VIDV: Mijn laatste dit jaar
- Marijke Bozzano
- 11-12-2016
- Nieuws
Ik hou heel erg van wandelen. Daar bedoel ik mee lekker doorstappen. Toen ik nog in Nederland woonde ging ik elke dag voor mijn werk een uur lopen om fris de dag te beginnen in de winkel waar ik werkte. Nu ik niet meer werk en hier in Italië woont loop ik waar en wanneer dat uitkomt, en het liefst alleen. Zo kan je je eigen tempo bepalen en ook je gedachten de vrije loop laten of juist over dingen nadenken. Als je verdrietig bent help een flinke wandeling ook.
Het is heerlijk om langs de kust hier te lopen, wat ik dan ook vaak doe, maar dan moet ik toch even met de auto naar beneden rijden. Dus als we thuis zijn ga ik gewoon mijn rondje rond en over de berg maken. Het eerste stuk loop ik achter ons huis tussen de olijfbomen. De weg loopt omhoog en het uitzicht op de bergen hier tegenover is prachtig. Na zo´n twintig minuten op het hoogste punt van de berg aangekomen loopt het pad naar beneden en kom ik langs een groepje huizen met mooie tuinen waar je altijd gezellige muziek hoort van de mensen die daar in de tuin aan het werk zijn. En dan kom ik op de weg waar maar heel af en toe een auto langsrijd dus waar je rustig kan lopen. Vanaf die kant zie je tegen de berg daar tegenover het dorpje Monte Grazie liggen. Ik vind het altijd een wonder hoe ze die dorpjes zo hebben kunnen bouwen .
Na een paar bochten kom ik op een stuk weg waar het net lijkt of je een bos inloopt vanwege de dennen en kastanjebomen. Tussen die bomen staat een schattig huisje van stenen opgetrokken met groene luikjes. Het is van een hoogbejaarde meneer waar ik wel eens een praatje mee maak of die ik groet als hij in zijn blauwe Fiat 500 aan komt rijden .
De weg loopt verder in bochten naar beneden tot ik aankom bij het dorpje Caramagna waar de weg best steil naar boven loopt en waar je ook met de auto naar boven rijdt om bij ons huis te komen. Hier staan de huizen allemaal vrij met stukjes grond rondom. De huizen hebben de pastelkleuren waar deze streek zo bekend om is, maar hier en daar ook waar ze nog in aanbouw zijn. Dat kan jaren duren; heel veel mensen kopen een stukje grond en bouwen zelf hun huis, en om geen dure hypotheek te nemen bouwen ze steeds een stukje als zij weer wat geld hebben opgespaard.
Ik loop verder, bijna iedereen heeft hier wel een hond en de meeste blaffen als je aan komt lopen. Er is er een boxer die al kwispelend op me staat te wachten om me te begroeten en achter het hek een stukje mee te lopen. In de verte hoor ik al twee andere honden blaffen van mijn vriendin Coco. Zij heeft twee labradors en eenmaal daar springen ze om mij heen van blijdschap: Zij kennen mij goed, en dan het laatste stukje.
Ik zie onze rode brievenbus, ik draai me even om: het uitzicht is hier adembenemend en in de verte zie je Porto Maurizio en de blauwe zee ! Ik voel me heel gelukkig om hier te wonen ! Ik loop het pad in tussen de olijfbomen richting huis.
Dit is voor 2016 mijn laatste column en het is mij een waar genoegen om jullie een kijkje in mijn leven als Vlaardingse in den vreemde in Italia te geven.
Tot de volgende maand !! Voor iedereen hele mooie kerstdagen en een gezond en gelukkig 2017 !
Ciao,
Marijke Bozzano
.jpg)
