Open brief aan John de Wolf

COLUMN – Stroomopwaarts is het bedrijf waar de gezamenlijke sociale diensten en werkvoorzieningen van Maassluis, Vlaardingen en Schiedam in verenigd zijn. Kort geleden is er een overeenkomst gesloten met John de Wolf, trainer en oud-voetballer van onder meer Feyenoord. De Wolf gaat zo’n 50 oudere werklozen begeleiden naar werk via een traject met veel sporten. Han van der Horst, columnist van de collega’s van Schiedam24, reageert.

Beste John,

Ik heb op de Jozefschool altijd met een Fred de Wolf in de klas gezeten. Volgens mij is dat je ome en daaraan ontleen ik het recht om 'je en jou' te zeggen.

Waar het mij om gaat is je nieuwe werk voor Stroomopwaarts, de gecombineerde sociale diensten in het westelijk Rijnmondgebied. Ze hebben je ingehuurd om oudere werklozen aan een baan te helpen. Dat gebeurde met veel tromgeroffel en ik heb een hoop over je in de krant gelezen. Je gaat werkloze vijftig plussers van de bank trekken. Je zegt: “Het is afgelopen met de smoesjes”. Je brengt ze discipline bij en geeft sporttrainingen omdat werklozen daar zelfbewuster van worden en zich dan beter presenteren.

In het Algemeen Dagblad van vrijdag stond hoe je voor vier van hen een soort proefaanstelling had geregeld bij een fietsenfabriek. “Stel me niet teleur”, zei je. In hetzelfde artikel las ik hoe een of andere coach tien werklozen op racefietsen had gezet om met ze in wielrennerspak een 'giro' te rijden langs een tiental bedrijven. Zo konden zij zich op een originele wijze aan werkgevers presenteren. Het ging om magazijnwerk en zo.

Ik moest denken aan het circus, aan mensen door hoepels laten springen om een lui op de reet zittend publiek te amuseren, maar dit is een vorm van negativisme waarmee je geen mens aan een betrekking helpt. Je zult ongetwijfeld met je sporttrainingen veel werklozen een beter gevoel over zichzelf geven, want je lijkt me geen type die mensen vernedert als ze een door jou gestelde norm niet halen. Je prijst serieuze inspanningen. Je legt de nadruk op prestaties, niet op falen. Je laat mensen zien dat zij althans op het sportveld wat kúnnen en voor geen kleintje vervaard zijn. Je schenkt ze zelfvertrouwen in een maatschappij die hen het liefste de ene douw na de andere geeft.

Toch vraag ik mij af of je aanpak niet wat eenzijdig is. Zoals je weet gaan veel werkgevers liever dood dan dat zij een vijftiger aannemen. Dit komt door allerlei hardnekkige vooroordelen over de hoge kosten die zij met zich meebrengen, het ziekteverzuim, de onmogelijkheid van hen áf te komen als zij niet voldoen en meer van dat soort flauwekul. Gaat het om jongeren, dan weigeren diezelfde werkgevers enige vastigheid te bieden waarbij zij de wetgever of de economie, maar nooit zichzelf als schuldige aanwijzen.

Dat lijkt me de ándere kant van het verhaal. Daarom zou ik je strenge stem en je onvervalst Schiedamse logica ook wel eens in de directiekamers willen horen, niet smekend maar gebiedend. Dat je zo'n schouderophalende, jammer-maar-helazende steunpilaar van de maatschappij, die het steeds aan de omstandigheden of anderen wijt dat hij ouderen geen kans gunt, dat je zo'n zelfbenoemde 'entrepreneur' zich eens dertig keer laat opdrukken, om te beginnen. Zó dat hij zijn vooroordelen eruit zweet. Pak ze bij hun nekvel. En als ze zelf vijftiger zijn – hetgeen vaak het geval is – vraag ze dan wat ze zélf nog op de zaak doen als oudere werklozen te duur, te langzaam en te ziekelijk zijn. Daarna in looppas tien keer om het gebouw heen.

Zul je dat doen, John?

Met hartelijke groet,

Han van der Horst