VIDV: Klus geklaard
- Wilma Hollander
- 05-11-2017
- Nieuws
Verdwaald in mijn eigen verhaal, een happy end wat niet echt happy wilde worden, overvallen door een ouderwetse Hot Coldrex-verkoudheid en een internet dat al dagen niet sneller is dan een half MB... tjongejonge, ik heb wel fijnere eindspurts meegemaakt bij het schrijven van een boek. Maar het is toch allemaal weer gelukt. Vanmorgen heb ik op de verzendknop gedrukt en nu mag ik even bijkomen van alles. Nou ja, nog niet helemaal, want deze column moet natuurlijk nog wel even geschreven worden. Waarover die moet gaan, is me na twee uur naar het beeldscherm staren nog niet duidelijk, maar dat komt denk ik omdat mijn hoofd nu een beetje leeg is. Het zou beter zijn om vandaag niks te doen en de column even te laten sudderen, maar helaas, daar heb ik geen tijd voor. Ik ga namelijk zeer binnenkort op vakantie. Vakantie in eigen land, in Griekenland dus. En nee, het wordt niet een van de Griekse eilanden voor een late zonvakantie. Ik heb voor een nogal onbekende bestemming gekozen: Lake Kerkini, een prachtig meer in Noord Griekenland met waterbuffels, pelikanen, flamingo's en nog heel veel andere bijzondere dier- en vogelsoorten. Lake Kerkini is een beschermd natuurreservaat in de bergen, zo'n honderd kilometer boven Thessaloniki, dicht bij de Bulgaarse grens. Ik ben er nog nooit geweest, behalve dan in mijn fantasie. De roman Bouzouki Boogie die ik in 2011 schreef, speelt zich namelijk in die omgeving af. Geld om persoonlijk research te doen voor dat boek had ik in die tijd niet, dus werd het een combinatie van veel googelen, veel plaatsbeschrijvingen lezen en uiteraard een heleboel foto's en kaarten bestuderen. Wat ik erover te weten kwam, sprak me zo aan, dat ik mezelf beloofde er ooit heen te gaan, en dat 'ooit' is dus nu aangebroken.
Als u dit leest, loop ik hoogstwaarschijnlijk samen met mijn vriendin Petra langs de oever van Lake Kerkini, op zoek naar die pelikanen, waterbuffels en flamingo's. Of we maken een boottochtje, dat schijnt ook te kunnen. Wandelen door de bossen is een mogelijkheid, paardrijden ook, hoewel ik niet denk dat wij ons daaraan zullen wagen. Een fiets huren doen we misschien wel, een beetje afhankelijk van het weer en de hellingsgraad van de wegen daar. Het moet wel een beetje relaxt gaan bij ons. De knietjes zijn allang niet meer van dien aard dat we spontaan een bergje op sprinten. En tegenwind is ook niet mijn ding, zoals mijn zoon gniffelend opmerkte toen we een weekendje Ameland deden en we op ons fietstochtje letterlijk iedere bank langs de strandweg even uitgeprobeerd hebben. Ik dan, hè? Voor hem hoefden al die bankjes niet, maar hij was wel zo lief om zijn tempo aan mij aan te passen. Een lieve zoon heb ik, dat is een feit.
Een lieve vriendin heb ik ook, want in plaats van het rustige weekje bij ons in Pilion dat zij in haar hoofd had, gaat ze zonder enig protest mee op mijn avontuur naar Lake Kerkini. We treffen elkaar zaterdags op de luchthaven van Thessaloniki, laten ons diezelfde middag nog per luchthaventaxi naar Lithotopos rijden, en gaan dan vier daagjes de omgeving van dat hele grote meer verkennen. We logeren er in een mooi hotel met een ontbijtterras en een zwembad – al vrees ik dat we van dat laatste in november niet zo veel gebruik zullen maken. Er is ook roomservice en de kamer heeft een balkon, dus als het terras te koud is om van het uitzicht over het meer te genieten, dan kunnen we dat ook gewoon vanaf ons balkonnetje doen. Kortom, dat klinkt toch heel erg als... vakantie? Na die vier daagjes 'puur natuur' reizen we verder naar de stad Drama, en hoe we dat precies moeten doen is nog niet helemaal duidelijk. Qua openbaar vervoer kan ik online niet zoveel vinden, behalve dat het er nauwelijks is in dat gebied. Maakt niet uit, ik weet zeker dat we op de een of andere manier in Drama terecht zullen komen, waar we twee nachten in alweer een mooi hotel hebben geboekt, dit keer midden in het centrum. Behalve een stadsbezoek staat er ook een tripje naar de druipsteengrotten van Alistrata op het programma. Die moeten daar ergens in de buurt liggen en er schijnen bussen naartoe te rijden – helaas ook niet al te vaak, dus ook hier: we zien wel.
Vanuit Drama nemen we de trein naar Thessaloniki, een reis die ruim drie uur duurt. De rit voert ons weer terug naar Lake Kerkini, gaat bovenlangs richting de Bulgaarse grens en dan door de bergen weer naar beneden naar Thessaloniki. Op zo'n lange reis is het wel fijn om 1e klas te reizen vonden we. Een beetje decadent is het natuurlijk wel, maar ach, voor 14,50 per persoon kun je wel een keertje gek doen, toch? Haha, ja, dat vonden wij dus ook. Tja, en dan zit het er alweer bijna weer op. Nog één nachtje slapen in de grote stad, misschien een museum of een terrasje pakken, en dan gaan we ieder weer ons eigen weg, Petra naar Nederland, ik naar Kato Gatzea. Ik weet zeker dat het een heerlijk relaxt weekje gaat worden en na al het geploeter achter de computer van de afgelopen maanden kijk ik er echt heel erg naar uit. In een volgende column, hier of op mijn eigen website, zal ik zeker berichten hoe het ons vergaan is. Hoogstwaarschijnlijk heel anders dan ik het me nu voorstel, maar dat is juist het leuke van reizen. Hoe het ook allemaal zal gaan, ik kom ongetwijfeld terug met nieuwe inspiratie. En dat is nodig ook, want deel twee van De Rozen van Beekbrugge staat al te dringen. Mei 2018 moet die geschreven zijn, nog voor deel één door u gelezen kan worden. Dat kan namelijk pas in juni. En op dat moment ben ik al bezig met deel drie. Maar daar wil ik nu nog even niet aan denken ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
