Hittegolf
- Wilma Hollander
- 11-07-2021
- Nieuws
De laatste week van juni bracht meteen al de eerste hittegolf met zich mee en o, wat is dat afzien! Ja, ik weet het, velen van jullie zouden er heel wat voor over hebben om op dit moment hier te mogen zijn, om lekker te genieten van die zo lang gewenste Pilion-vakantie, zonder testen, zonder mondkapjes, zonder zorgen… Ik kan me heel goed voorstellen hoe waardeloos het is als je vakantiereis op het laatste moment opnieuw wordt afgezegd vanwege restricties die zo onzinnig en verwarrend waren dat niemand er nog iets van snapte. Gelukkig hebben we dat allemaal weer achter ons. Ook Pilion is sinds 1 juli ‘geel’ geworden, maar wie hierheen wil komen, zal toch nog wel wat extra moeite moeten doen: voor zover nu bekend blijft de rechtstreekse vlucht naar Volos deze zomer geheel en al achterwege. Vliegen op Thessaloniki moet je dus, en dan met de huurauto, openbaar vervoer of taxiservice Stoumpovikos uit Kala Nera door naar Pilion.
Manlief en ik blijven vooralsnog voorzichtig, ook met onze vaccinatiebewijzen op zak. Nu is dat voor ons niet zo heel erg moeilijk, want de zomerse drukte laten we ook zonder covid graag aan ons voorbijgaan. We zijn allang blij dat de mondkapjes buiten niet meer op hoeven, dat we geen formuliertjes meer hoeven in te vullen om de hond uit te laten en dat we op een doordeweekse avond gezellig op een rustig terrasje aan zee kunnen zitten. Als we willen mogen we weer met onze kajak de zee op, een autotochtje maken naar de ‘andere kant’ of bij vrienden op bezoek in andere dorpjes dan het onze. Alleen hebben we nu dus die bloedhete hittegolf, en is het binnen bij de airco beter vertoeven dan buitenshuis in de zon. En ja, de zee is natuurlijk dichtbij, maar als je daarna een paar honderd meter in de brandende zon terug moet lopen naar huis, ben je weer net zo warm als ervoor. Trouwens, dat verkoelende zeewater is ook een mythe. Ik heb er even in gelegen toen we met de kajak toch maar uit peddelen zijn gegaan omdat alsmaar binnen zitten nogal gaat vervelen. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat rondpoedelen in lauwwarm zout water ook niet echt lekker is. Maar goed, ik ben van nature al geen enthousiast strand- en/of watermens, dat moet na al die jaren columns schrijven toch wel algemeen bekend zijn.
Juli en augustus in Greece zijn nu eenmaal niet mijn favoriete maanden, iets waar onze hond Ira het helemaal mee eens is. Ze is nauwelijks van haar plekje onder de airco in onze slaapkamer weg te krijgen, en ligt daar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds te pitten, het liefst op haar rug met alle vier de poten in de lucht. Ze is zo stil dat we regelmatig vergeten dat ze in huis is, want normaal gesproken is ze liever buiten, ook in de winter, en we hebben vaak de grootste moeite om haar ’s nachts naar binnen te krijgen. Een grote hond die onder je slaapkamerraam bij ieder kattengejank of buurhondengeblaf luidkeels laat weten dat zij in onze tuin de wacht houdt, is namelijk niet echt bevorderlijk voor je nachtrust. Dat ze overdag binnen is, vinden we op zich geen enkel probleem, en stiekem ook wel gezellig. Het punt is alleen dat Ira gek is op eten, en vooral op het kattenvoer dat net om het hoekje van de keukendeur op de grond staat.
Door schade en schande wijs geworden, heeft manlief al jaren geleden een haakje op die deur gemaakt, dat we netjes dichthaken als Ira binnen is, zodat de kat wel, maar de hond niet bij het voer kan. Maar ja, wij lopen natuurlijk regelmatig heen en weer van de kamer naar keuken, en zeker nu Ira letterlijk de hele dag in de slaapkamer – en dus uit het zicht – ligt, wordt dat haakje uiteraard weleens vergeten. En geloof het of niet, maar Ira heeft daar echt een zesde zintuig voor ontwikkeld. Ze kan nog zo diep liggen slapen, zo heerlijk relaxt onder die airco liggen, op het moment dat wij dat haakje vergeten zijn en rustig in de kamer zitten of even naar buiten zijn gelopen, sluipt ze stiekem naar de keuken om daar de bakjes leeg te eten. Waarna ze weer net zo onschuldig terug sluipt en net doet alsof ze niet van haar plaats is geweest. Het enige waaraan wij haar rooftochtjes merken zijn die lege bakjes en soms, als we wat langer buiten vertoefden, aan de uit de prullenbak gesnaaide lege verpakkingen. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk hoe ze ons iedere keer opnieuw zo om de tuin weet te leiden, en ja, stiekem moeten we er ook best om lachen. Vooral als we rustig in de kamer zitten en opeens vanuit de keuken allerlei haastige schrokgeluiden horen. “Haakje vergeten!” roepen we dan verschrikt uit, maar natuurlijk is het dan al te laat en kijkt madam ons met die grote glimlach van haar zo onschuldig aan dat we het haar maar vergeven. Zoveel andere lolletjes heeft ze tijdens deze warme weken nu ook weer niet, denk ik dan maar.
Het is voor alles en iedereen te hopen dat de temperatuur gauw weer een beetje naar beneden gaat, maar de voorspellingen in dat opzicht zijn niet echt gunstig. Het kwik blijft regelmatig de drieëndertig graden en meer halen, dus onze airco zal nog wel een tijdje overuren maken. Echt blij maken die voorspellingen me niet, maar getrouw aan mijn opvoeding tel ik dan maar snel mijn zegeningen, waarvan de aanwezigheid van die airco op dit moment op nummer één staat! En kijk, als ik dan zo zachtjes in mijzelf alles opnoem waarmee ik me gezegend voel, dan is die brandende zon ineens al een heel stuk minder heet en wordt mijn inmiddels veel te kort geworden lontje vanzelf weer langer. Want dat is nu eenmaal wat zegeningen tellen voor je doet: je wordt er vanbinnen een stuk blijer van. Zelfs tijdens een hittegolf ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
