VIDV: Het zijn de kleine dingen die het doen
- Cora Vlug
- 20-11-2016
- Nieuws
Zo, de verkiezingen zijn eindelijk achter de rug. We zijn weer verlost van de haatdragende, vingerwijzende, verwijtende reclame. Jullie hebben alles haarfijn kunnen volgen dankzij de media en jullie oordeel geveld. De opiniepeilingen zaten er dus duidelijk helemaal naast. Het was een overdonderende uitslag na een felle strijd. Zelfs CNN was verbijsterd en stond bijna sprakeloos. Wie je ook de voorkeur geeft, zo’n uitslag had niemand verwacht. Dit gaat nog een hele lange staart krijgen. Hier zijn we nog lang niet over uitgepraat en daarom wilde ik het maar ergens anders over hebben.
Al meer dan vijftien jaar ben ik vrijwilliger in de snackbar van het plaatselijke ziekenhuis. Het was toen zo’n beetje m’n redding om in te burgeren in dit land en ik ben er blijven hangen. In de loop der jaren veel geleerd, veel mensen ontmoet en vrienden aan over gehouden. Iedereen komt wel eens binnen voor een burger of een broodje. Zo ook deze week weer. Het was gezellig druk, de burgers lagen te sputteren op de grill, de patatjes knisperden in de frituur. Er komt een man aan de eetbar zitten en hij maakt een babbeltje. Hij vertelt dat hij vele jaren heeft opgetreden als goochelaar. Hij geeft les in het goochelen. Kortom het is z’n lust en z’n leven. Nadat hij z’n hamburger op heeft, betaalt hij de rekening. Hij past er een kwartje bij voor het wisselgemak. Ik houd m’n hand op en hij legt het kwartje in m’n hand. Althans daar was ik dus van overtuigd. Ik sta er bovenop met m’n neus en het kwartje is verdwenen. Het klinkt natuurlijk heel oubollig, maar het kwartje kwam tevoorschijn vanonder z’n pet. Hij deed het nog drie keer voor me voor, maar natuurlijk heb ik nu nog geen idee hoe hij het deed.
Even later komt er een opvallende, wat oudere man binnen lopen. Ik schat hem een jaar of 70. Mooie verweerde bruine kop. Wit mouwloos hemd met daarover een eveneens mouwloos spijkerjack met Harley Davidson op de rug geprint. Een zilver/gouden kruis om z’n nek en drie dogtags uit vervlogen militaire tijden. Een spijkerbroek tot aan z’n kuiten en daaronder een paar zwarte boots. Op z’n flink gespierde armen een paar indrukwekkende tattoos. Vanonder z’n pet kwamen de lange grijze krullende lokken tot over z’n schouders. De pet vertelde dat hij Vietnam Veteran is. Die man heeft vast heel veel verhalen te vertellen. Gelukkig was het even rustig in de snackbar. Natuurlijk bestelt zo’n typisch Amerikaanse hippy een cheesesteak, french fries en een milkshake. Terwijl hij geniet van z’n maaltijd begint hij te vertellen. Z’n vrouw ligt in het ziekenhuis, maar het gaat gelukkig beter en ze mag vandaag of morgen weer naar huis. We hebben veel beleefd samen, veel gezien en ik wil haar nog lang niet kwijt hoor. Veel teveel te doen, veel teveel te zien. Hij is in 2000 gepensioneerd, uit de United States Navy. Hij laat me de tattoo op z’n bovenarm zien. Een groot anker met opschrift “USN 1970-2000”. In 1970 aangemeld. Zeven werelddelen, zeven conflicten mee gemaakt. ‘Bad times but also good times’. Hij was er trots op. Hij vertelde verder dat hij de film Easy Rider zag in 1969. Sinds die dag was zijn droom om ooit een roadtrip te maken door de USA op een Harley Davidson. Die droom is uitgekomen, drie keer zelfs. In 2000 dan eindelijk z’n Harley kunnen kopen en samen met z’n vrouw op avontuur gegaan. Hij laat me een paar foto’s zien. Nu, zestien jaar later hebben ze met z’n drieën alle Staten doorkruist. Z’n vrouw, hij zelf en de Harley.
Ondertussen komt Lynette de snackbar binnen om haar beker met water te vullen. Lynette werkt op het kantoor van de vrijwilligers. Ze is moeder van drie schoolgaande kinderen en werkt met veel plezier en enthousiasme full time voor de vrijwilligers en alles wat erbij komt kijken. Ze vult haar beker met water en luistert ondertussen met één oor naar de man aan de bar. Ze doet een paar stappen en blijft achter een pilaar staan en wenkt naar me. Ik excuseer me even en loop naar haar toe. Fluisterend vraagt ze of de man z’n eten al betaald heeft. Nee zeg ik. Ze geeft me twintig dollar, zegt ‘it’s on me, just don’t tell him. Just thank him for his Service’ en ze loopt weg. Ik ga naar de kassa, reken af en bewaar het wisselgeld voor later, om aan haar terug te geven. De man geniet nog even van z’n milkshake en legt dan een $20 biljet op de bar. Ik zeg hem dat z’n maaltijd al betaald is. Hij begrijpt het niet en is zeer verbaasd. Ik leg uit dat iemand z’n maaltijd heeft betaald. Een klein gebaar voor veel waardering en respect. ‘Thank you for your Service’. De tranen schieten de man in z’n ogen. Getverdemme daar kan ik echt niet tegen en ik snotter lekker mee. Ik kijk naar de chef achter de grill. Grote stoere Vinny, Italiaanse afkomst uit the Bronx New York City. Hij krijgt ook natte oogjes en verstopt zich bijna in de afzuigkap. Nou, daar staan we dan met ons goeie fatsoen. De man probeert nog uit me te krijgen wie die goede gever dan wel is, maar ik houd m’n mond. Blij, voldaan en toch ook trots gaat hij maar weer eens naar z’n vrouw. Wanneer m’n werk is gedaan moet ik nog uitklokken in het kantoor. Lynette zit achter haar bureau. Ik geef haar het wisselgeld en vertel haar wat er gebeurd is. Ook zij krijgt tranen in haar ogen en ik ook weer. De man, de Vietnam Vet pet en z’n hele karakter deed haar denken aan haar vader. Hij was ook als jonge soldaat in Vietnam. Een klein gebaar maar het werd enorm gewaardeerd. Het deed haar goed. Zoek volgende keer wel even iemand anders uit om dit voor je te doen, want ik kan hier dus echt helemaal niet tegen. Tevreden ga ik op huis aan.
.jpg)
