VIDV: Je kijkt tenslotte naar dezelfde maan
- Marijke Bozzano
- 07-01-2018
- Nieuws
De eerste week van het nieuwe jaar zit er al weer op en ik gaat steeds meer van de winter houden hier in Italië. Vroeger in Nederland werd ik triest van het grauwe weer en telde de dagen dat het weer lente werd. Hier heb je natuurlijk ook dagen dat het regent maar veel minder, en als de zon doorkomt loopt ook de temperatuur gelijk op. De kleuren zijn in de winter intenser alsof de lucht schoon is. Vanuit ons huis zie je dan ook goed het eiland Corsica liggen, vooral bij zonsopgang.
En in deze eerste week hebben we ook maar gelijk samen met onze dochter Simona en mijn man Carlo een eerste uitstapje gemaakt. Er was hier in de bergen een evenement georganiseerd om met de “Osservatorio Sideralmente” een middag en een avond de zon, sterren en de maan te bekijken. Op 1250 meter hoogte bij een agriturismo genaamd “Il Rifugio” (een herberg) werd het gehouden en na ruim anderhalf uur kwamen we aan boven op een berg met mooie ruime grasvlakten. Dat was bij de herberg waar veel dieren ernaast vrij rondliepen. Daar zijn ook plekken waar zomers gekampeerd kan worden. Echt een stuk land voor natuurliefhebbers, want er is niets dan alleen de natuur en de stilte.
De eigenaar en drie honden kwamen ons vrolijk begroeten, en hij liet ons binnen. In het midden van de eetzaal stond een grote houtkachel en daaromheen gezellige tafeltjes met rood geruite kleedjes gedekt voor het avondeten. We mochten ook een kijkje nemen in de keuken waar zijn vrouw druk bezig was met het maken van verse ravioli.
Toen iedereen aanwezig was, we waren een groep van twintig mensen, gingen we naar de plek waar de telescopen stonden opgesteld om als eerste naar de zon te kijken, met een filter, en daarbij de zon te zien ondergaan. En dan toen het donker werd de sterren te zien. Door de telescoop zie je pas hoeveel er zijn. Heel bijzonder, maar toen de zon onder was werd het ook goed koud; we gingen toen naar binnen voor het avondeten. De houtkachel brandde gezellig en we lieten ons de ravioli en wijn goed smaken. Vervolgens weer naar buiten om de maan te gaan zien. Hij was niet meer helemaal vol maar daarom niet minder mooi.
De maan is voor ons altijd een contact punt geweest. In de jaren dat onze dochter al in Italië woonde en wij nog in Nederland,op die momenten van heimwee keken we naar de maan om zo het gevoel te hebben bij elkaar te zijn. Je kijkt ten slotte naar de zelfde maan op het zelfde moment.
Ons eerste uitstapje was geslaagd en op een heel bijzondere plek. Nu weer op zoek naar een volgend uitstapje, het jaar is ten slotte net begonnen, en niets is zo leuk om weer plannen te maken.
Ik wens Iedereen een Gezond en Gelukkig 2018 en veel leesplezier!
Ciao,
Marijke
.jpg)
