VIDV: Doktersbezoek
- Wilma Hollander
- 08-10-2017
- Nieuws
Net als iedereen ontkom ik er niet aan om af en toe een bezoekje aan een dokter te brengen. Ik stel dat altijd zo lang mogelijk uit, voornamelijk omdat de gezondheidszorg – lees: het nationale ziekenfonds – hier in Griekenland nogal gepaard gaat met zeer omslachtige administratieve handelingen. Medicijnen worden bijvoorbeeld voor hooguit drie maanden voorgeschreven. Op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat zo'n recept voor iedere maand apart wordt uitgeprint. Die receptbladen moeten dan stuk voor stuk voorzien zijn van zowel het originele ziekenfondsstempel als ook van het naamstempel van de behandelend arts, en alle stempels moeten ook nog eens een paraaf van diezelfde arts hebben. Een herhalingsrecept voor bijvoorbeeld drie maanden bloeddrukverlagers bestaat dus uit drie geprinte A4'tjes voorzien van totaal zes stempels die er door de arts persoonlijk op worden geknald en vervolgens van een paraaf worden voorzien. Behalve dat moet alles ook nog eens door diezelfde arts met de hand worden opgeschreven in het ziekenfondsboekje van de patiënt – waarvan je geacht wordt het altijd bij je te hebben, zodat als je een ongeluk krijgt, de artsen in het ziekenhuis meteen weten welke medicijnen je slikt. Van een centraal patiëntendossier in de computer heeft namelijk niemand hier nog gehoord.
De procedure zelf is dus al zeer bewerkelijk, maar tijdens dat invoeren, uitprinten en paraferen gaat er ook regelmatig iets mis. Printpapier op, inkt-cartridges leeg, wegvallende of zeer langzame internetverbinding, stempelkussens uitgedroogd, paraafje vergeten... ik heb het allemaal meegemaakt. 'Even' een receptje halen kan dan ook makkelijk uitlopen tot drie uur in een wachtkamer zitten, zeker als de patiënten vóór je een hele waslijst van maandelijkse medicijnen hebben of – zoals ook regelmatig voorkomt – meteen ook maar herhalingsrecepten van andere gezinsleden laten uitschrijven. Nu ben ik gelukkig nog steeds Nederlands genoeg om de slogan 'tijd is geld' hoog in het vaandel te hebben. Medicijnen zijn hier over het algemeen niet duur en meestal ook zónder recept gewoon te koop bij de apotheek, zeker als het om een herhaling gaat van iets wat ooit door een arts is voorgeschreven. Dan maar geen ziekenfondskorting, maar wel binnen een kwartier uit en thuis. En moet ik echt een recept of een consult nodig hebben, dan bezoek ik liever tegen betaling een ervaren privéarts in plaats van de gratis dorpsdokter-in-opleiding te consulteren die één keer per week een ochtend in ons dorp zitting heeft. Bovendien zitten bij een privéarts lang niet zoveel patiënten in de wachtkamer, en dat scheelt een hoop tijd.
Deze week was zo'n doktersconsult toch even nodig, en dus bezocht ik vanmorgen – zaterdag – de privéarts in Kala Nera. Slechts drie patiënten waren er voor me, maar dokter Yiannis neemt voor iedereen uitgebreid de tijd, dus dat kwam neer op zo'n anderhalf uur wachten. Tijd die ik gezellig doorbracht met bijkletsen, want een van mijn medewachtenden bleek een Hollandse vriend uit Kala Nera te zijn. Altijd leuk om elkaar even te spreken, al is het dan bij de dokter. Eenmaal aan de beurt nam dokter Yiannis ook voor mij ruim de tijd. We hadden elkaar lang niet gezien, dus dat hij getrouwd was en inmiddels een zoon van vierenhalve maand had, was nieuws voor mij. Vervolgens bleek ook nog dat zowel zijn als mijn moeder dit jaar overleden was, dus u begrijpt, we hadden voor we aan het echte werk toe waren al aardig wat minuten weggekletst.
Het onderzoek zelf werd nauwgezet afgewerkt, en met een recept voor een nieuw soort inhaler en een doosje allergiepillen kon ik me een halfuurtje later melden bij de apotheek in ons dorp. Dat verliep in eerste instantie voorspoedig, tot de allergiepillen aan de beurt waren. 'Die moet ik bestellen,' zei Katherina vanachter de toonbank. 'Maandagavond heb ik ze. Met de bus van zeven uur.' Met de bus, ja, want zo gaat dat hier. Te bestellen medicijnen komen uit Volos en worden in het bagageruim van de streekbus naar de dorpen getransporteerd en door de apotheker bij de bushalte opgehaald. 'Zou de apotheek in Kala Nera ze wel op voorraad hebben?' vroeg ik, want even terugrijden naar Kala Nera leek me beter dan het weekend zonder pillen door te moeten doorbrengen. Katharina belde meteen naar haar collega in het andere dorp en ja, die had ze inderdaad op voorraad. 'Maar...' zei ze fronsend, 'Nikos moet eerst overleggen met de dokter, want het recept klopt niet.'
Wat bleek? Dokter Yiannis had op het recept een doosje met achtentwintig pillen voorgeschreven, en blijkbaar zaten die pillen volgens de apotheekcomputer verpakt in een doosje van dertig stuks. Zou ik de pillen op recept willen hebben en daarmee dus gebruikmaken van de ziekenfondskorting, dan zou ik terug moeten naar de dokter, die een nieuw recept zou moeten uitprinten, en dan kon ik daarmee naar de apotheek in Kala Nera om de dertigstuks verpakking te halen. In het gunstigste geval zou de apotheker na telefonisch overleg het oude recept voor mij naar dokter Yiannis willen brengen om aan te laten passen, maar hoe dan ook, het was wel een hoop gedoe. Gelukkig had ik een helder moment. 'Heb jij die pillen hier wel in de verpakking van dertig stuks of moet je die ook bestellen?' vroeg ik aan Katherina. `Nee hoor, die heb ik gewoon op voorraad,' was het antwoord. Mijn mond viel nog net niet open, want wat was dus het eigenlijke probleem? De dokter had achtentwintig stuks voorgeschreven en zij had alleen dertig stuks en die kon ze mij niet meegeven, want dan klopte de receptenadministratie niet meer vanwege die twee pilletjes te veel. Met andere woorden: als ik bereid was om het volledige bedrag van zegge en schrijve tien euro voor dertig pilletjes te betalen, dan kon ik ze zo meenemen. Dan hoefde Yiannis geen nieuw recept uit te schrijven, ik niet opnieuw naar Kala Nera te rijden en de apotheker aldaar niet naar de dokter te bellen.
Afijn, het probleem was dus meteen opgelost, want het was me best wat waard om mezelf niet al die rompslomp op de hals te halen. Bovendien spaarde ik ook nog eens benzine en een heleboel tijd uit, dus de beslissing was snel gemaakt. Vijf minuten later was ik thuis, na zegge en schrijve zes euro extra betaald te hebben. Maar wel met alweer een 'Griekse' ervaring rijker en ook nog eens met de juiste medicijnen – plus twee pilletjes extra ;-)
Yiasas uit Pilion!
Wilma Hollander
