Van mediteren, peddelen en familiebezoek
- Marijke Persijn
- 06-06-2021
- Nieuws
Een mysterieus plaatje... Ik denk aan de boeken en films over Avalon. Of aan het bootje over de rivier de Styx. Waar zou deze kano de man, de vrouw en het hondje naar toe varen? Eric ontdekte het tentje tegenover ons terrein dankzij hun vaartuig en hun bewaker, die fanatiek begon te blaffen bij het zien van onze ouwe Bardo. Alleen door sterk in te zoomen was het tentje zichtbaar. Eigenlijk viel het weg tussen al het groen en onder de boom. Wat een fantastische plek!
Het deed me denken aan hoe wij België ontdekt hebben: al peddelend met onze groep over de rivieren van dit prachtige land. Ook over de Ourthe. Ook langs de plaats waar we nu wonen. Maar... het begon met mediteren.
We woonden in Krimpen aan de Lek. Ik had mijn Raja-yoga opleiding, die voor een supergroot deel uit meditatie bestaat, al een tijd geleden gedaan. Het was tijd voor iets nieuws. Ik begon een cursus Meditatie te geven aan huis. Het was een cursus met chakra-oefeningen, veel (grappige) beweging en meditatie. Er was een nieuw stel in ons dorp komen wonen en we wachtten met spanning hun komst af. Elke keer werd het uitgesteld, maar uiteindelijk waren ze er dan toch. Twee zeer ondernemende mensen in de verschillende betekenissen van het woord (Ik heb later bij hun bedrijf in Rotterdam yogales gegeven). Zij namen Eric en mij mee naar de kanoclub. Elk jaar verkenden we fantastische natuurgebieden van België onder leiding van onze Vlaamse kanogids. Onze vrienden kochten een huis bij Saint-Hubert. Wij, jaren later, ons huis vlak bij La Roche. Het was verrassend om te ontdekken, dat Eric en ik tijdens onze eerste vakantie samen bij de brug van Marcourt hebben ge-pootje-baad.
En zo kwamen we dus in de Waalse Ardennen terecht. Ver van huis. Althans: van ons Nederlandse huis. Eerst was het ons vakantiehuis. We woonden gewoon nog in Krimpen. In 2008 verhuisden we naar Brussel en zetten ons huis te koop. In 2012 ging Eric met vervroegd pensioen en waren we vooral in ons vakantiehuis te vinden. Vanaf 2015 staan we hier ingeschreven. Kilometers van onze kinderen en kleinkinderen vandaan, maar nog steeds berijdbaar.
Tja... en toen kwam Covid-19. Een strenge lockdown. Eind mei 2020 het hartinfarct van Eric. Gelukkig mochten Mara, Lucas en Leonidas al snel weer bij ons komen. We zagen alle kinderen en kleinkinderen in augustus om Eric’s verjaardag te vieren. En toen gingen de grenzen dicht! Gelukkig zijn er nu versoepelingen. Eric, Bardo en ik zijn vorige week zondag (een jaar na Eric’s hartinfarct) in de camper naar Lekkerkerk en Rotterdam gereden om onze kinderen en kleinkinderen te bezoeken. Wat heerlijk om ze allemaal weer live te zien en in onze armen te sluiten!!! Om het huisje van onze grote kleindochter te bekijken. Om samen met de honden te wandelen, heerlijk te lunchen (Lucas is kok!) en taart te eten (Luna, Renzo en hun moeder waren alle drie net jarig geweest). Ja, al die kilometers op één dag waren een beetje te veel. Wat een mazzel dat we elkaar konden afwisselen qua rijden en qua slapen. Het gaat de goede kant op. Binnenkort mogen ze ook vast weer voor langere tijd bij ons logeren.
Hoe snel alles went besefte ik gisteren. Er was een grote groep jongemannen op ons terrein aan land gegaan. Er waren er een paar omgegaan met hun kayak en ze moesten ze dus leegkiepen. We hadden een gezellige babbel. Pas later drong het tot me door dat het Nederlanders waren die hier een vakantieverblijf geboekt hadden. Misschien dat ze binnen 48 uur weer terug moeten zijn. In ieder geval steken de mensen dus weer de grens over. Er waren ook geen grenscontroles toen wij de grens passeerden.
Ik geef tot slot nog even een update van mijn Mamy Marijke video’s: 'Fiere Pinksterblom'; 'Foliole la feuille'; 'Le Papillon Voyageur'; en voor Grootouderdag 'Ik vind je lief, OPA'. Het boek 'Ik vind je lief, OMA' heb ik niet. Er staan echter wel video’s van op YouTube.
A la prochaine et bon dimanche,
Marijke Persijn
.jpg)
