Twintig jaar 9/11
- Cora Vlug-Bot
- 19-09-2021
- Nieuws
Afgelopen zaterdag was het een dag van herinnering, reflectie en bezinning voor de United States. Alweer twintig jaar geleden. De hele wereld stond toch even stil op die bewuste elfde dag van September 2001. Ik schrijf meer dan zeven jaar mijn USA-belevenissen voor deze rubriek Vlaardingers In Den Vreemde. In 2014 was dit één van mijn eerste belevenissen die ik voor jullie op papier zette. Het is er ook één die ik nooit zal vergeten. Het hele weekend staat de t.v. bol van herdenkingen en reportages, documentaires en interviews. In iedere stad of dorp is wel een herdenkingsplechtigheid. Ook hier in Doylestown. Het is en blijft heel indrukwekkend en het bracht ook mij in gedachte weer even terug naar die periode in 2001. Daarom mijn verhaal nog een keer. 'Lest We Forget'.
We woonden hier iets meer dan een jaar. Alles ging z’n gangetje met ups en downs. De heimwee en verveling was af en toe heftig. Zo ook die septemberochtend. Ik had m’n twee zonen naar school gebracht met de auto. Ze moeten eigenlijk met de schoolbus, maar omdat ze toch weten dan moeder je wel naar school brengt als je de bus mist, missen ze eigenlijk altijd de bus. Die bus staat dan ook onfatsoenlijk vroeg op de hoek van de straat, terwijl de school, met de auto nog geen 10 minuten verderop is. Omdat er meer kinderen opgehaald moeten worden kriskrast de bus door half Doylestown voordat ie op z’n eindpunt is. Kan het de jongens eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze niet met de bus willen. Elke vijf minuten langer in je bed is meegenomen. Ik hoor jullie denken “kunnen ze niet gewoon op de fiets?” Nee dus, fietsen doe je hier met gevaar voor eigen leven.
Thuis gekomen eerst een beetje opruimen en een bak koffie. Eigenlijk helemaal nergens zin in. Normaal zet ik zelden of nooit de TV aan overdag, maar ik was nu uit m’n hummetje en had zin in gewoon een dom programma om m’n gedachten even op nul te zetten. Domme programma’s genoeg overdag, dus dat moest wel lukken. Ik zet de TV aan en zie paniekerige beelden uit New York City. Ik dacht dat het een reclame was voor een nieuwe film. Nou, wel een lange reclame... nee het is een film... nee toch niet... en dan besef ik opeens dat ik naar live beelden zit te kijken. Dan is die heimwee van mij opeens niet echt belangrijk meer.
De beelden zijn de hele wereld over gegaan, dus daar hoef ik verder niets aan toe te voegen. Omdat we nog maar zo kort hier woonden begrepen we nog niet echt veel van Amerikaans Vaderlandsliefde. Alle kreten van 'America will never be the same', 'hero' hier 'hero' daar en de vlaggen, letterlijk overal Amerikaanse vlaggen. In elke tuin, aan elk huis, elke winkel, elke hoek van de straat, bovenop auto’s…overal wappert de red white and blue. Maar toch gaat het leven weer door en de USA is in mijn ogen gewoon de USA, behalve als je moet vliegen, beveiliging is strenger en de douane-mensen zijn nog veel norser, chagrijniger en nog onbeleefder dan ze al waren.
Ik wandel elke dag een flink stuk met de hond. Af en toe loopt m’n buurvrouw Fran mee met haar hond. Ze had me al verteld dat ze in New York City is geboren uit Italiaanse ouders. De meeste van haar mannelijke familieleden zijn of 'maffia' of politieagent. Ze is geboren en getogen in de Bronx. Begin oktober, een aantal weken na 9/11, kwam ze naar me toe met de vraag of ik mee wilde naar Ground Zero. Dit hele 9/11 drama had haar erg aangegrepen, zoals ons allemaal, maar voor haar was het toch anders omdat ze daar is opgegroeid. Ze moest en zou persé naar Ground Zero, maar durfde niet alleen, want ze had geen idee hoe ze zou reageren als ze daar zou zijn. Dus gingen we naar New York City in de auto van Fran. Fran is een alleraardigst mens. Getrouwd, een goeie baan, moeder en oma. Gewoon een huis-, tuin- en keukenfamilie met 'a Dog and a picked fence' zoals we dat hier zeggen. Hoe dichter we bij NYC kwamen, hoe drukker en agressiever ze werd. Iedereen moest opzij, reed te langzaam, te hard of zat op de verkeerde baan. Zo kende ik haar helemaal niet. Ze verontschuldigde zich dan ook, maar kon er niets aan doen, 'It’s the real New Yorker in me'. Zodra we de Hollandtunnel door waren werden de scheldwoorden nog eens aangevuld met veel en heftig toeteren. We duiken een parkeergarage in waar een grote bodybuilder de auto parkeert voor 40 dollar, of je nou tien minuten staat of een dag.
Daar sta je dan, vier weken na die rampzalige dag in NYC. Nuchtere Hollandse Haringkop bij Ground Zero. De straten in de omgeving zijn grotendeels bevrijd van de dikke laag stof en zien eruit alsof er niets gebeurd is. Je ruikt nog wel heel sterk de brandlucht en af en toe wordt je keel een beetje droog. De sfeer is niet te beschrijven, zo bijzonder. Ground Zero is nog niet geheel afgeschermd van de buitenwereld. De kleine 'vuilnisautootjes' rijden af en aan. Grote trucks wachten tot ze vol met puin zitten en rijden dan langzaam weg. Ambulances en zwarte limo’s staan stil te wachten tot ze misschien nodig zijn. Het is gewoon niet te bevatten wat hier gebeurd is. Veel politie op de been en overal borden met het verzoek om niet te fotograferen uit respect voor de slachtoffers die nog niet geborgen zijn. Er is dus ook niemand die stiekem snel een foto maakt. Ik denk ook niet dat je het zou moeten proberen, want dan krijg je meteen een stel New Yorkers 'over je heen'. De hekken zitten vol met bloemen en foto’s, spreuken en beertjes. Honderden mensen staan stil en staren naar wat geweest is. Stoere mannen staan met tranen in hun ogen. Een groep tieners doet een stille 'grouphug'. Een klein meisje met oma brengt haar lievelingsbeertje. Een oudere man staat daar maar en steekt de één na de andere sigaret op. Mensen huilen, staren, schudden hun hoofden en bidden. Iedereen verwerkt dit op z’n eigen manier. Maar niemand maakt geluid. Af en toe fluistert iemand iets in een oor. Verder zegt niemand een woord. Je hoort alleen het geluid van de reddingswerkers, opruimploeg en de vuilnisautootjes gaan aan één stuk door af en aan. Op de achtergrond de dagelijkse geluiden van 'the City that never sleeps'. Tja, dat is wat me het meest opviel….het was er stil. Heel bizar. Weer zo’n dag om nooit te vergeten.
Nu, twintig jaar later is er een prachtig Memorial Park. Op de plek waar World Trade Center stond zijn nu twee reflecterende diepe (even oneerbiedig gezegd) waterbakken, waar constant water langs de muren stroomt. Het zijn als het ware de voetafdrukken van Twin Towers. Rondom staan bijna 3000 namen in marmer gegraveerd van de slachtoffers. 400 bomen omringen het Monument. 1 van de 400 bomen is 'the Survivor Tree'. Deze boom heeft de aanval op World Trade Center ter nauwer nood overleefd. In oktober 2001 werd de boom gered uit de puinhopen. Levenloze takken, geknakte wortels en zwart geblaakte stam. De boom is met veel liefde en zorg vertroeteld en staat nu gezond en trots aan de voeten van wat eens The Twin Towers waren. En weer hangt er een heel aparte sfeer. Mensen zijn stil, huilen, bidden of staan vol onbegrip dit alles te bekijken. Je beseft je nu pas wat een enorm oppervlak dit geheel is. Je hebt het honderden keren op tv gezien, maar als je er staat, is het heel anders. Vele leggen een stukje papier over een ingegraveerde naam en gaan daar zachtjes met een potlood overheen, zodat de naam op het papier zichtbaar wordt. Er wordt een roos bij een naam gelegd. En wonderbaarlijk genoeg gooit er niemand een 'kwartje' in het water voor een wens. Het nieuwe One World Trade Center staat met haar 104 verdiepingen trots te schitteren in de zon. Respect alom.
Lest we forget / It should not be forgotten.
.jpg)
