Pleinvrees
- Wilma Hollander
- 14-06-2020
- Nieuws
Heel voorzichtig begeven wij ons stapje voor stapje weer in het ‘buitenleven’. Nou ja, ik dan. Manlief heeft al wat meer stappen achter de rug, want die deed in de afgelopen maanden net als anders de boodschappen en alles wat nog meer buiten de deur afgehandeld moest worden. Ik zag er best wel een beetje tegenop allemaal. Als je maanden nauwelijks de deur uitkomt, dan ontwikkel je toch een soort pleinvrees, en moet je even flink slikken om die eerste stap weer over de drempel te zetten. Zeker als je weet dat daarbuiten nog steeds een virus rondwaart, dat vanwege mijn dubbele risicogroep-gevaar desastreuze gevolgen kan hebben. Nu ben ik wel van mening dat je toch een keer ergens aan dood moet gaan, maar liever stel ik dat nog een flink aantal jaartjes uit. Aan de andere kant wil ik die jaartjes toch ook wel op een beetje leuke manier doorbrengen, en mezelf uit angst blijven verschansen achter mijn veilige tuinhek is op den duur ook niet echt gezellig meer. Dus heb ik mezelf streng toegesproken, alle excuses die ik kon verzinnen van tafel geveegd en ben ik gewapend met mondkapje die toch wel wat hoog geworden drempel over gestapt. Hoewel... nou ja, oké... de figuurlijke en goedbedoelde ‘schop onder mijn achterste’ van manlief heeft daar ook wel een beetje aan mee geholpen, als ik heel eerlijk ben.
Normaal gesproken is hij degene die met onze veestapel de dierenarts bezoekt. Inentingen, ongelukjes, operaties... dat regelt hij allemaal. Nu hadden we deze maand al een behoorlijk beangstigend dierenartsgebeuren achter de kiezen omdat onze hond Ira tijdens haar avondwandeling zo’n geniepige, omhoogkruipende grasaar in haar neus kreeg. Dat leverde nogal bloederige niesbuien op, vierentwintig uur in observatie bij de dierenarts en uiteindelijk toch een kijkoperatie onder volledige narcose. Het is gelukkig goed gekomen, ze is gezond en wel weer thuis, maar ik kan me best voorstellen dat manlief het woord dierenarts even niet meer wilde horen. Punt was echter dat Norbert en Corwyn, de twee kittens die ik van de dood heb gered, inmiddels toe waren aan hun eerste inenting. Negen weken zijn ze nu, en als alles meezit, gaan ze over zo’n twee maandjes op reis. Naar Den Haag, waar hun een heel warm en liefdevol huis wacht, met een heleboel andere katten en enthousiaste pleegouders die verlangend uitkijken naar hun komst.
Nu zijn de kittens al twee maanden lang ‘mijn afdeling’, en manlief was zeer gedecideerd in zijn opvatting dat ik dus ook dat noodzakelijke dierenartsbezoekje maar met hen moest doen, zeker na al zijn dierenartsavonturen met de hond. Ik heb nog wel even geprobeerd om er onderuit te komen door mijn klikduim in de strijd te gooien, maar na de proefrit door het dorp moest zelfs ik toegeven dat een gashendel opendraaien zonder het bovenste kootje van je duim te moeten buigen heel goed mogelijk is. En zo stapte ik, gewapend met mondkapje en de reistas met twee kittens erin op de voetenplank, een halfuurtje later opnieuw op de scooter om naar de dierenarts in Koropi te rijden, twee dorpen verderop. Ik had me weer eens voor niets zorgen gemaakt. Het rijden ging prima, de kittens vonden het allemaal prachtig, en ook de injectie leverde geen problemen op. Integendeel. Norbert viel tijdens het injecteren zelfs luid spinnend op de behandeltafel in slaap, wat de dierenarts een hilarische lachbui bezorgde. Zoiets had ze in al haar jaren als DA nog nooit meegemaakt.
Om de sluimerende pleinvrees maar meteen helemaal een halt toe te roepen, ben ik afgelopen week ook nog in mijn uppie in de bus naar Volos gestapt, heb ik de chiropractor en de kapper bezocht, en ben ik op weg van de een naar de ander meerdere winkels binnengegaan waar ik een viertal T-shirts en een paar nieuwe sandalen heb gescoord. Geen slecht begin van mijn ‘after-the-lockdown’-leven. En om het helemaal af te maken, zijn manlief en ik gisteren voor het eerst na maanden weer neergestreken op ons favoriete terrasje in Kato Gatzea, waar we onder het nuttigen van een heerlijk glas rosé genoten hebben van de prachtige zonsondergang. In mijn nieuwe T-shirt uiteraard.
Al met al was het dus een zeer geslaagde week. Maar... het absolute hoogtepunt was toch wel de verrassing die mijn geliefde mannen van de Wannebiezz mij donderdagavond tijdens hun virtuele dinnershow bezorgden. Voor de niet-fans en -kijkers: de dinnershow is een live televisieoptreden waarvoor je een verzoekje mag indienen dat tijdens de uitzending al dan niet gehonoreerd wordt. Als trouwe kijkster uit het verre Griekenland had ik al eens gevraagd om een van de Grieks-getinte liedjes van Benny Neijman, die tijdens zijn veel te korte leven heel veel mooie songs uit mijn woonland heeft vertaald en gezongen. Nu zijn dat niet de meest vrolijke liedjes, dus ik begreep heel goed dat ze aan mijn verzoekje voorbijgingen. Afgelopen donderdagavond zat ik echter zoals gewoonlijk weer met veel plezier te kijken, toen ik tot mijn stomme verbazing ineens mijn naam hoorde noemen: ‘...onze vriendin uit Pilion waar we ooit op bezoek waren. Slechts anderhalf uur vliegen, maar daarna moesten we nog vier uur in de taxi zitten om er te komen. Wat een tering eind was dat!’ Helemaal waar, maar ondanks dat was het bezoek hen toch wel bevallen, want de lieverds hadden helemaal speciaal voor mij al wekenlang gezwoegd om ‘Waarom fluister ik je naam nog?’ in te studeren! En zo kreeg de dinnershow zomaar ineens toch nog een heel mooi Grieks tintje. Nou ja, u begrijpt, mijn dag kon niet meer stuk!
Al met al was het dus best wel een ‘veelbewogen’ weekje voor mij, hier in ons nog steeds rustige Pilion. Vanaf maandag gaan de grenzen weer open voor toeristen en over twee weekjes mogen ook de Nederlanders zonder quarantaine-restricties ons land weer bezoeken. Ik ben blij voor hen, en voor mijn mededorpelingen die afhankelijk zijn van dat toerisme, maar ik hoop met heel mijn hart dat we met zijn allen de voorzichtigheid ook de komende zomermaanden niet uit het oog zullen verliezen. Niemand zit te wachten op een nieuwe corona-golf, en al helemaal niet op een tweede algehele lockdown. Want zeg nou zelf: die ene is eigenlijk wel meer dan genoeg geweest. Zelfs voor zo’n ervaren thuisblijver als ik... ;-)
Wilma Hollander
