Pasen in Pilion

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Het voelt best vreemd, Pasen vieren als het merendeel der mensheid het feest al lang en breed achter zich heeft liggen. Dit jaar valt het nog mee, we zijn hier slechts één week later dan jullie, maar er kunnen ook weleens zes weken tussen zitten. Dan is het in Nederland al bijna Hemelvaart en moeten wij nog aan de Kruisiging beginnen. Het heeft volgens de geleerden allemaal te maken met het hanteren van verschillende kerkelijke kalenders, waardoor de datum van het Orthodoxe paasfeest anders wordt bepaald dan die van het in West Europa algemeen aangehouden katholieke paasfeest. En dat zal allemaal best waar zijn, maar ik blijf het al vijftien jaar lang knap verwarrend vinden.

Voor de Grieken is Pasen het allerbelangrijkste feest van het jaar, en dat wordt altijd heel uitgebreid gevierd met familie, vrienden, eten, drinken en feesten. Het is de afsluiting van de veertig dagen durende vastenperiode, die het strengste is in de lijdensweek voorafgaande aan de opstanding. Vlees is bijvoorbeeld als eerste van het menu verdwenen, en het ‘draaien’ van het traditionele paaslam aan het spit boven de barbecue is dan ook een van de hoogtepunten van de Paaszondag. Maar dit jaar is zelfs de Griekse Pasen anders. De toch al niet geringe maatregelen om het corona-virus in te dammen zijn voor het feestweekend nog eens flink aangescherpt. De regering heeft het lammetjes draaien op straat verboden, en aangeraden om dit jaar maar lam uit de oven te maken. Die mag alleen genuttigd worden met het eigen gezin, want ook hier blijven we al wekenlang thuis en mogen we niet meer bij elkaar op bezoek. Omdat echter gevreesd wordt dat vele Grieken zich tijden het paasweekend niet zullen houden aan de coronamaatregelen, heeft de regering de eveneens traditionele jaarlijkse uittocht van de stedelingen naar hun geboortedorp op het platteland of de eilanden verboden. Rijkswegen zijn afgesloten, er is extra politiecontrole op de been en de boetes voor overtreders zijn verdubbeld. De kerken, zo belangrijk in deze paastijd voor de vele gelovigen hier, blijven hermetisch gesloten, en ook het op zaterdagavond om middernacht in ontvangst nemen van het Heilige Licht, waarbij vrijwel het hele dorp aanwezig is met een meegebracht kaarsje, mag dus niet plaatsvinden. Kortom, voor de Grieken zijn de toch al zeer strenge corona-beperkingen in dit voor hen zo belangrijke weekend wel iets dramatischer dan het niet naar de Woonboulevard kunnen op 2e Paasdag.

Normaal gesproken doen wij niet echt actief mee aan de Griekse paasviering, maar dit jaar was dat wel de bedoeling geweest. Manlief en ik zouden namelijk komende dinsdag naar de Sporaden vertrekken voor onze eerste vakantie samen in vijftien jaar, en onze Britse huis- en dierenoppas Kim zou al een paar dagen eerder arriveren, juist om dat zo bijzondere paasweekend mee te maken. Ik had me er echt op verheugd om haar wegwijs te maken in alle paasgebruiken die we hier hebben, maar dat is dus allemaal even anders gelopen. In plaats van koffers pakken ben ik nu namelijk al een week druk in de weer met het redden van drie gedumpte katjes, iets wat ik niet had kunnen doen als die vakantie was doorgegaan. Dan had ik net als al die anderen net gedaan of ik het gepiep dat uit het veld verderop in onze straat kwam niet hoorde. En dan had ik het dichtgeknoopte afvalzakje met daarin drie pasgeboren kittens erin onder de struik moeten laten liggen waar ze binnen een paar uur eenzaam en totaal overstuur zouden sterven van de honger en de kou. Dat heb ik dus allemaal niet gedaan, met als gevolg dat ik nu opgescheept zit met drie kittens van nog geen week oud – omdat iemand blijkbaar te belazerd was om zijn kat te laten steriliseren en ook nog eens te laf om de daaruit voortkomende ongewenste kittens op een fatsoenlijke manier aan hun einde te laten komen.

De kans dat een net geboren moederloos katje overleeft, is vijftig procent. En net als bij mensenbaby’s gaat het voeden en verzorgen in die eerste levensweken dag en nacht door. Ik heb inmiddels al ontelbare kruiken verwisseld, over buikjes gewreven om de kleintjes te laten plassen en poepen omdat ze dat nog niet zelfstandig kunnen en talloze flesjes klaargemaakt op tijden dat ik me normaal gesproken nog twee keer omdraai. Mijn rug protesteert aan alle kanten tegen de vreemde houdingen die ik noodgedwongen aanneem, en mijn ogen branden van slaapgebrek, maar gelukkig is het allemaal niet voor niets. De Corona’s – Cora, Ron en Nora (die bij nadere inspectie een Norbert bleek te zijn) – zijn op het moment van schrijven nog alle drie in leven. Cora en Norbert lijken het te gaan redden, maar ik vrees dat Ron, het rooie katertje, ondanks al mijn inspanningen dit paasweekend niet gaat overleven. Maar als hij sterft, zal dat zijn in mijn liefkozende handen, en niet in een plastic tasje tussen een vettig aluminiumdoosje van een afhaalmaaltijd, lege chipszakken en andere vieze troep.

Ik heb nog even geen idee hoe het verder moet. Als de kittens mijn stuntelige pogingen om voor mama-poes te spelen de komende weken overleven, heb ik namelijk echt een probleem. Onze badkamer is oké als tijdelijke kraamkamer, maar zodra ze groter worden en op verkenning gaan, wordt het lastig. We hebben immers al vier dieren – allemaal ‘van de straat’ – in ons kleine huisje rondlopen en twee kleine nieuwkomers erbij is geen optie. Zelfs opvang voor een week of zes, zeven, tot ze geadopteerd kunnen worden, is eigenlijk al niet te doen. Maar zover denk ik nog maar niet. Komt tijd, komt raad. Het belangrijkste is dat deze zo achteloos weggeworpen wezentjes een eerlijke levenskans krijgen, en een hopelijk mooie toekomst tegemoet gaan. En daar heb ik best een pijnlijke rug voor over... ;-)

Kaló Páscha uit Pilion,

Wilma Hollander