VIDV: Een nieuw Griekje

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Cora Vlug (Verenigde Staten), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland).

Mijn overbuurvrouw heeft half januari een zoon gekregen. Tenminste, dat hebben we van de andere buurvrouw gehoord. Gezien hebben we de nieuwe aanwinst nog niet, want zoals hier gebruikelijk is, komen moeder en kind de eerste veertig dagen niet of nauwelijks buiten uit angst voor infecties en bacteriën. Om diezelfde reden zijn ook bezoekers de eerste maanden niet welkom. Zelfs de naaste familie wordt op afstand gehouden, zeker als ze in de dagen ervoor ook maar één kuchje hebben laten horen.

De angst voor kindersterfte zit er hier op het platteland echt nog heel zwaar in. In plaats van ons vrolijke 'gefeliciteerd!' bij een geboorte, zegt men in Pilion 'na zisie', wat zoveel betekent als: dat het kind maar mag leven! En om dat voor elkaar te krijgen, wordt de baby die eerste maanden dus gewoon binnengehouden en alle goedbedoeld bezoek geweerd. Een gezellig 'kroamschudd'n' waarbij buren en vrienden rond het bed van de kersverse moeder getrakteerd worden op beschuit met muisjes is er hier echt niet bij. Vreemd is voor ons ook dat de nieuwe wereldburger tot aan de doop – die pas tegen het eind van het eerste levensjaar plaatsvindt – geen voornaam heeft. Hij of zij wordt door iedereen bijna een jaar lang gewoon 'moro' genoemd, oftewel: baby. Pas tijdens het doopfeest wordt de naam bekendgemaakt door de priester.

Het Griekse doopfeest verloopt enigszins anders dan wat ik vanuit mijn Nederlandse leven gewend was, hoewel de ceremonie zelf uiteraard ook plaatsvindt in de kerk. Begeleid door een stoet familie, vrienden en buren wordt het kind naar de kerk gebracht, waar de Papa – de priester – al staat te wachten. Na de voorpreek waarin hij iedereen welkom heet en vooral de ouders en peetouders toespreekt, begint de daadwerkelijk doop. De bijna eenjarige peuter wordt in de kerk onder het toeziend oog van iedereen poedeltje naakt uitgekleed en in een grote handdoek gewikkeld, waarna de Papa en de peetouders – die assisteren bij de doop, de ouders mogen niets doen - van plastic schorten worden voorzien. Ondertussen zegent de Papa het water van het extra diepe doopvont en voegt hij er olijfolie aan toe, dat door de peetouders is meegebracht. Daarna dompelt hij het kind driemaal kopje-onder in het gezegende water van het doopvont, terwijl hij de door de ouders gekozen naam van het kind luidkeels door de kerk laat schallen. De schorten dienen tegen het waterballet dat op dat moment ontstaat, want zo'n complete onderdompeling gaat natuurlijk niet zelden gepaard met een flink tegenstribbelen en keihard gekrijs van de geschrokken peuter. Je zou van minder een trauma krijgen, denk ik dan stiekem, maar goed, iedere cultuur heeft nu eenmaal zijn eigen vreemde gewoontes.

Het kletsnatte en door de olie nu behoorlijk glibberige kind ontvangt na de onderdompeling het sacrament, er worden drie lokjes haar afgeknipt en ook nu wordt er weer flink gezegend met olijfolie. Na een loopje rond het doopvont wordt het dan onder toezicht van alle aanwezigen in de kerk in feestelijke nieuwe kleertjes gestoken – die ook gezegend zijn met de olie - waarna hij of zij door de Papa een gouden ketting met een kruisje om de hals gehangen krijgt. Dit kettinkje wordt volgens traditie door de peetouders gekocht, evenals de kleertjes van de dopeling. Aan het eind van de ceremonie, die al gauw een uurtje duurt, krijgt de moeder haar kind weer terug en worden de cadeaus en gelukwensen van de gasten in ontvangst genomen: 'Na sas zisei' – een lang en goed leven voor jullie kind. Ter afsluiting wordt de kerkelijke ceremonie gevolgd door een groot feest, waarbij flink gegeten, gedronken en gedanst wordt, zoals dat bij ieder Grieks feest nu eenmaal de gewoonte is.

We hebben nog even overwogen om na de geboorte van ons nieuwe buurjongetje een ooievaar bij de buren in de tuin te plaatsen, ballonnen en slingers op te hangen en beschuit met blauwe muisjes te gaan brengen, maar daar hebben we toch maar van afgezien. De Grieken vinden onze kraamgewoontes vast net zo vreemd als wij die van hen ;-)

Wilma Hollander