VIDV: Mooie blommen

VLAARDINGEN - Iedere week op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Cora Vlug (Verenigde Staten), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland).

Tjonge, jonge, wat is het koud in NL! Vorige week woensdag arriveerde ik na een lange reis via Athene in Hendrik Ido Ambacht en ik kan u verzekeren dat het even schrikken was. Van 25° naar 9°… brr, dat was niet leuk. Het was wel droog, maar dat was dan ook het enige positieve wat ik kon bedenken. Gelukkig maakte het warme welkom waarmee ik door mijn vriendin en haar man ontvangen werd veel goed en ik geloof dat ik inmiddels wel aardig geacclimatiseerd ben. Mopperen op dat weer heeft natuurlijk weinig zin, want veranderen doet het er niet door, dus ik trek gewoon een extra trui aan voor ik de deur uit stap.

Ik probeer altijd de familie- en vriendenbezoekjes te combineren met wat tripjes, want als ik dan toch hier ben, dan vind ik het ook wel leuk om een beetje de toerist uit te hangen. En zo reisde ik op Goede Vrijdag af naar de Keukenhof. Die moet je toch één keer in je leven gezien hebben, nietwaar? ’s Ochtends stond ik al bijtijds voor het station in Leiden tussen heel veel toeristen uit de hele wereld te wachten op de bus die mij naar de bloembollen zou brengen. De rij was ondanks het vroege uur al zo lang dat er twee bussen zonder mij vertrokken, maar bij de derde was ik dan toch aan de beurt en een halfuurtje later liep ik onder de bezielende leiding van vriendin Anneke de Keukenhof binnen.

Het werd een prachtige dag, want hoewel het in eerste instantie nog verrekte koud was, trok de hemel na een uurtje helemaal open, en konden we in het zonnetje uitgebreid genieten van alles wat er te zien viel. Behalve de toeristen waren dat natuurlijk bloemen! Héél veel bloemen, in allerlei kleuren en geuren, groot, klein, bekend en onbekend. Echt prachtig om te zien en absoluut de moeite van een bezoek waard. Ergens halverwege in het immense bloemenpark bevindt zich de ‘Delfts Blauwe Hoek’, helemaal ingericht met blauw/witte bloembedden en plantenbakken betegeld met porseleinen fragmenten waarop de bekende klompjes, molentjes en boertjes en boerinnetjes geplakt zijn. En toen… toen ging ik ineens meer dan veertig jaar terug in de tijd, want er was ook een ‘Delfts Blauw Straatje’, bestaande uit voor mij wel heel bekende blauw/witte huisjes.

In de jaren zeventig vloog ik namelijk als stewardess bij de KLM, en heb ik ze veelvuldig uitgedeeld aan de Royal Class passagiers: de zeer gewilde KLM-huisjes, gevuld met likeur of jonge jenever. Ook toen al waren het collectors items, in dank ontvangen door onze passagiers, maar zie… heel soms bleef er wel eens eentje na de maaltijd op het dienblad liggen. Ik weet nog dat het voor ons als bemanning ten strengste verboden was om die achtergebleven huisjes in te pikken, maar er verdween er heus wel eens eentje in de zak van het schortje dat we tijdens het klaarmaken en uitdelen van de maaltijd moesten dragen. Werden we bij de douane gesnapt, dan kon je altijd zeggen dat je helemaal vergeten was dat het erin zat, toch? Blijkbaar was ik in die tijd ook wel eens vergeetachtig, want toen ik de foto van mij bij het KLM-straatje aan mijn moeder liet zien, riep ze meteen uit: ‘O, die huisjes ken ik wel. Daar staan er boven nog een aantal van op de plank. Met de drank er nog in!’

Of die drank nog te drinken is of allang verdampt is, weet ik niet, maar leuk is het wel om te horen dat er in het ouderlijk huis nog herinneringen staan aan lang vervlogen tijden, want door de emigratie zijn er veel dingen uit mijn verleden verloren gegaan. We konden destijds vrijwel niets meennemen en hebben veel weggegooid, weggegeven of achtergelaten. Ik mis het allemaal niet, maar natuurlijk is het fijn om zo af en toe even een glimp uit je verleden terug te zien. Zoals die KLM-huisjes bij moeders, maar ook hier bij zoonlief in huis, waar ik nu een paar dagen logeer, trof ik een oude bekende aan: mijn geliefde ‘Japie’ uit Kenia, een houten beeld van een Afrikaanse krijger dat ik ooit vanuit Nairobi meebracht en dat jarenlang van huis naar huis meeverhuisde – net als de hardnekkige houtworm waar hij bij vlagen last van had. Voor de pallet naar Griekenland was hij helaas net te groot, maar hij wordt nu goed verzorgd door zoonlief. En ja, stiekem heb ik hem al een paar keer liefkozend over zijn houten bolletje geaaid. Want Japie… nou ja, Japie is en blijft nu eenmaal ‘mijn’ Japie, al veertig jaar lang.

Tegen de tijd dat u deze column leest, ben ik in Hengelo. Ik weet haast wel zeker dat ook dan de herinneringen aan mijn KLM-jaren de boventoon zullen voeren, want ik ga daar op bezoek bij een ex-KLM-collega. Of daar in huis ook een Japie staat, denk ik niet, want daarvan was er echt maar eentje, maar één ding weet ik bijna zeker: die Delfts Blauwe huisjes… die staan ongetwijfeld ook bij haar nog steeds ergens op een plank ;-)