‘Breien tot moeder er niet meer zou zijn’

VLAARDINGEN - Fietsers en voetgangers die de houten brug over de Vaart passeerden braken zich de afgelopen tijd het hoofd over de lange veelkleurige sjaal die over één van de leuningen gedrapeerd is. Mooi, maar wat betekende het? Vlaardingen24 spoorde de maaksters op, de zussen Liesbeth Vink en Judith van den Berg-Vink, die lang bezig zijn geweest met het ‘breisel’. Een sjaal met een verhaal.

,,Onze moeder werd in september 2015 ernstig ziek en belandde in het ziekenhuis’’, vertelt Judith. ,,Uit onderzoek bleek dat ze borstkanker had met uitzaaiingen naar de longen. Daar bovenop kwam nog meer verschrikkelijk nieuws. Toen we in het ziekenhuis waren bij moeder kwam onze broer binnen en vertelde dat onze vader volkomen onverwacht ineens overleden was’’. Het was een onwerkelijke tijd voor de zussen, met veel verdriet en het vooruitzicht dat hun moeder ook spoedig zou overlijden. ,,Onze moeder verhuisde naar de palliatieve zorgafdeling van Het Zonnehuis’’, vervolgt Liesbeth. ,,Dan heb je nog maar een levensverwachting van drie maanden of minder. In die ‘Zonnehuistijd’ vonden we bij moeder thuis breinaalden en wol. We hebben toen, begin 2016, met elkaar afgesproken als zussen samen te gaan breien. Breien totdat moeder er niet meer zou zijn’’.

De drie maanden die de moeder van Liesbeth en Judith zou hebben werden er zes, en nog meer. ,,Moeder is toen overgeplaatst naar de verzorging van Drieën-Huysen, maar uiteindelijk bleek ze daar niet op haar plek, zeker niet toen het weer slechter ging. In overleg met de huisarts is ze toen uiteindelijk naar Hospice De Margriet gegaan’’.

,,We hebben meer dan eens afscheid genomen van onze moeder, en toch knapte ze dan weer op, hield ze het vol’’, aldus Judith. ,,Al die tijd bleven we breien aan de lange sjaal en moeder heeft zelf ook nog een stuk meegedaan. Ze vond het geweldig en tijdens het breien kwamen er zoveel gesprekken los. Het samen breien hielp om te praten, over alles, over vroeger en over wat er komen ging. Uiteindelijk is ze overleden in oktober 2017.’’

Liesbeth en Judith waren iets eerder gestopt met breien, waarbij ze tijdens het breien van alle kanten wol toegestopt kregen. Het resultaat, een ‘stille getuige’ van die moeilijke periode, was uiteindelijk een sjaal van wel 100 meter lang. ,,Oorspronkelijk was de sjaal een meter of 70’’, vervolgt Liesbeth. ,,We wilden er eerst mee naar Ouddorp gaan en hem daar uit de vuurtoren hangen. Daar gingen onze ouders altijd heen, dat was hun favoriete vakantiebestemming. Via vuurtorenwachter Martin Molewijk hebben we dat voor elkaar gekregen. Daar heeft hij heel wat voor moeten regelen via onder ander Rijkswaterstaat, maar uiteindelijk hing de sjaal uit de vuurtoren en daardoor is deze ook iets langer geworden’’.

Judith: ,,We zijn daarna in de duinen van Ouddorp geweest om de as van zowel onze vader als onze moeder uit te strooien. Daar op die plek waar ze zo graag samen waren. Daarna hebben we de sjaal hier aan de brug bevestigd. Toen het al schemerde, want we wilden geen ‘bekijks’ hebben. Als je goed kijkt zie je het Hospice De Margriet op de achtergrond, door de bomen. De sjaal is een eerbetoon aan onze moeder, maar ook aan het Hospice waar ze liefdevol verzorgd en begeleid is’’.

,,Het was voor ons een zware, turbulente periode, waarin ook veel mooie, bijzondere dingen gebeurden’’, vervolgt Liesbeth. ,,Moeder heeft nog in die laatste fase van haar leven een aantal wensen vervuld gezien. In het Zonnehuis stond een wensboom en zij heeft haar wens erin gehangen om de Wannebiezz daar te zien en horen optreden. Dat gebeurde, en bij de crematie wilden wij daar ook iets mee doen. De Wannebiezz hebben hun nummer “Leef” speciaal voor die gelegenheid bewerkt en akoestisch opgenomen. Dat werd gedraaid bij de crematie waarbij iedereen, ja echt iedereen meedeed. Dat was fantastisch en nu de sjaal hier hangt is het helemaal afgerond’’.

En hoe lang blijft de sjaal aan de brug hangen ? ,,We zien het wel’’, besluiten de zussen.