Rare snuiters!

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'.  Lees de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Bozzano (Italië), Marijke Persijn (België) en vandaag Cora Vlug (Verenigde Staten).

We weten allemaal dat Amerikanen toch wel vreemde snuiters zijn. Maar er zijn er natuurlijk heel veel, dus mogen we ze niet over één kam scheren. Er zijn uiteraard grote verschillen tussen het Zuiden, Oost, West en Noord Amerika. Ik blijft in mijn eigen buurtje en m’n dagelijkse leuke en minder leuke ontmoetingen met de gemiddelde Amerikaan. In het dagelijks leven is het best goed toeven tussen de Amerikanen. We weten allemaal dat ze vriendelijk groeten met “hi how are you doing?” Het is niet de bedoeling dat je dan echt gaat vertellen hoe het met je is. Je zegt alleen maar dat het goed met je gaat of dat je ok bent of “hanging in there” wat zoveel betekent als; niet echt lekker. Ondertussen blijf je allebei gewoon doorlopen. Misschien dat je nog de tijd hebt om dezelfde vraag te stellen tijdens het passeren, maar je mag het ook zo laten. 

In de supermarkt hoor je regelmatig “excuse me” wanneer er iemand je voorbij loopt als je in het gangpad staat te turen naar de produkten en het goede probeert te vinden. Dat vind ik nog steeds overdreven, maar toch wel heel beleefd.  Als er iets fout gaat is men ook heel makkelijk in het “sorry” zeggen. Kan ik me ook weleens aan ergeren, maar ok.  

Een staaltje van onbeleefheid gebeurde me deze week in de snackbar van het plaatselijke ziekenhuis. Ik werk daar 1x in de week als vrijwilliger. Dit doe ik al 17 jaar nu en nog steeds leuk om te doen. Doktoren, zusters, administratief personeel, direkteuren, schoonmaak personeel, bezoekers en mensen die voor wat voor reden dan ook even in het ziekenhuis moeten zijn, kunnen eten in een groot restaurant in de kelder van het ziekenhuis of even een snack halen in de snackbar. Iedereen is altijd super aardig tegen alle vrijwilligers die in het ziekenhuis rondlopen. We worden zeer gewaardeerd. Afgelopen woensdag was het extra druk vanwege het slechte weer. Niemand ging even naar buiten voor een frisse neus en iedereen had trek in een “vette hap” of een verse salade. Ik blijf achter m’n toonbank, neem bestellingen op, geef het door aan de chef en reken af bij de kassa. Er staan aardig wat klanten op hun eten te wachten en er staat een mevrouw de menukaart door te worstelen om te besluiten waar ze trek in heeft. Er komt een mevrouw aangelopen met haar jas aan, een 5 dollar biljet en een kaartje voor de parkeergarage in haar hand. Ik heb nog geen goeiemiddag gezegd of ze begint tegen me te razen. “Waarom er nergens geschreven staat dat je $2 moet betalen voor de parkeergarage. Waarom de parkeergarage zo ver weg is van de plek waar zij moest zijn in het ziekenhuis. Waarom moet ze zo ver lopen. Waarom kunnen er alleen dollars in de automaat. Waarom kan je niet wisselen en waarom moet ik perse wat kopen om te wisselen.” Ze ging maar door. Ze was boos en onredelijk. Ik kreeg er geen woord tussen en natuurlijk staat ze tegen de verkeerde persoon te razen, want ik kan hier echt niks aan veranderen. Er staan overigens wel degelijk borden met de prijs bij de ingang van de parkeergarage. Ik snap wel dat ze haar frustratie kwijt moet, maar doe dat bij degene die gaat over de afdeling Parkeergarage. Na dit een poosje aangehoord te hebben was ik het zat en schoot ik uit uit m’n slof.  Ga klagen bij degene die daadwerkelijk wat kan doen aan je probleem. Ik ben een vrijwilliger en ik ben hier niet van gediend, dit hoef ik niet te pikken. Dat hielp. Die Hollandse directheid zit nog gewoon in me en komt er regelmatig uit. Als de mensen om me heen daaraan gewend zijn dan waarderen ze dat ook.

Amerikanen gaan in de meeste gevallen problemen uit de weg, doen niets, zeggen niets en hopen dat het probleem in verloop van tijd vergeten wordt. Mevrouw was meteen super vriendelijk, maar een sorry kwam er niet. Ze kocht een flesje ijsthee om haar 5 dollarbiljet klein te maken zodat ze 2 dollar had om de parkeergarage uit te komen. Ze verliet de snackbar met een vriendelijk “thank you and have a nice day”, waarop ik niet heb gereageerd.  Ik kreeg een applausje van de omstanders.

Een paar dagen later was ik aan het winkelen voor de kleinkinderen in Nederland. Levensgrote winkel met kleding en schoenen voor jong en oud. Ik zag leuke schoenen voor de jongens en moest weer even bij mama informeren of de schoenmaat nog klopt die ik genoteerd heb een paar maanden geleden. Leve de moderne techniek. Je stuurt een appje vanuit Pennsylvania…over de grote plas….zo naar de straat en het huis waar je kleinkids op de bank zitten of rond dollen. Ik stuur een foto van de schoenen, met de vraag of ze deze leuk vinden. Een paar seconden later heb ik de antwoorden en duimpjes, vlaggetjes, emoji’s, kusjes en hartjes terug. Er staat een jonge vrouw naast me, met een volgeladen wandelwagen. Tussen alle koopwaar zie ik ook een knulletje zitten. Haar dochtertje loopt gezellig mee te shoppen en te kletsen met mama en mama is hoog zwanger. Ik vraag of ik in de weg sta en vertel haar dat ik aan het shoppen ben met de kleinkinderen in Europa. Dat vindt ze wel heel leuk en ze vraagt me waar in Europa. Zo staan we even te kletsen. Ik vertel haar dat we binnekort weer eens naar de kleinkinderen toe gaan en dat opa en oma een koffer vol kleding voor hen meenemen. Ik verwacht een reactie “oh that’s nice” maar nee. Ze begint te bidden………….?!?! Ze bidt voor een veilige reis en dat de koffers goed zullen aankomen bij de kinderen Oh Lord. Dat we een fijne tijd zullen hebben met de familie en weer Oh Lord veilig zullen thuis komen…….Amen!  M’n Hollandse directheid was even ver te zoeken. Ik wist niet wat ik hiermee aan moest. Ik heb maar dankjewel gezegd en ben gauw door gelopen.