Liefde van Later
- Wilma Hollander
- 03-11-2019
- Nieuws
Het begon met een droom. Een waanzinnige droom over het vieren van ons 40-jarig huwelijksfeest in Kato Gatzea met familie, vrienden… en een optreden van de Wannebiezz. “Dat lukt je nooit!” zei een ieder die het hoorde. Maar dromen worden soms toch echt werkelijkheid. Op 5 oktober 2019 was het zover: tien reizigers uit het verre Nederland rolden na tweeënhalf uur vertraging vermoeid, maar in opperbeste stemming uit het busje bij hotel Seranides. Een dag later arriveerde ons zoon, en nog een paar dagen later… Ja, inderdaad!
Het werd een ongelooflijk mooie week, die we nooit zullen vergeten. Onze ‘bruiloftsgroep’, van wie de meesten elkaar niet kenden, bleken wonderwel met elkaar overweg te kunnen. Iedere dag zat boordevol met kletsen, spelletjes spelen, wandelen, eten, drinken en vooral met gelach. Tot buikpijn aan toe, echt waar! Er stonden uiteraard ook een aantal gezamenlijke ‘Pilion-uitjes’ op het programma. Het treintje naar Milies natuurlijk, een bezoek aan het mooie Makrinitsa, dat zelfs ‘in wolken gehuld’ zeker de moeite waard is, een spannende busrit langs de oostkust die begon in de mist en met volle zon eindigde in Neochori, en een stadsbezoek aan Volos met slenteren over de zigeunermarkt. Maar het hoogtepunt van de week was natuurlijk het optreden van de Wannebiezz in Kato Gatzea. Hoe maf kun je het verzinnen?
Het feest vond plaats in Café Bar Karma aan de boulevard van ons dorp. Een niet al te grote ruimte, maar dat wilden we ook niet. Het moest wel een beetje gezellig zijn, en gezellig is het bij Karma, dat weten we al jaren. Behalve ‘de bruiloftsgroep’ hadden we voor die avond nog een klein aantal Pilion-vrienden uitgenodigd, waaronder ook een aantal Griekse vrienden. We waren natuurlijk heel benieuwd hoe zij het optreden zouden ervaren, want de taal was misschien toch wel een klein probleem voor hen. Nou, echt niet, hè? De Grieken zochten gewoon net zo hard mee naar de verdwaalde kangoeroe-baby als de Hollanders! Wat hebben we allemaal vreselijk gelachen met Rocco, Gilles en Arie, de drie Rotterdamse kanjers, die speciaal voor ons naar het verre Kato Gatzea waren gekomen. En wat hebben ze er een heerlijk ‘Hollands feessie’ van gemaakt. ‘Ik verstond er geen woord van,’ zei een Griekse vriendin later, ‘maar ik voelde het in mijn hart.’ En zo was het precies. Onze harten liepen die avond over van vriendschap, liefde en verbondenheid. En dat allemaal vanwege een droom die werkelijkheid werd.
Het is heel raar om iets waar je al maanden op papier en in gedachten mee bezig bent, zomaar ineens tot leven te zien komen. Een bijzonder en uniek geschenk, dat we voor altijd in ons hart zullen meedragen. Ik was al een groot fan van de Wannebiezz, maar mijn bewondering voor hen is na deze avond alleen nog maar groter geworden. Om zonder versterking, in een hoge ruimte met een ‘wegzuigende’ akoestiek op te moeten treden voor zo’n veertig man publiek, waarvan zeker een derde je niet verstaat… Er zijn er niet veel die dat aandurven. Zij deden het gewoon, muzikaal net zo perfect als altijd, en daar neem ik mijn hoed heel, heel diep voor af. Ook voor hen was het natuurlijk een heel ander optreden dan normaal, maar gelukkig hebben ze zelf ook van dit bliksembezoek genoten. Op de dag van het optreden hadden ze genoeg tijd om een paar uur de omgeving te verkennen, en die korte kennismaking met Pilion beviel blijkbaar zo goed, dat ik al plannen heb gehoord om ‘in hun vrije tijd’ nog een keertje terug te komen, maar dan wel iets langer. Ik kan alleen maar zeggen dat ze hier altijd welkom zijn, en dat we hen met open armen zullen ontvangen. ‘Φίλοι για πάντα’ zijn we. Vrienden voor het leven…
En nu is iedereen weer vertrokken. Het heeft echt wel even geduurd voor ik weer op aarde was neergedaald. Gelukkig waren er de foto’s, héél veel foto’s, en ik ben dagen bezig geweest om ze te sorteren en er een mooi fotoalbum van te maken. Iedere keer opnieuw geniet ik van alle herinneringen die daardoor bovenkomen, beleef ik alles wat we gedaan hebben nog eens dubbel. ‘Ik heb even helemaal geen dromen meer,’ zei ik na afloop van ons feest beduusd, en zo is het echt. Mezelf kennende denk ik niet dat die droomloze periode heel erg verschrikkelijk lang zal duren, daar is het leven veel te interessant voor, maar voorlopig ben ik een zeer tevreden en zeer dankbaar mens. Dankbaar voor mijn lieve vrienden en familie, die onze droomweek zo spontaan meebeleefden. Dankbaar voor de mannen van de Wannebiezz, die de droom mogelijk maakten. En vooral dankbaar ben ik voor die stoere, sterke Rotterdamse zeeman die nu al meer dan veertig jaar mijn maatje, mijn steun en toeverlaat is. Een man die zoveel van me houdt dat hij al die waanzinnige dromen van mij gewoon accepteert. Een man ook van wie ik zielsveel houd, want één ding is voor ons allebei heel duidelijk: als liefde zoveel jaar kan duren, dan moet ’t echt wel liefde zijn…
Ja toch, niettan? ECH WEL! ;-)
Yiassou uit Pilion!
Wilma Hollander
