken op hun plaats zitten. Net zomin als de eerder gedupeerde passagiers dat hadden gedaan. De klap waarmee ik mijn van ongeloof openstaande mond dichtdeed, was zo ongeveer het enige geluid dat te horen was. Op de piepjes van de mobieltjes na dan.
En o ja, had ik jullie al eens verteld dat onze bussen niet vanzelfsprekend altijd zijn uitgerust met een stopknop? In de zeldzame nieuwere exemplaren zit er tegenwoordig zowaar eentje boven ieders hoofd, maar tref je een oudere bus, dan is het flink zoeken naar dat buzzertje. Soms bevinden ze zich aan de plafondstang - te hoog voor de gemiddelde, niet al te grote Griek - of op een onmogelijk te bereiken plek boven de uitgang. Veelal ontbreken ze, en het is dan ook heel gewoon dat je als je eruit wilt gewoon bij de uitgang gaat staan en luidkeels door de bus roept: `Stasi, parakalo!' oftewel: Stoppen, alsjeblieft! Zo simpel is het.
Vanmorgen hadden we vanwege de toegenomen badgastendrukte behalve de chauffeur een meereizende conducteur in de volle bus. De mevrouw naast me had al een beetje bezorgd omhoog en om zich heen gekeken, zich duidelijk afvragend waar nou toch het stopknopje zat. Maar dat ding was dus weer eens nergens te bekennen. Ze trok de voorbijkomende conducteur aan zijn mouw en vroeg netjes waar ze op moest drukken als ze eruit wilde. Waarop de man antwoordde (en het was echt een serieus antwoord!): `Ik ben de stopknop!'
Kortom, reizen per openbaar vervoer mag hier dan niet altijd even gestroomlijnd of gemakkelijk zijn, hilarisch en avontuurlijk is het wel. En al dat wachten op bussen en treinen die al dan niet komen heeft ook een positieve kant: het duurt tegenwoordig namelijk steeds langer voor ik ongeduldig word... ;-)
Yiassou uit Pilion - Wilma Hollander
