Marijke Persijn: Op het nieuwe leven!
- Marijke Persijn
- 07-06-2020
- Nieuws
Hoe kwetsbaar we zijn, hebben Eric en ik vorige week mogen ervaren…De dag verliep heel gewoon: op ons terrein werken. Gezellig samen ontbijten, lunchen en avondeten. Lekker luieren met een boek op onze tuinstoelen in de zon. ’s Avonds wandelen met onze hond Bardo. Voor het slapen gaan samen puzzelen en elkaar masseren.
Ik was nog niet zo lang in slaap, toen Eric me wakker maakte. Dat is iets dat hij nooit zou doen als er niet echt iets aan de hand zou zijn. Of ik hem nog even op zijn rug, schouders, borst en onderarmen wou masseren. Het hielp echter niet. Het leek er op dat we de dokter moesten bellen. Antwoordapparaat met een telefoonnummer dat alleen in hoge nood gebeld mocht worden. Tja, en toen verstond ik het in het Frans gesproken nummer niet. Een tweede maal afdraaien. Nog niet. Uiteindelijk gaf ik de telefoon aan Eric, die er wel uit kwam en de “Urgence” belde en zijn klachten uitlegde.
Toen ging het razendsnel. Naar beneden. Buitenlichten aan. Eric kermend op zijn hoge stoel. Ik op het ‘terras in wording’ aan het springen om de extra felle lamp steeds aan te laten floepen. Ondertussen hield ik door het raam Eric in de gaten. Ha…de ambulance! Jee, hij rijdt door … Eric vraagt me naar de weg te lopen met een zaklantaarn. Als ik daar sta komt er een auto met twee verpleegsters. Ze vragen me daar te blijven voor de ambulance die zo wel terug zal komen terwijl zij naar beneden rijden. Gelukkig arriveert de ambulance en rijdt ook naar ons huis. Als ik binnen kom heeft Eric allemaal plakkers op zijn borst met draden er aan. Pleisters, infuus en noem maar op. Er wordt een brancard klaargezet. Eric er op. Ze zetten hem wat rechterop. ,,Zit U zo lekker meneer?’’ Op het zelfde moment zie ik Eric voor mijn ogen uit het leven wegglijden. Wat een mazzel dat dit nù gebeurt! Hij wordt direct met ferme vuistslagen op zijn borst gereanimeerd, terwijl ik zijn naam blijf roepen. Dan aan de fles zuurstof.
De ambulancebroeders rijden de brancard naar buiten. Ons terras is sinds september 2019 een letterlijke puinhoop. Het terras zou voor de winter van 2019 klaar zijn. Dat moest lukken, want we hadden dit keer Nederlanders in dienst genomen. Niet dus! Half maart kwam daar de lockdown bij. Het terras was een diepe bak omzoomd met een rand Pierre Bleue. Ofwel, er moest getild worden en dat viel echt niet mee. Als het terras klaar zou zijn geweest, was er een holletje geweest waar de brancard afgerold had kunnen worden…
Ik vroeg de verpleegsters om hem te vertellen dat ik van hem hield. Tot mijn verrassing mocht ik zelf even de ambulance in om dat tegen hem te zeggen. Eric sprak tegen me. Noemde me schat. Zei dat hij ging vliegen. Het klopte: de ambulance reed naar het voetbalveld van La Roche. Daar stond een helikopter klaar die hem naar het ziekenhuis in Luik vloog vanwege hun specialisatie daar.
De volgende dag mocht ik bij hem op bezoek, omdat hij op de Intensive Care lag. Daar was een jonge vrouwelijke arts die me in het Frans goed uitleg gaf. Ze wilde ook een document maken voor onze dochter Mara, zodat zij bij haar vader op bezoek zou kunnen. Ze was meelevend, invoelend en dacht mee. Dit in tegenstelling tot onze huisarts. Mara kwam en hielp me. Ze richtte een slaapkamer beneden in voor haar geliefde papa. Ze maakte het terras schoon, zodat Eric prettig thuis zou komen. Allerlei vrienden, vriendinnen, familie stuurden berichtjes en belden op. Buren kwamen even bij Bardo kijken in de dagen dat Mara er niet was. Goddank mocht er familiebezoek uit Nederland naar België vanaf zaterdag. Af en toe hadden we zo’n mazzel!
Zodra Eric wat opknapte, begon hij de aannemer aan te sturen over het terras. Dat moest nu toch écht af! Mara was nog niet terug naar Nederland, of er kwamen vier mannen werken. Op een door haar schoongemaakt stuk beton. De Pinksterdagen bracht Eric op een andere afdeling door. Ik mocht daar niet op bezoek. Afgelopen dinsdag werden daar de regels gelukkig versoepeld, en dus stapte ik weer in de auto naar Luik. Het eerste bericht was dat ik hem die dag al op mocht halen. Dat ging niet door. Woensdag opnieuw naar Luik. Donderdag een dag thuis vanwege de werkmannen en mijn oververmoeidheid door de korte nachtjes door de spanning en de angst. Op zich leuk, want de mannen zijn aardig; hielpen me en ik kreeg vele adviezen over planten en bomen en gezondheid.
Uiteindelijk kreeg ik bericht van Eric dat ik hem vrijdag (een week na het infarct) mocht ophalen. Het weer was helemaal omgeslagen. In de stromende regen reed ik naar het hospitaal. Ik zou er voor parkeren met knipperende lichten. Echt niet! Het was er een gekkenhuis. Drie verkeersstromen. Geen parkeerplekken. Een woedende man op een motor van het ziekenhuis, omdat ik de boel blokkeerde. Afijn, uiteindelijk is alles goed gekomen. Mara kwam opnieuw. Dit keer met haar zoon en haar partner, een professionele kok. Sindsdien worden we in de watten gelegd. Er worden boodschappen voor ons gedaan. Er wordt voor ons gekookt. We krijgen tips voor zoutloos, vetarm koken met toch heerlijke gerechten. Zoals Eric zegt: OP HET NIEUWE LEVEN!
A la prochaine,
Marijke Persijn
