Nog steeds Stay Home Stay Safe.
- Cora Vlug
- 28-06-2020
- Nieuws
We zijn met z’n allen alweer een aantal maanden in de ban van Covid 19. Hier in de USA gaan we met kleine stapjes ‘open’. Maar soms blijken die kleine stapjes te klein voor veel mensen en verzieken ze het weer voor de meerderheid. We zijn er nog niet klaar mee. Ik blijf dus nog zoveel mogelijk thuis. Voordeel is wel dat ik bijna klaar ben met de illustraties voor een derde Nederlands kinderboek van auteur Pauline Coenen (www.filoubooks.nl ). Het eerste boekje ging over een muis. Het tweede boek over een struisvogel Struis. En dit derde boek gaat over een………..nee hoor, ik verklap het niet. Jullie horen het wel als het in de Nederlandse boekenwinkels te koop is. Ik heb er ieder geval plezier in. Het verhaal is leuk en leerzaam. Ik verveel me niet thuis in m’n studio/eetkamer.
Een jaarlijkse traditie met mijn Nederlandse vriendin kan helaas dit jaar niet doorgaan. Scheveningse Hollandse Nieuwe eten in New York City. Dat is wel heel jammer want ik hoorde van de Haringkoppen dat ze weer heerlijk smaken. Helaas zijn ook alle Broadway Theaters nog steeds dicht. Onze kaarten voor The West Side Story (in een nieuw modern jasje) zijn vergoed en hopelijk kunnen we dit ooit nog gaan zien.
Dus al met al niet veel om over naar huis te schrijven (haha letterlijk) Nu we het toch over New York City hebben zal ik nog wat belevenissen uit die fantastisch gekke stad vertellen.
Nederlanders vind je overal, dat weten we allemaal. Dat was al in de 17e Eeuw en dat zal altijd zo blijven. Al weten veel Amerikanen niet waar het ligt, ze hebben wel van Nederland of Holland gehoord. Kijk maar eens in de straten van New York City. De banden met New York en Nederland zijn al meer dan 400 jaar oud. Namen als Wall Street (de Wallen), Harlem (Haarlem, Brooklyn (Breukelen) en noem maar op, hebben ‘wij’ allemaal verzonnen. Er is zelfs een Cornelia Street. Dit heeft natuurlijk helemaal niets met ondergetekende te maken, maar toch leuk als er een straatje met jouw naam bestaat in NYC. Al is het een straatje van niks.
In 2009 was het 400 jaar geleden dat Kapitein Henry Hudson met zijn “Halve Maan” voer van Holland naar wat we nu kennen als Manhattan in New York. Veel festiviteiten werden georganiseerd en Willem Alexander en Maxima kwamen op bezoek. Nederland had 200 (2x200 fietswielen = 400 jaar) Oranje Batavus fietsen cadeau gedaan aan de Stad. Waarschijnlijk van jullie Belastingcenten, maar daar kan ik ook niks aan doen. Op een mooie zondag in augustus werd een groot deel van Manhattan afgesloten voor al het verkeer. Alleen fietsers en wandelaars waren toegestaan. De Nederlandse Ambassade stelde de 200 Oranje fietsen beschikbaar voor een fietstochtje door de stad. Daar moest Botje natuurlijk bij zijn. Wat een belevenis zeg!! Helemaal geweldig en wat was ik trots op mezelf. Ik….op een fiets ….in NYC. Uiteraard was er heel veel rood wit blauw en oranje in de straten. Het was bijna echte Hollandse Gezelligheid. Weten jullie trouwens dat volgens de Dikke van Dale het woord “gezellig” niet te vertalen is?
Jaren later hebben we het nog eens overgedaan met onze groep Nederlandse vriendinnen. Een fietstocht door NYC. Nu waren de straten niet afgesloten, dus uitkijken geblazen. Maar weer een belevenis die we nooit vergeten. Het is dus allemaal best wel saai nu. De Dutchmeiden hebben elkaar al vele weken niet gezien. Maar gelukkig krijgen we weer wat vrijheid en kunnen we sinds 2 weken bij elkaar komen in de tuin voor de koffieklets, die we allemaal zo missen en zo nodig hebben. Dat was weer ouderwets gezellig en houden we erin, voorlopig elke vrijdag, om de beurt.
Onze zoon in Philadelphia is ook weer aan het werk. Even heerlijk samen gegeten buiten (op afstand) en toch even stiekem een snelle ‘hug’. We hadden elkaar zo lang niet gezien. Eén voordeel van deze maanden stilte is wel dat we nog vaker de dieren zien, die om ons heen leven. Het lijkt wel of er veel meer vogels fluiten, van heel vroeg in de ochtend totdat de zon ondergaat. Wanneer het donker wordt nemen de vossen het over en een wasbeertje doet zich tegoed aan een restje vogelzaad. We zien de vossen zelden, maar wanneer je net de slaap gevat hebt willen ze nogal eens met een hoop herrie gaan spelen met elkaar of waarschuwen voor gevaar. Het is een heel vreemd en doordringend geluid. Het lijkt af en toe of er een kat of een kind vermoord wordt. Ook de herten zijn volop met hun jong bezig. Je ziet de kleintjes niet, maar ze zijn er wel. Elke dag komt er 1 ree wat groen eten in de tuin. Dat ze alleen is is wel een teken dat ze ergens een Bambi heeft. Bambi houdt zich overdag schuil in de bosjes, terwijl mama naar eten op zoek gaat voor zichzelf om sterk te blijven. Ik heb Bambi nog niet gezien. Tot een paar dagen geleden. We zaten aan het avondmaal. Een klein feestmaaltje want het was 46 jaar geleden dat we ons ja-woord aan elkaar gaven in het Stadhuis van Vlaardingen. Daar kwam mama eindelijk voorbij met Bambi. Zo lief en zo klein nog. De volgende ochtend om 6 uur werd ik wakker van het roepen van een vos. Het was al licht, dus ik spring m’n bed uit. Eindelijk zou ik dan dus de vos kunnen zien misschien. Het is altijd pikkedonker als ze zoveel herrie maken. En ja hoor, de vos staat midden in de tuin zich uit te sloven. Tot mijn stomme verbazing staat mama hert op nog geen 3 meter afstand achter de vos. Ze deden verder niets, maar ze begrepen elkaars waarschuwingen. De vos zette zijn wandeling voort, op weg naar z’n bed voor de dag. Ook mama hert verdween in de bosjes. Binnenkort worden ook de cicaden (insecten) weer wakker. Duizenden tegelijk. Ze vertoeven in de bomen en maken met z’n allen een heerlijk geluid. Vooral als je in de avond buiten zit, lijkt het alsof je (voor de ouderen onder ons) in de tv serie De Stille Kracht bent terecht gekomen. Ken je die serie nog? Speelde zich af op Java. Met Pleuni Touw en Willem Nijholt. Rode wangetjes kreeg ik daarvan hoor. Zo’n geluid maken die cicaden dus, een zwoele, hete avond op Java.
Toch mooie cadeautjes, alles bij elkaar. Als je me dit 46 jaar geleden had voorspeld, dat we zouden belanden in de USA, dan had ik je voor gek verklaard.
Cora Vlug
