Hollandse Nieuwe in Manhattan
- Cora Vlug
- 01-07-2018
- Nieuws
Een Haringkop en een Haringvreter onderweg naar New York City.
Ik sta bij de bushalte om half 9. Een man van een jaar of 30 vraagt of ik naar New York City ga. Vol enthousiasme zeg ik ja en vertel hem dat ik uit Nederland kom en haring ga eten. M’n enthousiasme wordt meteen de kop ingedrukt als hij begint over wiet. Het maakt me steeds weer boos dat ons landje bij de jongere generatie in de USA alleen maar bekend is voor Amsterdam, wiet en natuurlijk the Red Light District. Whoopdedoo wat interessant zeg. De bus komt, ik stap in en hou een plaatsje vrij naast me voor m’n Nederlandse vriendin Cobie, die twee haltes verop instapt. We voelen ons allebei alsof we op schoolreisje gaan. Met 4 tussenstops gaat deze bus rechtsreeks naar Manhattan. Er is WiFi aan boord en verder veel zakenmannen met laptopjes, Iphones en tabletjes. Ook een paar excentriek uitziende dames, een paar vrolijke grijze vriendinnen en een verliefd stelletje. Je vraagt je dan af “wat gaan ze allemaal doen in NYC”? De zakenmannen gaan uiteraard zaken doen, werken achter hun bureau, ergens in een kubusje op de 30e verdieping van een gebouw. Klinkt natuurlijk wel heel interessant, werken in Manhattan, maar het blijft een ”boring office-job”. De excentrieke dames gaan misschien wel auditie doen op Broadway, of naar een modellenbureau of misschien wel als serveerster in een bar werken en dan maar hopen dat je ontdekt wordt. De grijze dames gaan voor de gezelligheid en waarschijnlijk voor een Broadwayshow. Het verliefde stel gaat gewoon naar Manhattan en Central Park om verliefd te zijn.
De busreis duurt anderhalf uur. Alles gaat vlot, maar zodra je door de Holland tunnel moet dan duurt het even. Het is daar net een mierennest van auto’s. Iets over half 11 zijn we op de plaats van bestemming. In de enorme hal van het busstation staan veel mensen stil en kijken omhoog en maken veel lawaai met “oohh’s en aahh’s”. Wat is hier aan de hand? Er hangt een levensgroot TV scherm tussen de enorme reklame biljetten van Fox Sport TV. De WK voetbal wordt live uitgezonden. Voetbal begint eindelijk door te dringen tot de USA. Het is een leuke mengeling van voor en tegenstanders van beide partijen. We missen Oranje. Manhattan, het busstation is 1 straat verwijderd van Times Square. Times Square, toch wel één van m’n favoriete plekken op aarde. Al die verschillende mensen van heinde en verre. Het is er één groot feest. Maar we gaan eerst de andere kant op. We lopen” 4 blocks” om bij Grand Central Station aan te komen. Grand Central Station is een treinstation, gebouwd in 1903. De hal lijkt wel een museum, zo schitterend. We moeten naar de kelder want daar zijn alle eettentjes. Tussen al die eettentjes vinden we de ingang van the Oyster Bar en daar moeten we zijn.
Cobie Haringvreter en Cora Haringkop stappen the Oyster bar binnen. Schitterend, enorm groot restaurant. Maar het eerste wat ons op valt is een aanplakbiljet met een haring etend vissersmeisje in klederdracht….en nog één en nog één en een paar vlaggen met de tekst: “Hollandse nieuwe haring, Jac.den Dulk&Zonen bv. Scheveningen-Holland. De Hollandse rood wit blauw ontbreekt ook niet. We zitten dus goed, hier moeten we zijn. We zoeken een tafeltje vlak naast de oer Hollandse haringkar, waarin de verse haringen ons al aan liggen te staren. We worden er helemaal zenuwachtig en giechelig van. We bestellen allebei 2 haringen. Er wordt een servetje en een vork en mes op tafel gelegd door de serveerster. “Uuuhhh we don’t need knives and forks, thank you”. Er stonden een grote fles Bols jenever en een Ketel1 op de bar, maar die hebben we maar laten staan en hebben het bij een glas water gehouden. “Een vis moet zwemmen” zei m’n vader altijd. Er zit een man aan de bar met een leeg bordje en z’n mes en vork erop. Hij heeft z’n haring al op. Ik vraag of hij de haring met mes en vork heeft gegeten. Na z’n bevestigende antwoord geef ik hem de tip om er nog één te bestellen en dan op de Hollandse manier op te eten. Veel lekkerder. Onze serveerster zet de de haringen voor onze neus. De man aan de bar kijkt toe en besteld nog een haring. Tjongejonge zeg wat is dat heerlijk. Hoe zeg je dat ook alweer? “Alsof er engeltjes over je tong piesen”. Als je weet dat het weer een jaar duurt voordat je weer de kans krijgt om er een te eten, dan smaakt zo’n beestje 10 x lekkerder dan wanneer je weet dat je er morgen weer 1 kan halen bij de visboer. Ze zijn vers vanuit Scheveningen en de Oyster Bar verkoopt ze maar voor 2 weken, dan is het op. We bestellen nog een tweede portie en laten ze heerlijk, heel langzaam naar binnen glijden. De man aan de bar laat z’n tweede haring als een pro glijden en is het met me eens, veel lekkerder zo.
Dit was dus weer zo’n bijzondere belevenis, waarvan je denkt “ha dat heb ik toch maar gedaan!” Nieuwe haring uit Scheveningen eten midden in New York City. Geweldig!!
Als je dan je buikje vol hebt en heel tevreden en voldaan het restaurant verlaat, hoef je je niet af te vragen “wat zullen we nu eens gaan doen. Je kan wel plannen maken in New York City, maar het hoeft niet. Gewoon de benenwagen en lopen en kijken en genieten van alles om je heen. De herrie, de mensen, de shops, de straatartiesten, de gillende sirenes, de dikke stoere agenten, de gebouwen, de kleding, alle verschillende talen die je om je heen hoort. Het is genieten in NYC. Om 6 uur maar weer eens richting busstation. M’n moeder zou gezegd hebben “m’n benen zingen het Wilhelmus”.
Thuis aangekomen besef je weer hoe heerlijk rustig het hier is tussen de vogeltjes, hertjes en eekhoorntjes. Nog even voor de t.v hangen, maar al gauw vallen m’n luikjes dicht. Dan maar lekker m’n bed in en van haring dromen. Wat een simpele haring toch allemaal teweeg kan brengen. Weer zo’n bijzondere dag om nooit te vergeten. Volgend jaar weer en dan met onze hele ploeg Dutch meiden. Misschien mogen de jongens ook meeJ
Cora Vlug
