VIDV: Niet te bevatten

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vier Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Bart van Zessen (Argentinië), Antoinette van de Water (Thailand/Borneo), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Cora Vlug (Verenigde Staten).

Amerikaan: ,,You have an accent, where are you from?''
Ik: ,,The Netherlands.''
Amerikaan: ..Oowh'' met een gezicht dat verklapt dat hij geen flauw idee heeft waar het is.
Dus ik probeer: ,,Holland'' en weer kijkt ie me aan alsof hij water ziet branden.
Nog maar een keer proberen: ,,Amsterdam?''
Amerikaan klaart helemaal op en kan z’n enthousiasme nauwelijks bedwingen.',,Owh I wanna go there!!'' 

Hij heeft nog geen flauw idee waar Amsterdam is maar hij heeft er al zoveel over gehoord. Helaas niet de verhalen van klompen en tulpen, dijken en kaas, maar hij wil het 'red light district' wel eens meemaken en het allerbelangrijkste natuurlijk, de coffeeshop. Ik kan daar niet zo goed tegen, vind het heel jammer zelfs, dat de gemiddelde Amerikaan bij het horen van de naam Amsterdam, alleen maar aan hookers and marihuana denkt. 

Maar sinds 17 juli weet bijna iedereen wel weer waar the Netherlands is op de landkaart.   Nederland is al meer dan twee weken dagelijks in het nieuws. Lange discussies op CNN, vreselijke beelden, deskundigen aan het woord en de rechtstreekse uitzending vanuit Nederland toen de eerste rouwstoet van Eindhoven naar Hilversum ging. Ons kleine landje wordt geprezen, hoe the Dutch dat met zoveel respect en saamhorigheid beleven. Je gedachten gaan alle kanten op en het is heel indrukwekkend en moeilijk te bevatten wat hier gebeurd is. Dit alles deed me weer terug denken aan 11 september 2001. 

We woonden hier iets meer dan een jaar. Alles ging z’n gangetje met ups en downs. De heimwee en verveling waren af en toe hevig. Zo ook die septemberochtend. Ik had m’n zoons naar school gebracht met de auto. Ze moeten eigenlijk met de schoolbus, maar omdat ze toch weten dat moeder je wel naar school brengt als je de bus mist, missen ze eigenlijk altijd de bus. Die bus staat dan ook onfatsoenlijk vroeg op de hoek van de straat, terwijl de school, met de auto nog geen tien minuten verderop is. Omdat er meer kinderen opgehaald moeten worden kris krast de bus door half Doylestown voordat ie op z’n eindpunt is. Kan die jongens eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze niet met de bus willen. Elke vijf minuten langer in je bed is meegenomen. Ik hoor jullie denken: ,,Kunnen ze niet gewoon op de fiets?'' Nee dus, fietsen doe je hier met gevaar voor eigen leven. 

Thuisgekomen eerst een beetje opruimen en een bak koffie. Eigenlijk helemaal nergens zin in. Normaal zet ik zelden of nooit de TV aan overdag, maar ik was nu uit m’n hummetje en had zin in gewoon een dom programma om m’n gedachten even op nul te zetten. Domme programma's genoeg overdag, dus dat moest wel lukken. Ik zet de TV aan en zie paniekerige beelden uit NYC. Ik dacht dat het een reclame was voor een nieuwe film. Nou, wel een lange reclame… nee het is een film… nee toch niet… en dan besef ik opeens dat ik naar live beelden zit te kijken. Dan is die heimwee van mij opeens niet echt belangrijk meer.

De beelden zijn de hele wereld over gegaan, dus daar hoef ik verder niets aan toe te voegen. Omdat we nog maar zo kort hier woonden begrepen we nog niet echt veel van Amerikaans 'patriotism'. Alle kreten van 'America will never be the same', hero hier, hero daar en de vlaggen, letterlijk overal Amerikaanse vlaggen. In elke tuin, aan elk huis, elke winkel, elke hoek van de straat, bovenop auto’s…overal wappert the red white and blue. Maar toch gaat het leven weer door en de USA is in mijn ogen gewoon de USA, behalve als je moet vliegen, beveiliging is strenger en de douane-mensen zijn nog veel norser, chagrijniger en nog onbeleefder dan ze al waren. 

Ik wandel elke dag een flink stuk met de hond. Af en toe loopt m’n buurvrouw Fran mee met haar hond. Ze had me al verteld dat ze in New York City is geboren uit Italiaanse ouders. De meeste van haar mannelijke familieleden zijn of maffia of politie agent.  Ze is geboren en getogen in the Bronx. Begin oktober kwam ze naar me toe met de vraag of ik mee wilde naar Ground Zero. Dit hele 9/11 drama had haar erg aangegrepen, zoals ons allemaal, maar voor haar was het toch anders omdat ze daar is opgegroeid. Ze moest en zou persé naar Ground Zero, maar durfde niet alleen, want ze had geen idee hoe ze zou reageren als ze daar zou zijn. 

Dus gingen we naar New York City in de auto van Fran.  Fran is een alleraardigst mens. Getrouwd, een goeie baan, moeder en oma. Gewoon een huis, tuin en keuken familie met 'a labrador and a picked fence' zoals we dat hier zeggen.  Hoe dichter we bij NYC kwamen, hoe drukker en agressiever ze werd. Iedereen moest opzij, reed te langzaam, te hard of zat op de verkeerde baan. Zo kende ik haar helemaal niet. Ze verontschuldigde zich dan ook, maar kon er niets aan doen. ,,It’s the real New Yorker in me.'' Zodra we de Holland-tunnel door waren werden de scheldwoorden nog eens aangevuld met veel en heftig toeteren. We duiken een parkeergarage in waar een grote bodybuilder de auto parkeert voor $ 40 , of je nou tien minuten staat of een dag. 

Daar sta je dan, vier weken na die rampzalige dag in NYC. Nuchtere Hollandse Haringkop bij Ground Zero. De straten in de omgeving zijn grotendeels bevrijd van de dikke laag stof en zien er uit alsof er niets gebeurd is. Je ruikt nog wel heel sterk de brandlucht en af en toe wordt je keel een beetje droog. De sfeer is niet te beschrijven, zo bijzonder. Ground Zero is nog niet geheel afgeschermd van de buitenwereld. De kleine 'vuilnisautootjes' rijden af en aan. Grote trucks wachten tot ze vol met puin zitten en rijden dan langzaam weg. Ambulances en zwarte limo’s staan stil te wachten tot ze misschien nodig zijn. 

Het is gewoon niet te bevatten wat hier gebeurd is. Veel politie op de been en overal borden met het verzoek om niet te fotograferen uit respect voor de slachtoffers die nog niet geborgen zijn. Er is dus ook niemand die stiekem snel een foto maakt. Ik denk ook niet dat je het zou moeten proberen, want dan krijg je gelijk een stel New Yorkers over je heen. De hekken zitten vol met bloemen en foto’s, spreuken en beertjes. Honderden mensen staan stil en staren naar wat geweest is. Stoere mannen staan met tranen in hun ogen. Een groep tieners doet een stille grouphug. Een klein meisje met oma brengt haar lievelingsbeertje. Een oudere man staat daar maar en steekt de één na de andere sigaret op. Mensen huilen, staren, schudden hun hoofden en bidden. Iedereen verwerkt dit op z’n eigen manier. Maar niemand maakt geluid. Af en toe fluistert iemand iets in een oor. Verder zegt niemand een woord. Je hoort alleen het geluid van de reddingswerkers, opruimploeg en de vuilnis-autootjes gaan aan één stuk door af en aan. Op de achtergrond de dagelijkse geluiden van the City that never sleeps. Tja, dat is wat me het meest opviel… het was er stil. Heel bizar. Weer zo’n dag om nooit te vergeten. 

Zomer 2013 ben ik weer eens naar diezelfde plek gegaan. Er is nu een prachtig Memorial Park. Op de plek waar World Trade Center stond zijn nu twee reflecterende diepe (even oneerbiedig gezegd) waterbakken, waar constant water langs de muren stroomt. Het zijn als het ware de voetafdrukken van Twin Towers. Rondom staan bijna 3000 namen in marmer gegraveerd van de slachtoffers. 400 bomen omringen het Monument. 1 van de 400 bomen is 'the Survivor Tree'. Deze boom heeft de aanval op World Trade Center ter nauwernood overleefd. In oktober 2001 werd de boom gered uit de puinhopen. Levenloze takken, geknakte wortels en zwart geblaakte stam.  De boom is met veel liefde en zorg vertroeteld en staat nu gezond en trots aan de voeten van wat eens The Twin Towers waren. 

En weer hangt er een heel aparte sfeer. Mensen zijn stil, huilen, bidden of staan vol onbegrip dit alles te bekijken. Je beseft dan pas wat een enorm oppervlak dit geheel is. Je hebt het honderden keren op tv gezien, maar als je er staat is het heel anders. Velen leggen een stukje papier over een ingegraveerde naam en gaan daar zachtjes met een potlood overheen, zodat de naam op het papier zichtbaar wordt. Soms wordt er een roos bij een naam gelegd. En wonderbaarlijk genoeg gooit er niemand een 'kwartje' in het water voor een wens. Wederom zeer indrukwekkend. 

Hoogste tijd voor een Starbucks frappuchino om even bij te komen, met veel slagroom.