VIDV: Drie Vlaardingers in den Vreemde

Zus Netty en haar dochter Caroline kwamen zonder problemen en al teveel vertraging aan op Newark Airport. Wel een hele zit, maar ik zeg altijd maar “verstand op nul en mensen kijken” dan is het nog bijna leuk om te vliegen. Ik heb er geen hekel aan, zolang alles volgens schema gaat. Voor het landen op Newark is het steeds weer genieten van een prachtig uitzicht op NYC. Manhattan en de Hudson rivier. Even puzzelen om Lady Liberty, oftewel het Vrijheidsbeeld te vinden als je er zo snel overheen vliegt. Ik mis nog steeds the Twin Towers. Dat was altijd zo’n goed herkenningspunt. We waren ondanks de avondspits keurig op tijd bij de aankomsthal. Je kan er altijd wel een uur voor uittrekken voordat je door de douane bent als buitenlander, dus geen haast. Verbazend hoeveel reizigers altijd weer door deze deuren de USA binnen komen. Mannen in zwarte pakken en een pet staan met naambordjes voor hun dikke buik, te wachten op de zakenman die een taxi heeft besteld of wordt opgehaald door de chauffeur van de zaak. Sommige staan nog met een kartonnen bordje met een met viltstift geschreven naam, maar de meeste chauffeurs gaan ook met hun tijd mee en hebben een IPad die ze omhoog houden, zodat “mr. of mrs. Smith” hem niet kan missen. Verliefde paartjes die elkaar innig kussen bij het weerzien, familie en vrienden die elkaar omhelzen, zakenmannen die de hand wordt geschud. Een jongen van een jaar of 16 die z’n opa en oma uit Nederland op komt halen met de auto en nog heel goed Nederlands spreekt. Opa en oma genieten er zichtbaar van. Dan zie ik Netty en Caroline in de verte aankomen, achter een kar met koffers.

Eindelijk…na zoveel zeuren van mijn kant, zijn ze er dan eindelijk. Nog anderhalf uur in de auto en dan zijn we thuis. Eerst de koffers maar even uitladen. Het aanrecht ligt helemaal vol met lekkers. Voorlopig ook genoeg koffie voor de Senseo. Dat is hier moeilijk te vinden en alleen online te koop voor een schrikbarend hoge prijs. Koffie is altijd m’n “huurprijs” voor logeren. Voordeel is weer dat het Sinterklaastijd is, dus de kruidnootjes met en zonder chocolade, gevulde speculaas en gewone speculaas, noem het allemaal maar op….het ligt op het aanrecht. Drop, stroopwafels, ontbijtkoek en gehaktkruiden. Ook heeft Caroline 2 Hema rookworsten gesmokkeld. Deze mogen dus helemaal het land niet in, maar niemand gezien, dus ik ga extra genieten van boerenkool en erwtensoep als de dames weer thuis zijn. Maar eerst gaan we heerlijk 10 dagen genieten van elkaar. We hebben er allemaal zin in.

Perfecte tijd van het jaar om rond te toeren door Bucks County Pennsylvania. De herfstkleuren zijn op hun mooist. Na een uitgebreid ontbijt ter ere van Netty haar verjaardag gaan we op ons gemak door Doylestown wandelen. Eerst even jetlag wegwerken en uitrusten van de reis. Alle winkeltjes zijn open, de zon schijnt en het is gezellig druk in het dorp. De weekmarkt is al aan het inpakken. Een aantal boeren en buitenlui verkopen elke zaterdag hun waar op de markt. Niet te vergelijken met de Vlaardingse markt, zoals ik die vroeger kende, maar met zo’n 6 of 8 standjes toch de moeite waard om groente en fruit te kopen op de vroege zaterdagochtend. Na een ijsje gaan we naar de oude tegelfabriek. Prachtig oud pand, waar nog steeds tegels worden gebakken voor bijzondere gelegenheden. Moravian Pottery. Op hetzelfde grondgebied staat ook het kasteel van Henry Chapman Mercer, genaamd Fonthill Castle. Henry Chapman Mercer(1856-1930) was archeoloog en tegelmaker. Het kasteel is gebouwd in 1908, heeft 44 kamers, meer dan 200 ramen, 18 open haarden en 10 badkamers. Henry heeft 3 karakteristieke gebouwen in Doylestown ontworpen en gebouwd. Alle drie de gebouwen zijn opgetrokken uit gegoten beton, wat heel bijzonder was in die tijd. Het derde gebouw is nu een Museum, wat ook weer doet denken aan een groot Engels kasteel, maar ridders zullen hier nooit hebben rond gedwaald. Mercer Museum hang, ligt en staat vol met allerhande gebruiksvoorwerpen, die Henry Mercer tijdens zijn reizen heeft verzameld. Je kijkt je ogen uit. In de tuinen van Fonthill Castle wordt het jaarlijkse pompoenen festival gehouden. Pompoenen worden tot ware kunstwerken gekerfd door zo’n 30 verschillende kunstenaars. Er is muziek, dans en natuurlijk de nodige hotdogs, hamburgers en popcorn.

Zondag staat een stoomtrein reisje door de herfst kleuren van Jim Thorpe op het programma. Een toeristisch plaatsje, een uur rijden naar het Noorden. We vallen met ons neus in de boter, want er ook nog een herfst festival aan de gang. Vele kraampjes, muziek en natuurlijk weer eten. Het is gezellig druk en wederom schijnt het zonnetje, dus schitterende uitzichten over de toppen van de bomen. Prachtige oude stoomtreinen, die door vrijwilligers in tiptop conditie gehouden worden en met liefde wordt erover verteld tijdens de rit. Na de rit lopen we op ons gemak door het gezellige dorp, richting Carbon County Jail. Deze gevangenis is gebouwd in 1870. Het gebouw is beroemd vanwege de Molly Maguires. Dit was een Ierse 19e eeuwse geheime vereniging, actief in Ierland, Liverpool en delen van het Oosten van de Verenigde Staten. Na een aantal gewelddadige conflicten, werden 20 verdachte leden van de Molly Maguires veroordeeld voor moord en andere misdrijven en zijn in deze gevangenis in 1877 opgehangen. In één van de cellen is een handafdruk op de muur van Alexander Campell, één van de 20 veroordeelde Molly Maguires. Tot z’n laatste snik heeft Alexander volgehouden dat hij onschuldig was. De legende vertelt dat ondanks vele pogingen om deze handafdruk te verwijderen, inclusief een nieuwe muur, is de handafdruk nog steeds zichtbaar tot aan de dag van vandaag.

We lopen weer langzaam terug naar het stationnetje. Op het stationsplein is een markt met hebbedingen, eten en drinken. We kuieren op ons gemak over de markt. M’n oog valt op twee vrouwen van middelbare leeftijd, die op hun beurt weer hun ogen laten vallen op mijn man Léon. De ene vrouw kijkt mij aan en vraagt me, met een harde stem “do you know how handsome he is?” en ze wijst naar Léon. Ik ben heel even sprakeloos. Ik schiet in de lach en antwoord “yes I know and he’s all mine! for over 40 years now”. Dan loopt ze lachend verder en haalt nog even haar hand over haar voorhoofd, alsof ze de zweetdruppels eraf moet slaan, zo heet heeft ze het ervan gekregen. En Léon staat erbij en kijkt ernaar. Hier kan hij dus wel van genieten, zelfs op pensioen gerechtigde leeftijd. Maakt zijn dag ook weer goed en ik kan niet stoppen met giebelen. Tevreden gaan we weer huiswaarts.

De rest van de week hebben we ons geen seconde verveelt. Geen spectaculaire bezienswaardigheden bezocht, maar gewoon lekker in de buurt, kijken, lopen, sightseeing en shoppen, natuurlijk moet er ook geshopt worden. Een prachtige beeldentuin bezocht, waar verschillende beroemde schilderijen levensecht worden uitgebeeld. De dagen vliegen voorbij. Ook gewoon thuis met een bakkie koffie over vroeger kletsen. Ik ben weer heel wat wijzer geworden. Omdat er 15 jaar tussen Netty en mij zitten en ook nog 4 broers en een zus, is haar jeugd toch heel anders geweest dan mijn jeugd. Leuk om al die verhalen te horen. Tja dan had ik het toch wel even wat makkelijker, als laatste van het gezin.

Zondag verjaardagsfeestje. Netty was de 21e jarig en ik 30 oktober. Al onze Nederlandse vrienden uitgenodigd voor een BBQ. Alle dagen mooi weer voor een BBQ en deze zondag kwam de regen met bakken naar beneden. Maar daarom niet minder gezellig, alleen jammer dat we niet buiten konden zitten. Léon stond dus een beetje zielig in z’n uppie, onder het prieeltje te grillen. Al snel kwamen de mannen hem gezelschap houden. Iedereen had een schaal met lekkers meegenomen, dus er was genoeg eten. Er werd voor ons gezongen en geproost. Het was een lekkere oer Hollandse “Huis vol verjaardag. Mag van mij volgend jaar weer. De laatste dag nog wat Halloween versieringen bewondert in de buurt. In een winkelcentrum mochten alle kinderen verkleed komen en was muziek en natuurlijk snoep. En dan is het alweer tijd voor de terugreis. Het is heel gezellig geweest. Netty en Caroline gaan weer naar hun eigen bed, wat ook weer prima is. Ik ga weer terug naar m’n dagelijkse dingen en ook dat is goed. We hebben allemaal genoten. Aan alles komt een eind. Wat ons betreft is dit zeker voor herhaling vatbaar.