VIDV: een sukkelwinter in Canada

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Marijke Bozzano (Italië) Cora Vlug (Verenigde Staten), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Geert van Mil (Canada).

Zoals je in januari gelezen had ,was het jaar 1968 tot een einde gekomen. Ik vertelde dat ik een baan als vrachtwagenchauffeur had gekregen toen ik weer terug was in Canada in't najaar van 1968…en dat ging allemaal goed als de winter maar weg bleef. In die tijd was er geen probleem van "global warming", want bedenk maar eens : Koud en sneeuw, koud en sneeuw enz. enz. elke dag.

Het was heel gewoon dat in Januari en Februari de temperatuur 's nachts en overdag niet boven 0 graden Celsius kwam. Niks bijzonders als wij  's nachts -25 of -30 graden kregen , Nou dat is BBBRRRRRR koud!!! Zand en grind vervoeren ging niet meer want alles zat vastgevroren. Dus er moest iets anders gevonden. Met al die sneeuw en slechte wegen in de winter gebruiken wij veel zout op de straten en rijkswegen. Wij gingen dus zout aanvoeren van de zoutmijnen bij het "Lake Erie".

Ongeveer 4 uur rijden,25 ton zout opladen en weer 4 uur terug naar Toronto, de lading kiepen en naar huis gaan ( nog een uur rijden ). Dat ging zo wel als er geen vertraging was door sneeuw of ijs, want dan konden de dagen wel wat langer worden. Dus zo waren de dagen op de rijkswegen in de winter en dat was niet altijd gemakkelijk. Tot op een dag na een week lang in slecht weer gewerkt te hebben, en dus lange dagen gemaakt, wij op de terugweg naar huis waren en een ongeluk kregen.

Wij reden in convoy: twee collega’s vooraan en ik was nummer drie. Toen wij bij een dorp kwamen met dus lagere snelheid, kreeg de eerste chauffeur in de gaten dat de tweede chauffeur niet ging afremmen. Hij was half in slaap gevallen en scheen niet wakker te worden. Zo om de boel wat te redden ging nummer één wat langzamer rijden en probeerde dus op die manier nummer twee gecontroleerd op zijn achterkant aan te laten rijden. Nu ging hij op zijn remmen staan en bracht alles zo tot stilstand nadat ze zelfs nog door de rode verkeerslichten op een kruispunt gegaan waren. Gelukkig kwam er niemand van de andere kant maar de neus van de tractor was vernield en moest naar huis gesleept worden door een takelwagen.

Wij waren wel zeker goed wakker voor de rest of de trip naar huis. Wat een ervaring ! Later had ik zelf ook nog een ongeluk. Ik kwam van een heuvel naar beneden in slecht weer met sneeuw en ijs op de weg en moest beneden rechts afslaan. Nu kan je wel begrijpen wat er toen ging gebeuren : Te veel snelheid en ik kon de bocht niet omkomen. De gevolgen waren dat de vrachtwagen op zijn zijkant in de sloot terecht kwam. Geen goede ervaring dus !

Na een paar maanden van dit kreeg ik er weer genoeg van. Lekker een paar maanden warm thuis blijven en van de werklozensteun trekken. Goede tijd om eens goed te gaan nadenken wat ik met mijn leven zou moeten gaan doen. Ik zag wel : met een vrachtwagen rijden is fijn in de zomer maar niet zo fijn in de winter. En ik had toch al zo'n hekel aan de winter en nu was het weer begin Maart en herinner ik me altijd: In Vlaardingen kon het jongvee al naar buiten en er was al wat gras te eten en wij zaten hier in Canada nog dik in de sneeuw. In Vlaardingen met Pasen naar het strand in Hoek van Holland en wij hier maar kijken naar die grote hopen sneeuw. Je zou denken dat wij in Siberië woonden. Na 50 jaar hier denk ik dat nog dikwijls.

Tijdens de winter van 1967-1968 gebeurde er niet veel, een echte gewone Canadese winter: bijna alles lag stil van de vorst en de sneeuw. Dus nu komt het voorjaar van 1968 en een nieuwe bladzijde van mijn leven wordt opengeslagen. Die tijd gaan wij de volgende keer weer eens bekijken.

Vandaag de dag hebben we nog steeds een sukkelwinter, de temperatuur is bijna 10 graden boven nul, al de sneeuw is vrijwel weg en dit is heel bijzonder voor Canada in de omstreken van Toronto. Wij doen nog steeds wat wij kunnen voor de vluchtelingen uit Syrië. Geen gemakkelijke taak , zeker niet voor Europa maar Canada is van en door emigranten opgebouwd dus ik weet heel goed hoe het is. Die mensen hebben hulp nodig en zij mogen blij en gelukkig zijn dat zij in een land zo als Canada terecht gekomen zijn. Zo zie je maar weer : alles gaat goed in Oshawa .Iedereen is in goede gezondheid en we hebben niet veel te klagen en ik ben nog steeds blij dat ik een Vlaardinger ben.

Tot over 4 weken en tot schrijfs maar weer van Geert.