Griekenland brandt
- Wilma Hollander
- 08-08-2021
- Nieuws
Ruim twee maanden zonder regen, een al wekenlang aanhoudende hittegolf gevolgd door een extreme hittegolf, en je kunt erop wachten. Eén vonkje en de catastrofe is niet te overzien. Griekenland brandt zoals het in de afgelopen decennia nog nooit heeft gebrand. De beelden van de alles vernietigende bosbranden hebben jullie ongetwijfeld voorbij zien komen; er zullen er nog vele volgen, want sinds gisteravond is er bij alle ellende ook nog een stormachtige wind opgestoken. Het geeft enige verkoeling, dat wel, maar de angst en de wanhoop worden er alleen maar groter door. Vuur en wind zijn geen goede combinatie, dat moge duidelijk zijn.
Tot nu toe hebben we het in Pilion vuurvrij gehouden, maar of dat ook zo zal blijven onder deze omstandigheden kunnen we alleen maar afwachten. Het overgrote deel van ons schiereiland bestaat uit olijfgaarden en bos, en ook al zijn er in dat bos veel kleine bergstroompjes, als het echt brandt zijn die niet in staat om het vuur tegen te houden. Dat hebben we gezien in 2007, toen 10% van onze bossen in de as werd gelegd. De beelden daarvan staan nog op mijn netvlies gegrift. Vier dagen heeft het toen gebrand, en ik herinner me het onophoudelijke gedreun van de overvliegende blusvliegtuigen nog goed. Net als de stank, de rook en de angst voor evacuatie. Destijds hadden we geluk. Op het moment dat het vuur ‘over de berg’ achter ons dreigde te komen, draaide de wind, waardoor de brand op 14 km van ons dorp stopte en de al klaarstaande vluchtkoffer een paar dagen later weer uitgepakt kon worden.
Die angstige ervaringen van toen spelen uiteraard een grote rol in mijn inmiddels wel bekende aversie tegen hete zomers en hittegolven, gecombineerd met lange periodes van droogte. De spanning bouwt zich in mij op, naarmate de temperaturen oplopen. En oplopen deden ze in de afgelopen weken. De hoogste temperatuur die ik in de schaduw op mijn terras heb gemeten was 41°C, en geloof me, dat wil je niet meemaken. Verzengende hitte, die je acuut de adem beneemt als je naar buiten stapt. Vermoeidheid, hoofdpijn, misselijkheid, droge ogen en een kort lontje zijn ook verschijnselen die zich steeds vaker voordoen naarmate de hitte langer aanhoudt. Nu komt daar het onrustige slapen nog bij, want alert zijn houdt in deze angstige dagen echt niet op als je naar bed gaat.
Het eiland Evia, waar momenteel een van de grootste branden woedt, ligt aan de andere kant van ‘onze’ Pagasitische Golf. Hemelsbreed misschien 40/50km bij ons vandaan, en het vuur is vanaf de Pilion te zien, zoals op bijgaande foto van vriendin Monique. Genomen vanaf haar terras, en je kunt je voorstellen dat dergelijke beelden niet echt geruststellend zijn. De rookwolken zijn ook overdag vanaf onze boulevard te zien, maar ik ben er bewust niet heen gegaan. De foto’s die ik op social media voorbij zien komen zijn al verontrustend genoeg. En het einde is nog niet in zicht. Als we de weersverwachtingen mogen geloven, zal de temperatuur weliswaar gaan dalen naar rond de 30°C, maar van regen is de eerstkomende twee weken nog geen sprake. Ik hoop en bid dat het vuur ons schiereiland met rust zal laten. Dat de bossen en olijfgaarden sinds een paar dagen tot verboden gebied zijn verklaard, zal ongetwijfeld helpen. De wetenschap dat er over het hele gebied verspreid diverse vrijwillige brandweergroepen paraat staan om in actie te komen, helpt ook. En eerlijk is eerlijk, als het echt heel erg fout loopt, dan is de zee voor ons maar 50m lopen. Dat is wel een geruststellende gedachte, al hoop ik met heel mijn hart en ziel dat het zover nooit zal komen.
De brandweermannen die nu dag en nacht in touw zijn om te redden wat er te redden valt, zijn de echte helden in deze dramatische periode. Als ik 41°C op mijn terras al verzengend vindt, hoe moet het dan zijn als je constant in de vuurlinie staat? En dan heb ik het nog maar niet over de beelden die zij te zien krijgen. Tot nu toe zijn er – voor zover mij bekend – nog geen dodelijke slachtoffers gevallen, maar het aantal verbrande (huis)dieren stijgt met de dag. Aan alle kanten zie ik oproepen voorbijkomen voor de opvang van totaal gedesillusioneerde honden en katten, al dan niet gewond. Hulp is heel hard nodig, nu en later, en ook hier op Pilion zijn er al kleinschalige hulpacties opgestart om de mensen op Evia te voorzien van de meest noodzakelijke dingen. Dergelijke initiatieven geven gelukkig aan dat de harten van de mensheid nog niet helemaal versteend zijn. In tijden van rampspoed zijn we er voor elkaar, zoals ook in Nederland onlangs gebeurde, toen het halve zuiden onder water stond. We kúnnen het dus wel, elkaar helpen en steunen! Alleen jammer dat we dat mooie saamhorigheidsgevoel onmiddellijk weer vergeten als de ramp voorbij is.
Ik heb geen idee hoe de komende dagen – weken? – voor ons gaan verlopen. Eén ding staat vast: we doen ons uiterste best om ons dagelijks leven niet al te veel te laten beïnvloeden door die nare en energievretende angst. De mens lijdt immers het meest door het lijden dat hij vreest en nimmer op komt dagen... ;-)
Yiasou uit Pilion,
Wilma Hollander
