Spannende tijden

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Ik denk niet dat ik de enige Vlaardinger in den vreemde ben die de laatste weken wat weemoedig het lokale Vlaardingse nieuws heeft gevolgd. Lieve mensen daar in ‘mijn’ stad aan de haven, wat hebben jullie met zijn allen de Vlaardingse geschiedenis prachtig tot leven laten komen. Ik heb met open mond en verrukte blik gekeken naar het middeleeuwse spektakel van Dirk III, die met zijn volgelingen de veldslag tegen de Duitse hertog na duizend jaar nog een keertje overdeed. En daarbij gelukkig opnieuw het Duitse leger versloeg.

Ik had niet anders verwacht van de dappere Vlaardingers, maar lieve hemel, wat moet daar een voorbereiding aan vooraf zijn gegaan. Zo’n 32.000 bezoekers waren er in het Slag-weekend naar de Broekpolder gekomen, las ik, en iedereen was even enthousiast. Bijzondere foto’s zag ik ook, niet alleen van de slag zelf, maar vooral van de middeleeuwse dorpelingen die door Sandy Struijs – met U lange IJ graag – op haar eigen unieke wijze werden vastgelegd. Sinds ik een paar jaar geleden tijdens een onvergetelijk concert van de Wannebiezz in Friesland Sandy’s fotografische verrichtingen in levenden lijve heb kunnen aanschouwen, ben ik namelijk een groot fan van haar werk. Correctie: ik ben fan van háár, want behalve een fantastische zangeres en een unieke fotografe is ze ook nog eens een heel aardige vrouw met een relativerende droge (Vlaardingse) humor, die mij hier in mijn Griekse huisje regelmatig doet schuddebuiken van het lachen.

Wie ik echter op de foto’s alsmaar niet tegenkwam, was mijn zus Jacqueline, die volgens de berichtgeving toch ook ergens op dat slagveld aanwezig moest zijn met haar Othilde Costumes-kraam vol middeleeuwse kostuumcreaties. Tot Sandy daar dus lucht van kreeg, en zich de volgende dag met haar camera onverwijld naar de Othilde-kraam spoedde om alsnog een prachtige foto te maken voor mijn persoonlijke familiealbum. Ik had het stomverbaasde gezicht van zuslief best willen zien toen Sandy daar ineens opdook met de mededeling dat ze ‘in opdracht van je zus in Griekenland’ een foto kwam maken. Kijk, dat bedoel ik dus met ‘aardige vrouw’. Superlief en zeer gewaardeerd, Sandy Struijs-met-u-lange-ij!

En zo voelde ik me hier in mijn Griekse huisje toch ook nog wel een beetje betrokken bij alle festiviteiten in mijn geboortestad. Hoewel... diep in mijn hart was ik best wel blij dat ik hier zat en niet persoonlijk mee hoefde te doen aan de vele feestelijkheden in Vlaardingen. Ik zou daar op dit moment gewoon de tijd niet voor hebben. Mijn leven bestaat momenteel uit schrijven en weinig anders. Een veel te snel naderende deadline tijdens een hittegolf van rond de vijfendertig graden betekent geen verkoelend strandbezoek, maar een rond het middaguur met mijn laptop verplicht verkassen naar het terras omdat het in mijn werkkamer dan niet meer te harden is. De speciaal voor dat doel aangeschafte ventilator draait overuren, maar helpt wel mee om in ieder geval productief te blijven. En dat moet, want de bedoeling is dat het tweede deel van De rozen van Beekbrugge rond de kerst in de winkels ligt. Beetje lastig is het wel om in kerstsferen te raken bij deze temperaturen, maar ach, een beetje schrijfster draait daar natuurlijk de hand niet voor om.

Ondertussen mocht ik de wereld ook eindelijk het omslag laten zien van het eerste deel, dat de titel Smaak van Liefde heeft meegekregen. En ja, ik ben supertrots, want ik mag mij nu dus officieel een echte ‘Harlequin-schrijfster’ noemen. Waarmee ik me in één klap bevind in hetzelfde schap als waar mijn grote voorbeelden Nora Robert, Suzan Mallery en Robyn Carr zich bevinden. Nu zal dat niet iedereen meteen iets zeggen, maar geloof me, voor mij is het de kroon op mijn werk van de afgelopen jaren. Vanaf 19 juni ligt de papieren versie van Smaak van Liefde in de winkels, onder andere in het tijdschriftenvak van de grotere supermarkten. Daar kunt u zelfs een speciaal ‘hangbakje’ tegenkomen met een aantal exemplaren van mijn boek erin. Mocht u toevallig een iPhone met camera bij u hebben, dan houd ik me aanbevolen voor snapshots, want zelf zal ik die aanblik moeten missen. Dat is dan wel weer een nadeel van zo ver weg wonen.

U kunt het boek ook als e-book op de e-reader lezen of de gedrukte versie online bestellen. Het is nu al te reserveren via deze link , dan hoeft u er niet eens de deur voor uit. Geen Griekse sferen ditmaal, want Smaak van Liefde speelt zich in Nederland af. In een fictief dorp, ergens in het oosten van het land – hoewel ik het natuurlijk niet kon laten om er een Grieks restaurant neer te zetten, waar de clientèle uitgebreid kennis kan maken met de door mij zo geliefde tsipouro. Ik mag nu eenmaal graag fictie en werkelijkheid door elkaar husselen, dat maakt het allemaal net iets levendiger. Wilt u toch liever over Griekse sferen lezen, dan heb ik nog een nieuwtje. Uitgeverij Cupido heeft besloten twee van mijn oudere romans opnieuw uit te geven en ze te verpakken in een dubbelroman, die Griekse Zomers heet. Zojuist kreeg ik te horen dat deze al vervroegd op 21 juni zal verschijnen en besteld kan worden via deze link . In deze bundel vindt u mijn romans Zomerdroom en Een Zomernacht (eerder uitgegeven als Bouzouki Boogie), twee heerlijk zomerse romans om tijdens uw vakantie op een strandbedje – al dan niet aan een Grieks strand – te lezen. Ik geef het allemaal maar even door.

Mijn nagels zien er inmiddels niet meer uit. Het wachten op de eerste reacties en recensies van Smaak der Liefde vind ik vreselijk. Het valt niet mee om iets waaraan je maanden heel intensief aan hebt gewerkt los te laten en bloot te stellen aan ‘vreemde ogen’. Als feelgood-schrijfster wil ik niets liever dan mijn lezer een paar gezellige uurtjes bezorgen met een verhaal en karakters die aan mijn eigen fantasie zijn ontsprongen. Het (nog) niet weten of dat ook daadwerkelijk is gelukt is echt funest voor mijn zenuwen. Slapeloze nachten, afgekloven nagels, een humeur om op te schieten... Ach, het hoort er allemaal bij. Nog één weekje heb ik te gaan, dan is het wachten voorbij en kan ik eindelijk weer opgelucht ademhalen.

Of mezelf jankend opsluiten in de badkamer en nooit meer een woord op papier zetten, dat kan natuurlijk ook...