LUMMELTIJD
- Wilma Hollander
- 16-06-2019
- Nieuws
Wat gaan vier weken toch snel voorbij! Sinds mijn vorige VL24-column over de brommer – die inmiddels keurig op de plaats van bestemming staat en door de nieuwe eigenaar helemaal vertroeteld wordt – heb ik alweer heel wat avonturen beleefd. U kunt dat, inclusief foto’s, uitgebreid lezen in mijn websitecolumn, maar samenvattend vertoefde ik een weekje met mijn zus op de Britse Kanaaleilanden, logeerde ik een paar dagen bij zoonlief in Enschede, ontmoette ik allerlei lieve, leuke en gezellige mensen onderweg, en kon ik bij thuiskomst in Kato Gatzea meteen onze nieuwe, maar op dat moment nog niet aangesloten toiletpot uitproberen. Gelukkig is ook dat helemaal goed gekomen en werkt ons sanitair sinds deze week weer helemaal perfect.
Ik ben blij dat de grote riool- en toiletwerkzaamheden achter de rug zijn, want in die paar weken is het kwik hier behoorlijk gestegen. Vierendertig graden in de schaduw op mijn terras zie ik op de thermometer naast me. Manlief en ik zijn net terug van ons eerste gezamenlijke strandbezoek van dit jaar, een relaxt uurtje dobberen in de Pagasitische Golf bij een van de campings aan de rand van ons dorpje en daarna een lunch met een biertje, ijsthee en een overheerlijke pizza... Je zou er haast een vakantiegevoel van krijgen, toch? Ach, dat mag ook wel na al dat harde werken. Ik vind het een verademing om even niet meer constant bezig te hoeven zijn met mijn schrijfwerk voor de Rozen van Beekbrugge, hoe leuk het ook was om dagelijks met de drie meiden in mijn hoofd te leven. Het laatste deel van de trilogie ligt al een paar weken bij uitgeverij HarperCollins in Amsterdam, en ik heb er alle vertrouwen in dat de mensen daar er weer een heel mooie uitgave van gaan maken. Als ik het goed begrepen heb, zal Heerlijke Dromen met Emma in de hoofdrol op 23 september het levenslicht zien, maar voor mij is het werk gedaan. En eerlijk is eerlijk, het afkicken daarvan valt best tegen. Ik heb zomaar ineens zeeën van vrije tijd en wat ga ik daar in vredesnaam mee doen?
Gelukkig is daar Netflix! Uren zit ik te bingewatchen, heerlijk te zwijmelen bij de afleveringen van The Good Wife, waar ik helemaal verslaafd aan ben geraakt. Nog anderhalf seizoen heb ik te gaan, en aangezien ik ergens heb gelezen dat de serie eind deze maand van de Griekse Netflix verdwijnt, moet ik nog even flink doorkijken. Ik wil natuurlijk wel weten hoe het afloopt met de mooie maar veelgetergde Alicia Florrick, advocate, moeder en echtgenote. Zal ze echt bij haar man blijven, en kiezen voor een leven in de spotlight van zijn politieke carrière? Of zal ze haar hakken in het zand zetten, en na zeven seizoenen eindelijk de liefde krijgen die ze verdient? Ik hoop natuurlijk op dat laatste, romantische ziel die ik ben, maar om daarachter te komen moet ik nog wel een flink aantal afleveringen bekijken. Eigenlijk heb ik dus helemaal geen tijd om deze column te schrijven, maar vooruit, voor mijn trouwe lezers maak ik daar natuurlijk met liefde tijd voor vrij.
Gebrek aan dingen-om-te-doen heb ik trouwens niet, hoor. De tuin swingt de onkruidpan uit na een aantal behoorlijk heftige regenbuien, waarvan eentje afgelopen zondag zelfs met hagel, in juni een niet vaak voorkomend iets in ons mooie Pilion. Verder heeft het woonkamerplafond na twee winters hout stoken dringend behoefte aan een witkwast, puilen mijn kasten uit van winter- én zomergoed dat gescheiden moet worden en heeft Valentino, mijn kapper in Volos, me bij het laatste bezoek zeer bestraffend toegesproken omdat ik zijn zes-weken-grens iedere keer weer overschrijd en daardoor zijn creaties veel verder laat uitgroeien dan gewenst is. Maar ja... een bezoek aan Volos is niet mijn liefste bezigheid, laat staan als het kwik boven de dertig graden komt. Onkruid plukken ook niet en kasten opruimen of een plafond witten al helemaal niet. Eigenlijk heb ik zelfs niet eens zin om naar het strand te gaan of een terrasje te pakken. Ik wil gewoon lummelen, en dom naar Alicia op het beeldscherm staren tot ik er aan toe ben om weer enige structuur in mijn leven aan te brengen.
Ik mag dat van mezelf. Het is goed om even pas op de plaats te maken. Als je er zoveel levensjaren op hebt zitten als ik, weet je uit ervaring dat doorhollen je alleen maar ellende brengt. Wat niet wegneemt dat ik van doorhollen hou. Ik ben gek op dingen doen, vooral als die terrasjes, gezelligheid en tsipouro met zich mee brengen. Vandaar ook dat strandbezoek van vanmorgen, want het begint heel langzaamaan alweer wel te kriebelen bij me. Ik heb vorige week ook al heerlijk een stukje gewandeld in mijn uppie, ‘helemaal’ naar Kala Nera. Daar heb ik zowaar een nieuwe bikini gekocht, en vreselijk gelachen met de eigenaresse van de winkel omdat we samen met enige droefenis gelijktijdig moesten zuchten - om ons beider niet weg te krijgen ‘zwembandje’, dat op onze leeftijd toch wel een ding begint te worden bij de beslissing of het een bikini of badpak moet worden. In mijn geval is het gewoon weer een bikini geworden, zij het eentje die iets meer bedekt dan ik altijd gewend was. Iets, ja, want ik ben en blijf in mijn hart toch nog steeds dat kind van de jaren zestig. Het zal me worst wezen – om met de Wannebiezz te spreken – wat ‘men’ ervan vindt zolang ik me er goed bij voel. En de nieuwe bikini voelt gewoon stukken beter dan het badpak dat ik vorig jaar in een opwelling aanschafte omdat ik vond dat ik daar zo zachtjesaan de leeftijd voor heb.
Lekker doen waar je je goed bij voelt, dat is dus mijn motto voor deze maand. En niet gedwongen door enige werkdruk ben ik druk bezig met de uitvoering daarvan. Vandaar ook deze column die eigenlijk nergens over gaat, behalve hoe het leven er op dit moment voor deze Vlaardingse-in-den-Vreemde uitziet. Geschreven onder een stralende en bloedhete Griekse zon, dat dan weer wel... ;-)
Yiassou uit Pilion,
Wilma Hollander
