Tuinieren in Pennsylvania

VLAARDINGEN/DOYLESTOWN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Volg de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Persijn (België), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag van Cora Vlug-Bot (Verenigde Staten).

Ik heb het, misschien wel tot vervelens toe, al vaker gehad over de natuur in onze tuin. Het heeft zo zijn voor- en nadelen. Onze pogingen om tulpen, narcissen en wilde bloemen in de tuin te laten groeien hebben we opgegeven. Zodra deze hun koppie boven de grond steken worden ze opgegeten door konijnen, eekhoorns en herten. De eekhoorns presteren het zelfs om de bollen uit te graven en op te peuzelen.

Afgelopen lente hebben we door een ervaren tuinman wat snelgroeiende struiken laten planten, als afscheiding met de buren. Hun huis staat wel zo’n 250 meter verderop, maar toch fijner als we helemaal geen huis zien. De tuinman garandeerde ons dat de herten deze planten niet eten. Familie van de hulst prikt te veel en dat vinden ze niet fijn. Dit ging de lente, zomer en herfst en het eerste deel van de winter prima. De struiken groeiden goed. Tot twee weken geleden. Alles wat de herten lekker vinden is op, dus zat er blijkbaar niets anders op dan aan de jonge hulst te peuzelen. De jonge blaadjes zijn nog niet zo scherp, dus als je honger hebt neem je die kleine prikjes in je neus voor lief. Nu maar afwachten of de struiken weer tot leven komen in de lente. Het is zo’n prachtig gezicht om de herten in je eigen tuin te zien. Ik kan er geen genoeg van krijgen, dus krijgen ze van mij de gelegenheid om elke dag bij ons te komen eten. Wanneer ik aan tafel zit in de woon-keuken heb ik uitzicht op de tuin door drie ramen.Mijn favoriete plek in huis.

Sinds november hebben we een nieuwe bezoeker. In de vijver staat dagelijks een reiger z’n best te doen om een lekkere lunch bij elkaar te vissen. Zoals ik in mijn verhaal van november schreef, had ik een groot net over de vijver in de vorm van een tweepersoonstentje, om de vallende bladeren op te vangen. Dit beschermde ook de vissen van de reiger. Nadat onze waakkat Thijs steeds zo fel meneer de Reiger van zijn terrein verjoeg had ik hem al een aantal weken niet gezien. Veilig om de tent op te ruimen, dacht ik. Ondanks Thijs heeft deze prachtige grote gevederde bezoeker toch enkele goudvissen verorberd. Thijs zit meestal wel paraat op het aanrecht, waar hij zijn hele grondgebied in de gaten kan houden. Zodra er indringers worden bespeurd doet Thijs zijn werk. Maar ja, een kat moet ook weleens een dutje doen en dan slaat mr.Heron z’n slag.

Ik sla ook regelmatig m’n slag met de camera-phone. Af en toe ware National Geographic kiekjes. Als je de foto bij dit verhaal inzoomt dan ontdek je de herten. Ik klikte een prachtig koppie van een jong hertje op nog geen drie meter van het keukenraam. Alle zeven herten hebben een prachtige dikke wintervacht. Ze zijn op hun mooist deze tijd van het jaar. Deze kleine meid is afgelopen lente geboren, samen met een zusje. Het zusje lag helaas al snel ergens aan de kant van de weg. Ze had blijkbaar niet goed uitgekeken met oversteken. Blijft een naar gezicht en het gebeurt helaas veel. Te veel herten, te veel huizen en drukke wegen met verkeer. Ze hebben nog genoeg ruimte in de vrije natuur, maar er zijn er veel die hun heil dichter bij de mensen zoeken met alle risico’s van dien.

Deze ree is al een hele meid geworden. Ze heeft een prachtige dikke vacht en boven haar ogen loopt een ruige dikke zwarte streep. Het is net of ze dikke wenkbrauwen heeft. Het geeft haar een clowneske blik. En als je dan dierenportret-tekenaar bent dan kan je het niet laten om dit mooie koppie te schilderen. Het lijkt wel of ze het weet. Elke dag komt ze dichter bij het keukenraam om te kijken hoever ik ben, terwijl haar moeder op een afstand een oogje in het zeil houdt, samen met de rest van de dames. Ben je nieuwsgierig hoe het portret geworden is? Kijk dan even op cora-art Facebook of Instagram corapastelart. Ik heb het resultaat afgelopen woensdag geplaatst. Als je het leuk vindt kan je me uiteraard volgen zodat je wat vaker m’n werk tegenkomt op Social Media. Alvast Bedankt.

Ik schilder het liefst portretten, landschappen doe ik zelden of nooit. Maar af en toe kom je een foto tegen op Social Media, dan gaan m’n handen jeuken en moet ik het schilderen. Zo kwam ik op een FB-page voor Nederlanders in Amerika een schitterend typisch Hollands tafereeltje tegen. Met toestemming van de fotograaf ben ik daar nu mee bezig. Leuke gelegenheid om af en toe even een kijkje te nemen bij cora-art of corapastelart.

Het was afgelopen donderdag Groundhog Day. Rare gewoonte in Pennsylvania om te voorspellen of we nog een lange winter krijgen. Er is helaas dit jaar nog geen sneeuw gevallen bij ons in de buurt. De traditie gaat als volgt: Pennsylvania’s beroemde groundhog komt z’n holletje uit op een koude Donderdagmorgen, of eerlijk gezegd wordt hij eruit gehaald door de Groundhog Day Commissie in traditionele kledij. Een groundhog is een grote Amerikaanse marmot. Ziet de groundhog zijn eigen schaduw, dan krijgen we nog 6 weken winter. Hier kan je zien hoe deze ceremonie eraan toe gaat. Ik weet het, een rare methode om het weer te voorspellen, maar tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Dus misschien toch nog sneeuw, ik hoop het.