Nazomeren

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Die laatste weken van de zomer vliegen voorbij, hebt u dat nou ook? Zo zit je nog volop in vakantiesferen en dan ineens is het alweer september. Herfstbladeren sieren mijn terras en in de uitgebloeide zomerperken hebben we gisteren volop herfstasters geplant opdat we toch nog een beetje kleur zullen hebben in de komende wintermaanden. Stiekem slaak ik echter ook wel een opgeluchte zucht nu alle extra zomerdrukte die wonen in een kustdorpje met zich meebrengt langzaam aan het afnemen is. Ik vind het heerlijk om weer ‘onder ons’ te zijn met het handjevol dorpelingen dat in Kato Gatzea achterblijft nu de scholen weer gaan beginnen.

Het voordeel van ons vrije leven hier is dat wijzelf aan al die geijkte jaarritmes geen boodschap meer hebben. Zoals ik in mijn laatste websitecolumn al schreef, verkeer ik zelf momenteel nog volop in ‘lummeltijd’. Eigenlijk begin ik nu pas het ultieme vakantiegevoel te ervaren, met eerst een mooi vakantieweekje in Noord-Nederland, gevolgd door wekenlang lekker lummelen in het steeds rustiger wordende Pilion. Ik heb eindelijk weer tijd om urenlang met mijn vriendin op ons favoriete strandje bij te kletsen, om met manlief de vorig jaar aangeschafte kano uit te proberen, om zomaar even te lunchen aan zee in een naburig dorp. Een ongekende luxe, waar ik erg van geniet. Hoewel... ondanks het lummelen ben ik in mijn hoofd toch ook al wel bezig met deel 3, dat volgend jaar zal gaan verschijnen. De eerste flarden van het verhaal fluisteren alweer rond in mijn gedachten, en dat is altijd een heerlijk gevoel. Dat fluisteren gaat zeker nog een week of vier door, want mijn schoonzus komt dus ook nog naar Pilion, en we hebben al woeste plannen om mooie lange wandelingen te gaan maken. Of het daar ook echt van zal komen? Geen idee, maar alleen het plannen maken is al leuk. Het hangt van zoveel factoren af: hoe we ons voelen, wat het weer gaat doen, waar we zin in hebben... Dat is een van de voordelen van ouder worden. Je hoeft niet meer zoveel, maar je mag van alles!

Oké, toegegeven, dat alles mogen gaat natuurlijk niet helemaal meer op, want dan komt ‘kunnen’ om een hoekje kijken, en met het stijgen der jaren zijn er toch steeds meer dingen die je niet meer zo kan als vroeger. En hoe jong van hart je ook bent, de jaren dat je al op deze aardbol rondloopt, kun je niet zomaar wegduwen, dat is een feit. Wáár je rondloopt, maakt echter wel degelijk uit, want ‘op leeftijd’ in NL is beslist een totaal ander iets dan ‘op leeftijd’ hier in mijn Griekse dorpje, dat heb ik tijdens mijn weekje in Groningen toch wel kunnen constateren. Ik mag niet generaliseren, dat weet ik best, en er zullen ook in NL meer dan genoeg ouderen zijn die niet kunnen genieten van hun oude dag. Maar toch... ik was echt stomverbaasd om te horen wat er in NL zo allemaal georganiseerd wordt voor met name de 60+ categorie. En ook om te zien hoeveel van die ‘grijze koppies’ er gezellig op de terrasjes in de provincie aan de koffie met gebak zaten – met naast hen de comfortabele e-bikes voorzien van een houder voor de geplastificeerde landkaart waarop de uitgestippelde fietsroutes duidelijk aangegeven waren.

De wandelclubjes, de zangkoren, de verenigingen... het sociale leven van ouderen in NL biedt volgens mij echt voor elk wat wils. In dat opzicht lopen wij hier decennia achter. Oudere Griekse vrouwen vervullen tot aan hun dood nog steeds hun dagelijkse taken in het gezin. Volwassen en getrouwde kinderen wonen mede dankzij de crisis veelal bij hun ouders in, dus dat gezin is er in de loop der jaren echt niet kleiner op geworden. Het koken van de gezinsmaaltijd, het huis schoonmaken, de stoep aanvegen, de moestuin op orde houden, op de kleinkinderen passen... de Griekse vrouw op leeftijd blijft haar rol als verzorgende gezinsspil trouw vervullen, al loopt ze veelal krom van de reuma door het levenslange harde werken en de slechte isolatie van de huizen. Haar sociale activiteiten buitenshuis bestaan voornamelijk uit koffiedrinken met de buurvrouwen in de tuin terwijl de mannen elkaar bijkletsen in het kafenion. Op zondag is er de kerkgang met koffie buitenshuis na, en eens in de zoveel tijd is er vanuit de kerk een gezamenlijk busuitstapje in of net buiten de eigen regio. Waarbij er uiteraard uitgebreid met z’n allen gegeten wordt in een taverne onderweg, het liefst onder het genot van livemuziek zodat de wat vlottere dames op leeftijd na de maaltijd nog even giechelend met de beentjes van de vloer kunnen. Een beetje zoals ik mij het leven in NL herinner uit de vijftig- en zestiger jaren. Eigenlijk is de hedendaagse 60+er hier gewoon, eh... nou ja, gewoon nog ‘ouderwets oud’. Daarmee vat ik het wel aardig samen, denk ik zo.

Al met al was het dus best een klein cultuurschokje, dat weekje van mij in NL. Ik realiseerde me namelijk ineens dat ik gezien mijn leeftijd inmiddels zelf ook in die 60+ categorie bevind. Punt is dat ik er werkelijk niet aan moet denken om mijn dagen te vullen zoals mijn buurvrouwen dat hier in Kato Gatzea doen, en om eerlijk te zijn laat dat Nederlandse ‘grijze koppies-gedoe’ mijn hart ook niet echt vol verwachting kloppen. Ik ben nog te veel een overjarige hippie om me te conformeren aan wat de leeftijd zo langzamerhand van mij verwacht. Maar dat is ook prima, toch? Eenieder moet gewoon doen waar hij of zij zich fijn bij voelt. Leven en laten leven... volgens mij is dat echt de allergezondste manier om oud te worden.

Minder gezond misschien, maar wel heel erg lekker, zijn de ijzerkoekjes en de schelvispekel die ik deze week kreeg van een lieve Vlaardingse FB-vriendin op vakantie in Pilion. Speciaal voor mij meegesjouwd in de koffer, omdat ze wist dat ik daar zo van hou. Het schrijven van deze column vond ik een goede gelegenheid om aan dat lekkers te beginnen, al was het maar om me even weer dat echte Vlaardingse gevoel te geven. En hoe kun je dat beter doen dan met een ijzerkoekje van bakker Herweijer en een glaasje schelvispekel van Van Toor, geleund tegen een badhanddoek met daarop het mooie Vlaardingse stadhuis en de onovertroffen visbank? Dus mocht deze column een beetje warrig op u overkomen, dan weet u nu in ieder geval waar dat door komt. Want die schelvispekel... Sterk spul, hè?