Een pak van mijn hart

COLUMN - Een maand of twee geleden – of waren het er drie? – had ik in verband met Open Monumentendagen het een en ander te verhapstukken op het stadskantoor. Na de vergadering kwam ik onverhoeds op een enorm feest terecht dat in de foyer van het Theater aan de Schie werd aangericht. Het publiek was uiterst divers: ik zag gewone Schiedammers maar ook buitengewoon opgeprikte heren die ongetwijfeld in een of andere raad van bestuur zaten. Op het spreekgestoelte stond een mijnheer die wat outfit en uitstraling betreft, niets met deze bolleboffen gemeen had. Hij spoorde het publiek aan om vooral niet weg te gaan voor het bier op was of woorden van gelijke strekking.

Het was Chris Oomen, de charismatische directeur van DSW, die afscheid nam van zijn personeel en zijn relaties.

De stemming was opperbest maar ik maakte mij een beetje zorgen. Oomen had als hoogste baas van DSW zich nooit iets gelegen laten liggen aan het informele kartel van de zorgverzekeraars. Hij maakte van zijn hart geen moordkuil en nam het altijd op voor zijn verzekerden, die door de overheid vooral steeds weer op kosten werden gejaagd door de verhogingen van het eigen risico. Zelf is Oomen een van de rijkste mannen van Nederland. Hij maakte zijn fortuin door speculaties op valutaverschillen en zo. Niettemin begreep hij donders goed dat ziekte een ramp is voor een echtpaar in de bijstand of een bejaard stelletje met AOW en een klein pensioen. Dat eigen risico is door de regering ingevoerd om de domme burgers bewust te maken van hoe duur de gezondheidszorg is, maar in de praktijk leidt het tot zorgmijding. Als je na aftrek van vaste lasten een eurootje of zestig per week overhoudt, is het een ramp als je met zijn tweeën ook nog eens 750 euro kwijt bent aan eigen risico. Oomen bleef daar op hameren en op veel meer dat mis is in de wereld van de zorgverzekeringen. 

En nu zou hij worden opgevolgd. Wie zouden ze kiezen? Het was de laatste jaren niet erg de mode geweest om aan het hoofd van grote organisaties mensen te zetten met een sociaal hart. Dit was meer het tijdperk Dijsselbloem. Ze zouden vast goede sier willen maken met een of andere keiharde dame van het slag Neelie Kroes, die op zoek ging naar fusiepartners en schaalvoordelen. 

Zo liep het niet. Chris Oomen maakte plaats voor zijn tweede man Aad de Groot. “Die heeft het hart op de goede plaats”, verzekerden mij mensen die bij DSW werkten. Kan zijn, maar zien is geloven.

Dit weekend gaf Aad de Groot in het AD zijn visitekaartje af. Hij deed een keiharde aanval op het eigen risico, die molensteen om de nek van gewone hardwerkende mensen, dat noodlottige instrument waarmee mensen uit de spreekkamer worden weggehouden en dan juist niet de lui die om elk wissewasje naar de dokter ijlen maar juist mensen die echt wat mankeren en moeten kiezen tussen huurschuld en een therapie.

De erfenis van Chris Oomen is bij Aad de Groot in goede handen.

Dat was een pak van mijn hart.