VIDV: Dat ene telefoontje

VLAARDINGEN - Iedere week op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Cora Vlug (Verenigde Staten), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag met Wilma Hollander (Griekenland).

In memoriam:

Annie van der Hoeven-Leerdam

9 april 1926 - 29 mei 2017 

Leven in Pilion... dat is er de laatste tijd niet echt van gekomen, helaas. Ik was nauwelijks een paar weken terug na mijn bezoek aan Nederland toen ik dat ene, door iedere emigrant zo gevreesde telefoontje kreeg: niet schrikken, lieverd, maar... mama is vannacht in haar slaap overleden.

Nee, het kwam niet helemaal onverwachts. Als je ouders een respectabele leeftijd bereiken, dan weet je dat het mensen van de dag worden. Dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn. Je bereidt je erop voor, je loopt ieder jaar opnieuw met een brok in de keel die vertrouwde straat uit. Maar toch... als het dan zover is, dan hakt zo'n telefoontje op de vroege morgen er flink in.

Daarna volgt de roes van het geregel. Er moet een vlucht geboekt, een koffer ingepakt, een logeerplek gevonden worden. Voor je het beseft, sta je opnieuw in het koude Nederland. En dan ligt je hand op de kist, kijk je naar dat oude vertrouwde gezicht dat ineens niet meer zo vertrouwd is nu het masker van de dood er langzaam overheen glijdt. Er is een begrafenis, nog meer geregel, een huis dat binnen korte tijd ontdaan moet worden van een lang leven...

En net zo snel als het begon is het voorbij. Ik ben weer terug. Terug op het honk. Terug in mijn eigen leven. Een leven dat ik al heel lang ver van mijn moeder leid. Vanaf mijn negentiende, nu ruim veertig jaar geleden, was de wereld mijn woning. Ik woonde hier, ik woonde daar, maar altijd was er toch dat huis in de Vlaardingse 's Gravesandestraat. Het ouderlijk rustpunt, waar ik altijd aan kon waaien om even bij te tanken of mijn verhalen te droppen. Natuurlijk, naarmate de jaren verstreken werden die momenten schaarser. Zij en ik, we werden allebei ouder, hadden allebei onze eigen bezigheden, onze eigen problemen. Maar dat huis, dat rustpunt, dat bleef. En nu... nu is het weg. Net als zij.

Het is raar. Het is vreemd. Zo lang al zonder haar en toch ook zo lang mét haar. Eenennegentig mocht ze worden, ouder dan veel van mijn vrienden. Ze hield vast aan het leven, wilde nog zo graag zelf de teugels in handen houden. Haar geest was nog alert, maar haar lichaam was op. Het was duidelijk te merken, die laatste keer dat ik bij haar was.

Ik ben blij dat ik in april naar Nederland ben gekomen, dat ik haar nog heb kunnen knuffelen. Dankbaar ook dat ze wegging in haar slaap, in haar eigen bed, in haar eigen huis, waar ze zestig jaar van haar lange leven doorbracht. Het was het levenseinde dat ze graag wilde; een wens die ze de laatste jaren meermalen had uitgesproken. En nu... nu is ze echt weg.

Van Vlaardingen naar Pilion is een lange reis, maar ze zeggen dat er daarboven geen afstand bestaat. Daar geloof ik heilig in. Net als in vlinders die boodschappen overbrengen 'van gene zijde'. In mijn tuin vol kleurrijke bloemen zie ik ze vaak. Grote, kleine, mooie en eenvoudige vlinders, die vrolijk van bloem naar bloem fladderen. En al zeventien jaar is er soms die ene vlinder, die net even anders is dan de rest. 'Ha, die Pa!' zeg ik dan zacht, en als ik goed luister hoor ik zijn stem, zijn lach, zijn lied.

'Leef en geniet!' Dat was zijn boodschap door de jaren heen, en dat is wat ik doe. Ik leef in mijn geliefde Pilion en geniet van mijn mooie tuin. En dat ik deze zomer af en toe twee heel speciale, prachtige vlinders zal zien... ach, dát weet ik eigenlijk wel zeker!

Rust zacht, moeder Annie. Het is goed zo.

Liefs van je dochter in Pilion,

Wilma Hollander - van der Hoeven