Mannen en brommers
- Wilma Hollander
- 19-05-2019
- Nieuws
Een van de eerste dingen die wij na onze aankomst in Pilion aanschaften, was een brommer voor manlief. Na enig zoekwerk viel de keus op een Yamaha van meer dan twintig jaar oud. Niet alleen vanwege de lagere veteranenverzekering, maar ook vanwege het feit dat zo’n ding letterlijk ijzersterk is. Niks geen plastic spatbordjes en tierelantijntjes zoals de brommers van tegenwoordig hebben. Nee, onze aankoop was degelijk, loeisterk en voor mij niet te hanteren. Maar dat hoefde ook niet. Ik kocht een paar maanden later voor mezelf een tweedehands scooter. Dat reed vanwege het automatische schakelen een stuk makkelijker, want dat getrap op een pedaal onderweg vind ik echt helemaal niets.
Manlief heeft daar geen enkel probleem mee. In tegenstelling tot mij is hij zo’n beetje ‘geboren’ op een brommer. Hij kent er alle ins en outs van, rijdt er net zo makkelijk op als een ander loopt, en ziet het eerder als een verlengstuk van zichzelf dan als een noodzakelijk transportmiddel – ook al was het ding daar in eerste instantie natuurlijk wel voor bedoeld. Daarom werd er meteen na aankoop een grote olijvenkrat op gemonteerd, op een ijzeren onderframe dat heel wat kilootjes kon hebben. In de loop der jaren is er met onze Yamaha dan ook heel wat vervoerd en niet alleen de gewone boodschappen. Wat te denken van een televisie, een uitschuifladder, een cirkelzaag, houtpanelen... Je kunt het zo gek niet bedenken of manlief wist het wel op zijn brommer naar huis te krijgen. Zelfs onze katten werden in het kratje naar de dierenarts gereden als een bezoek daaraan nodig was. En als hond Ira iets kleiner was geweest, dan had manlief haar zeker meegenomen op zijn uitgebreide zwerftochten door de Pilion. Ieder paadje, ieder weggetje, ieder zandpad is wel een keer bereden door ons stalen ros. Ruim 130.000 kilometer heeft manlief er in de afgelopen veertien jaar mee afgelegd, en al werd er soms wel even flink gescholden omdat een of ander vitaal onderdeel – en de nodige banden – vervangen moest worden, het ouwe beestje bleef stug doorrijden.
De krasse leeftijd ging echter toch een te grote rol spelen voor dagelijks gebruik. De haperingen werden veelvuldiger, dus zo’n twee jaar geleden kwam er een nieuwe brommer bij. Erbij, ja, want definitief afscheid nemen van ons oude vervoersmiddel bleek toch wel erg moeilijk. Per slot van rekening reed hij nog steeds, al was hij dan wat onvoorspelbaar geworden. En om hem na al die jaren van trouwe dienst naar de schroothoop te brengen... dat konden we echt niet over ons hart verkrijgen. De oplossing kwam in de vorm van een hier vakantie vierende vriend die bij het zien van onze veteraan op slag verliefd werd. Al jaren was hij naarstig op zoek naar zo’n typisch Griekse brommer inclusief olijvenkrat achterop, dus toen hij hoorde dat manlief de zijne eigenlijk wel kwijt wilde, was hij de koning te rijk. Hij moest en zou de brommer van ons overnemen, maar ja, hoe kregen we dat ding bij hem thuis in Nederland? De maanden verstreken, werden een jaar zonder dat er iets concreets gebeurde. Tot deze week...
Onze vrienden waren net aangekomen voor een tweeweekse Pilion-vakantie toen een transportbedrijf aan het eind van de middag berichtte dat ze op hun trailer een plekje over hadden voor de brommer. Ze waren in Athene, moesten nog wel eerst het een en ander laden onderweg, maar ze verwachtten de volgende ochtend vroeg in Volos te kunnen zijn. Als de brommer daar klaarstond, dan kon hij meteen mee naar Nederland. Dat was natuurlijk een buitenkansje, dus in allerijl werden er plannen gesmeed om het ding op tijd op de afgesproken ontmoetingsplek te krijgen. Na koortsachtig overleg tussen manlief en vriend werd besloten hem meteen, nog voor het donker werd, naar Volos te rijden – manlief op zijn nieuwe, vriend op de oude brommer. Mocht de oude onderweg haperen, dan was er nog genoeg tijd om andere oplossingen te zoeken. En zo geschiedde. Halsoverkop werd ons trouwe beestje gereedgemaakt, de papieren erbij gezocht, en besproken waar hij het beste kon overnachten. Het grappige was dat vriendin en ik tijdens dit overleg echt geheel en al buiten beeld waren. Dit was duidelijk een mannending waar we ons niet mee mochten bemoeien, al werd zij wel geacht met de auto achter de twee mannen aan naar Volos te rijden voor het geval er iets misging.
Nu zijn wij vrouwen niet zo makkelijk uit het beeld te verdrijven. Vriendin is niet echt bekend in Volos, dus het leek mij beter om mee te gaan en bij haar in de auto te stappen voor morele ondersteuning. Behalve dat was het nog vroeg genoeg om na het stallen van de brommer met zijn vieren een hapje te eten aan de boulevard van Volos. Het was best even spannend allemaal, want vriend had behalve een piepklein ritje door het dorp nooit op de Yamaha gereden, en om dan zomaar ineens over een drukke weg naar de stad te rijden, tegen de ondergaande zon in... dat valt niet mee. Gelukkig ging het allemaal goed en werd de brommer voor de nacht gestald op een parkeerplaats bij de ferryhaven. Ja echt, dat kan hier nog gewoon, zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij de volgende ochtend verdwenen is. Daarna hebben we nog een heerlijk hapje gegeten, waarna we toch wel moe van alles op tijd naar huis zijn gegaan.
De volgende dag is de brommer inderdaad op transport gegaan, al werd het pas eind van de middag voordat de truck met giga-oplegger uiteindelijk Volos binnenreed. Er stond al een oude vrachtauto op de trailer, wat een nogal komische aanblik opleverde toen ons trouwe vervoermiddel er pal voor vastgesnoerd was. Papieren werden ingevuld, en alle hokjes zorgvuldig aangekruist opdat er bij de douane geen problemen zouden ontstaan. En toen was het dan echt zover... Daar ging ons brommertje! Nou ja, niet meteen, want net voorbij het haventerrein stond precies in de bocht van de weg een auto geparkeerd. Het gehonk van de truck leverde geen enkele reactie op, waarna de mannen van de havenpolitie – die het gedoe met de brommer vanuit hun kantoortje zeer geïnteresseerd hadden gadegeslagen – meteen in actie kwamen en met zwaaiende lichten en loeiende sirene onze chauffeur te hulp kwamen. Dat hielp. Binnen no-time kwam de eigenaar van de geparkeerde auto aanhollen, wat helaas voor hem te laat was. Terwijl de vrachtauto met onze brommer langzaam uit het zicht verdween, schreef de havenpolitie zonder pardon een fikse bon voor de ongelukkige parkeerder uit.
Een beetje kaal is het nu wel onder ons afdakje, zo zonder het oude vertrouwde beestje. Afscheid nemen na veertien jaar doet best een beetje pijn, maar we zijn heel blij dat hij een mooi onderdak heeft gevonden bij onze vrienden. Een betere plek om als gepensioneerde brommer je jaren te slijten kon onze geliefde Yamaha niet krijgen, dat weten we zeker. Het blijft echter nog wel even spannend, want hoe de lange reis naar Nederland verder is verlopen, weten we op dit moment nog niet. Ik hoop maar dat de brommer tijdens de overtocht naar Italië niet van de oplegger waait, of ergens op een donkere parkeerplaats losgesneden wordt of in een douanedepot is terechtgekomen of... *zucht*. Tja, een rijke schrijversfantasie is echt niet altijd een zegen, laten we het daar maar op houden. ;-)
Yiasou uit Pilion,
Wilma Hollander
