Onder de druivenranken
- Wilma Hollander
- 31-10-2021
- Nieuws
Het staat zo jaloersmakend exotisch in mijn biografie: ‘Auteur Wilma Hollander schrijft haar boeken en verhalen onder de druivenranken op haar zonnige terras in het mooie Griekenland...’ Het is de droom van menig schrijver, maar zoals heel veel dromen is de werkelijkheid toch net even anders. Ja, ik schrijf inderdaad regelmatig op mijn terras onder die druivenranken – maar wel met de vliegenmepper en de anti-muggenspray onder handbereik. Over de krijsende zaag van de buurman, de blaffende honden, de krolse katten en de jengelende buurkinderen – en de fluitende buurman niet te vergeten – praten we natuurlijk niet. Dat zou het romantische imago van ‘de Hollandse schrijfster in Pilion’ heel wat minder romantisch maken, nietwaar?
Waar je ook nooit iemand over hoort, is de rotzooi die je van die druivenranken hebt. Zo zijn de tegels eronder in het voorjaar dagelijks bedekt met een groene waas van de neerdalende druivenbloesem. Als je die troep niet onmiddellijk wegveegt en het gaat toevallig waaien, dan is je zithoek meteen toe aan een flinke schoonmaakbeurt. Het is ook aan te raden om in die periode de jonge druiven om de paar weken preventief te sprayen – al dan niet biologisch – om het aanvreten door insecten te voorkomen. Vervolgens komt de zomer eraan, en wordt het bladerdak alsmaar dikker en dikker; heerlijk voor de schaduw, maar niet voor de druiven, want dan krijgen ze geen licht genoeg.
Er moet dus regelmatig een beetje gesnoeid worden, en dat boven je hoofd knippen is best een hele klus. Net als het afval afvoeren, daar ben je ook nog wel even zoet mee. Maar als die druiventrossen dan eenmaal tot volle wasdom zijn gekomen, heb je wel eer van je werk, want zo eind augustus is het romantische effect ervan inderdaad volop aanwezig, dat is waar. Alleen is het tegen die tijd meestal zo heet op dat terras, dat we liever bij de airco zitten dan onder die druivenpracht. Het genieten waar iedereen zo jaloers op is, duurt echt maar even. De ‘troep’ gaat verder, want in de nazomer vallen de niet tot volle wasdom gekomen druifjes – krentjes inmiddels – en masse naar beneden, geholpen door gretige vogels en irritant zoemende wespen, die zich graag tussen de trossen begeven om aan de rijpe druiven te lurken. En ja, natuurlijk happen ook wij in die periode heel wat trossen weg, maar er hangen er altijd zo verschrikkelijk veel, dat krijg je met zijn tweetjes echt niet weggeslikt. Kortom, die romantische druivenranken zijn helemaal niet zo romantisch als iedereen altijd denkt.
Meestal halen we alles wat er zo tegen eind oktober nog hangt in één grote opruimactie weg zonder er iets mee te doen, zo zat zijn we ze tegen die tijd. Maar dit jaar hingen er nog zoveel trossen, en de druiven smaakten zo heerlijk, dat we dat toch wel erg zonde vonden. Dus stroopte manlief de mouwen op, klom met de snoeischaar op de ladder en verzamelde alle nog goed-ogende trossen in een flinke kuip. Snel gezegd, maar geloof me, daar gingen een heleboel uurtjes werk in zitten. Het resultaat was een grote hoop afval, een heleboel zoemende wespen om ons heen en een nieuwsgierige Krumpie die vanaf de dwarsbalken van de druivenpergola nieuwsgierig toekeek. En toen mocht ik aan de slag...
Nooit eerder in mijn toch best avontuurlijke leven kreeg ik de kans om à la Lucille Ball met opgetrokken rokken en op blote voeten in zo’n grote houten kuip ‘druiven te trappelen’. Oké, onze kuip was iets minder groot en niet van hout, maar dat maakte het plezier er niet minder om. Wat een vreemd gevoel is dat wanneer je op die grote berg druiven stapt en je jezelf heel langzaam naar beneden voelt zakken. En dan dat zompige geluid als je je voeten weer omhoog trekt... Een bijzondere, zeer zintuigelijke ervaring, die ik voor geen goud had willen missen, al is een halfuur druiven trappelen best inspannend. En koude voeten krijg je er ook van; die druiven mogen dan zongerijpt zijn, in oktober voel je daar helemaal niks meer van.
Toen ik uitgetrappeld was, heeft manlief met veel geduld de overgebleven prut met de hand gekneed en gezeefd. Er bleef een bruinige soep over, die hij na nog een keer zeven in een grote pan flink door liet koken. Ondertussen werden in een andere pan de weckpotten uitgekookt en na al die werkzaamheden stonden er aan het eind van de dag zo’n tien gevulde weckpotten op het aanrecht om af te koelen.
We hebben ons eerste glaasje sap inmiddels genuttigd en ik begrijp nu helemaal wat er bedoeld wordt als iemand het over een ‘godendrank’ heeft. ‘Alsof er een engeltje over je tong pie... fietst!’ zei mijn vader altijd als hij iets heel erg lekker vond, en ons druivensap ontlokte mij spontaan dezelfde woorden. Je hebt lekker en lekker, maar ons druivensap is nog véél lekkerder! En voor u nu denkt: ‘Hop, even naar Kato Gatzea om te proeven...’ dan kunt u dat vergeten. Na al dat werk en al dat getrappel houden we die godendrank mooi voor onszelf... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
