Een tattoo met een verhaal (1)
- Herman van Nieuwenhuizen
- 10-03-2019
- Nieuws
Fotografie: Sandy Struijs
,,Koos Namink was mijn vader, hij was taxichauffeur en in 2002 kwam hij in het nieuws. Groot nieuws, maar ook verschrikkelijk nieuws. Hij werd mishandeld door een klant met een schroevendraaier. Hij lag wekenlang in coma, op het randje van leven en dood maar heeft het uiteindelijk gered. Mijn vader was wel gehandicapt de rest van zijn leven, geestelijk en lichamelijk. Niet aangeboren hersenletsel noemen ze het, NAH. Er is iemand aangehouden en die had ‘gewoon’ veroordeeld moeten worden. De rechter oordeelde echter anders; er was geen wettig en overtuigend bewijs. En daarmee was de zaak afgedaan, maar mijn vaders leven ook definitief verwoest.
Hij zat jarenlang in het Zonnehuis en kwam om de week een dag ‘thuis’ bij mijn moeder. Het was mogelijk contact met hem te hebben, maar wel altijd moeilijk door zijn opgelopen handicaps. Van wie hij ‘was’ als vader had ik misschien al afscheid genomen, hoewel hij niet ‘weg’ was. Mijn vader kon zich sociaal wel enigszins handhaven maar vaak via bijvoorbeeld standaardvragen en antwoorden en standaardreacties. Af en toe kwam er echter weleens wat bijzonders naar boven. Iets van zijn echte, eigen persoonlijkheid en van de dingen waarmee hij zich vroeger bezighield. Zo waren we ooit eens op bezoek bij mijn ouders thuis, en mijn jongste zoon zat zijn huiswerk te maken. Wiskunde, en ik vroeg hem daar wat over. Welk getal bij het wiskundige symbool “Pi” hoorde…en mijn vader liet toen van zich horen: “Pi is 3,14”. Dat maakte ontzettend veel indruk, mijn vader die, vóór die noodlottige dag in zijn leven, zich bezighield met cijfers en rekenen. Als taxichauffeur heb je daarmee beroepshalve veel te maken, met geld en rekenen, maar hem boeide het ook en ik deelde dat soort dingen met hem. Van die vader en van die ‘andere tijd’ zag ik op dat moment weer wat terug en “Pi” werd toen heel belangrijk voor me.
In augustus 2017 is mijn vader overleden, waarbij ik voor de tweede keer afscheid van hem nam. De eerste keer van wie hij was, na die aanslag waarbij hij veranderde door zijn opgelopen handicaps en de tweede keer toen hij ‘echt’ overleed. Daarna ben ik aan het werk gegaan met “Pi”, het symbool dat belangrijk was geworden en ik zocht naar de perfecte vorm en kleuren om uitdrukking te geven aan zoveel; aan de nagedachtenis van mijn vader, aan mijn band met hem, en daarnaast aan alle andere zaken die een belangrijke rol spelen in mijn leven. Elke kleur en elke stip, elk detail in het getatoeëerde symbool op mijn lichaam heeft een betekenis. De kleur groen is van de groene stoel van mijn vader, waarin we hem uit konden tekenen, van waaruit hij alles deed. Het oranje staat voor de kleur van de wens in de Wensboom in het Zonnehuis waar hij jarenlang gewoond heeft. Daarop stond zijn wens om er nog één keer te mogen genieten van een accordeonoptreden en dat heeft hij op een Koningsdag mee mogen maken. Het roze staat voor de vrouwen in de familie, mijn moeder, ikzelf en mijn dochter en het blauw weer voor de mannen, de zoon, de schoonzoon en de kleinzoons. Kortom, die tattoo geeft mijn leven weer en is ook een monument, een gedenkteken voor mijn vader. Ik heb zeker eerst een maand Pi-symbolen getekend en geverfd tot ik de perfecte had om te laten tatoeëren. De dag van het plaatsen van de tattoo was erg emotioneel, het ontwerpen van de tattoo bleek belangrijk in het verwerkingsproces van zijn overlijden én die mishandeling van zoveel jaar geleden.
Er is dus nu nog deze tattoo maar daarnaast zijn er ook nog ‘toevalligheden’, waarin het soms lijkt dat mijn vader even laat merken dat hij er is, ons ziet. Een teken uit het hiernamaals? Wie zal het zeggen. De radio die ineens speelt in de auto met een favoriet nummer van hem, wat kleingeld dat opduikt op een onmogelijke plek, je weet wel, wat taxichauffeurs altijd bij zich hebben. Alsof hij even wil zeggen: ‘Ik laat je niet alleen’.
