VIDV: Mijmeren tussen Sint en Kerst
- Redactie
- 04-12-2016
- Nieuws
Ik ben geen decemberfeesten-mens. Nooit geweest ook, en dat komt goed uit als je in den vreemde woont. Natuurlijk heb ook ik mijn nostalgische momenten waarin ik met enige weemoed terugdenk aan mijn sint- en kersttijd in Nederland, maar ik denk dat de ouderen in mijn geboorteland diezelfde weemoed kennen. Niets is immers nog wat het ooit was. Het sinterklaasfeest uit onze jeugd ligt onder vuur, de kerstdagen zijn uitgegroeid tot een gekte die iedereen tot krankzinnigheid drijft en alles wat ooit als een gezellig familiegebeuren werd ervaren, is inmiddels een niet aflatend gegoochel met tijd, geld en energie geworden.
Dat de emotionele toespraak van Jan Terlouw afgelopen week zoveel mensen heeft geraakt, begrijp ik helemaal. De nostalgie van het touwtje uit de brievenbus ligt bij velen van ons nog vers in het geheugen, ook al is het al decennia lang verdwenen uit de maatschappij. Net als zo heel veel andere dingen waar we met zijn allen toch met een beetje weemoed aan terugdenken. Wij mensen zijn onszelf behoorlijk voorbijgelopen in de turbogroei van onze welvaart, dat wordt de laatste tijd steeds duidelijker. De verharding van de maatschappij, het niets ontziende macht en geld vergaren... dat zijn geen dingen om trots op te zijn. Het 'ikke, ikke en jij kunt stikke...' klinkt steeds vaker door in de boodschappen die de wereld in worden gestuurd, zowel door de wereldleiders als door Jan-met-de-pet. En laten we het over het steeds grovere taalgebruik dat daarmee gepaard gaat maar helemaal niet hebben. Het is waar, ergens onderweg hebben we met zijn allen een flinke steek laten vallen en van de wereld om ons heen één grote broddellap gemaakt, een feit waar Jan Terlouw ons met zijn ontroerende toespraak heel terecht op heeft gewezen.
Als ik bij mezelf te rade ga, dan voel ik een grote machteloosheid, een woede ook waar ik weinig of niets mee kan. Gisteren nog zag ik beelden voorbijkomen van de besneeuwde tenten in een van de noordelijke vluchtelingenkampen. Zestigduizend mensen zitten door heel Griekenland onder erbarmelijke omstandigheden vast in veel te kleine opvangkampen, een situatie die met de dag zorgwekkender wordt. Ik las het verhaal van een Syrische moeder die twee dagen na haar keizersnee in het ziekenhuis terug werd gestuurd naar het kamp, waar ze nu met haar twaalf dagen oude baby in een zomertentje op de vloer ligt te kramen, terwijl de modderstromen van het smelt- en regenwater langs en onder het tentzeil door loopt, bij temperaturen die in de nacht tot onder het vriespunt dalen. Waar blijft de beloofde hulp van Europa, waarom worden al die beloftes van de deelstaten om mensen op te nemen in hun land niet waargemaakt? Zoveel ellende, zoveel problemen, en niemand die weet hoe het verder moet.
Nee, ik vond 2016 beslist geen jaar waar we met zijn allen trots op kunnen zijn. Er moet echt iets veranderen. Heel snel. En niet alleen in de politiek. Nee, wíj moeten veranderen, die ‘ikke, ikke en de rest kan stikke'-mentaliteit moet veranderen. En dat kan best, want steeds meer mensen beginnen gelukkig te beseffen dat het niet gaat om 'wij en zij', maar om 'ons'. Wij met elkaar! Het jaar 2017 is in aantocht. Een gloednieuw jaar, dat met blanco bladzijden voor ons ligt. Bladzijden die over twaalf maanden en een paar weken de geschiedenis van de nabije toekomst zullen bevatten. Wat zou het mooi zijn als die bladzijden alleen maar gevuld gaan worden met hoopvolle verhalen over een mensheid die net op tijd heeft ingezien dat je met respect en eerbied voor al wat leeft een veel mooiere wereld creëert dan met raketten en bommen en oorlogsgeweld. Wat zou 2017 dan een fantastisch jaar worden!
Ja, u heeft gelijk, ik ben en blijf nu eenmaal een dromer... ;-)
Imagine all the people
Sharing all the world
You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope some day you'll join us
And the world will live as one...
Vanuit mijn dorpje in Pilion wens ik u allen een mooi kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!
Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά!
Wilma Hollander
