No happy end
- Cora Vlug
- 10-03-2019
- Nieuws
Sinds 6 oktober zijn we opa en oma van ons vierde kleinkind. Nina woont wat dichterbij. Drie Kleinkinderen in Nederland, waar we zo’n 18 uur voor onderweg zijn om hen te bezoeken en nu deze kleine meid in Philadelphia, een uurtje rijden van huis. We hadden een afspraakje voor een “meisjesdag” met z’n drieën, mama, Nina en oma. Gezellig een wandelingetje door de buurt, kopje koffie, lunch en een beetje shoppen in Philadelphia. Het beloofde een leuke dag te worden.
Eerst moest hun hond even naar de dierenarts want hij was niet helemaal lekker. Een paar dagen aangekeken, maar toch voor alle zekerheid even naar de dierenarts. Handig als ik even mee ga om Nina bezig te houden. Zo gezegd, zo gedaan. Na een kort onderzoek en een bloedtest komt de dierenarts met een waarschijnlijke prognose. Wat vast staat is dat de hond een inwendige bloeding heeft en een gezwel. Ze weet niet of het kwaadaardig is, maar ze vertelt wel meteen het gruwelijke scenario als het inderdaad kwaadaardig blijkt. Je hebt meteen de schrik te pakken en de meest trieste beelden gaan door je gedachte over wat het arme beest te wachten staat. Alles wordt tot in de details uitgelegd, terwijl het nog helemaal niet zeker is of het wel kwaadaardig is. Nogal voorbarig en paniek zaaiend, als je het mij vraagt. We worden doorverwezen naar het Emergency Animal Hospital in Philadelphia, waar ze met de meest geavanceerde apparatuur meer kunnen ontdekken, zien, doen en vertellen. Iedereen en alles weer in de auto en naar de ER voor dieren.
Bij binnenkomst weet je meteen al “oh jee dat gaat geld kosten”. De hond wordt meteen meegenomen achter gesloten deuren. De inwendige bloeding moet eerst gestopt worden. Nina heeft het prima naar haar zin en kraait vrolijk in haar wandelwagen. Mamma Colleen is flink overstuur, wat natuurlijk begrijpelijk is. Het is ondertussen half 12 en ik krijg trek in koffie. Ik zal het moeten doen met een plastic bekertje automaatprut. Colleen wil ook wel een bekertje, maar blijkt aan het eind van de dag nog op dezelfde plek te staan, koud. We worden in een wachtkamertje gezet. Na zo’n anderhalf uur komt de dierenarts verslag doen. De uitdrukking op haar gezicht belooft niet veel goeds. De hond heeft flinke bloedarmoede en ijzertekort. De inwendige bloeding krijgen ze niet onder controle. Hij begint uit te drogen en heeft een gezwel in de milt. Er moet zo spoedig mogelijk geopereerd worden om te zien wat het gezwel is en om de bloeding te stoppen. Tussen al deze trieste informatie door vermeld ze ook even dat de operatie tussen de 6.000 en 8.000 dollars gaat kosten. Holy Shit!! Voordat ze kunnen opereren moet de hond wel wat stabieler zijn en dat lukt nog steeds niet. Even volhouden en afwachten. Colleen is na deze woorden “a total mess”. Nina kraait vrolijk in haar stoeltje. Het is ondertussen ver over lunchtijd. Nog maar een bak koffie en een vieze ‘gezonde’ reep uit de automaat in de hal van het ziekenhuis. Wachten tot de hond stabiel genoeg is voor een spoedoperatie.
Colleen probeert tussen de tranen door uit te zoeken hoe ze dit gaat betalen. Je kan zelfs een creditcard van het ziekenhuis ter plekke aanvragen, zodat je elke maand een deel van de kosten kan aflossen. De kleine letters in de folder laten zien dat je 26,5% rente betaalt, dus dat doen we maar niet. Nina wordt gevoed en krijgt een schone luier. Colleen lacht even om haar vrolijke gebrabbel. Na “een eeuwigheid” wachten komt de dierenarts weer binnen. Nog steeds met dezelfde zorgelijke blik en gaat dit keer met een diepe zucht zitten. De hond heeft een bloedtransfusie nodig zo spoedig mogelijk. Kosten $ 1.000! Maar nog steeds moet de hond stabiel worden voordat ze ook maar iets kunnen doen. Ondertussen is het 4 uur. Nina heeft nog geen dutje gedaan. We gaan even een stukje heen en weer wandelen samen, in de hal. Er hangen grote kleurrijke foto’s van vrolijke gezonde honden aan de muren. Nina vindt ze leuk en lacht vrolijk. Ik laat Colleen even met haar gedachten alleen, in het kleine wachtkamertje. Ik voel me een beetje machteloos nu en er is niets wat ik kan doen. Ik heb m’n eigen gedachte en ideeën hierover, maar kan haar niet adviseren. Het is je gevoel wat uitmaakt hoe ver je wilt gaan. Wanneer de dierenarts weer tevoorschijn komt begint ze voorzichtig met het voorstel “to put him down”. Er is een echo gemaakt, tenminste dat begreep ik. Ik ben altijd een beetje “lost in translation” wanneer een arts tegen me praat. Door de echo zijn ze erachter gekomen dat de tumor niet alleen in de milt zit, maar ook de lever laat kleine vlekjes zien. Dus de diagnose kanker is wel duidelijk nu. Ze krijgen de hond niet stabiel en de bloeding is niet gestopt. Colleen loopt schoorvoetend achter de dierenarts aan. M’n zoon is ondertussen van z’n werk naar de ER gesneld. Samen nemen ze afscheid van Sir Reilly. Nina brabbelt vrolijk in mijn armen, terwijl we nog een keer kijken naar de mooie foto’s aan de muur. Zo eindigt een dag totaal anders dan de bedoeling was. Pluk de dag. Wees blij met wat je hebt. You don’t know what you got till it’s gone. Een Trieste dag. De Amerikanen kunnen dat weer zo mooi zeggen. The dog crossed the Rainbow Bridge.
Cora Vlug
