Een lange, vredige winterslaap
- Marijke Persijn
- 16-02-2020
- Nieuws
Doornroosje moest 100 jaar slapen voordat er een prins kwam om haar wakker te kussen. Het was niet makkelijk om haar te vinden en nog lastiger om bij haar te komen. Hij moest zich door een enorme dikke haag van takken vol doorns een weg banen. ( Het woord WEG is in het Vlaams BAAN. Je zou dus in het Vlaams kunnen zeggen “zich een baan banen” en in het Nederlands “zich een weg wegen”)
Op ons terrein hier in de Ardennen ben ik ook bezig om me door enorme gordijnen van soms hele dikke braamstruiken met enorme doorns heen te snoeien. Eerst om een struik te bevrijden die straks allemaal roze bloempjes zal dragen. Daarna was de vlier onderaan de oprit aan de beurt. Gisteren begon ik op een andere plek, vlakbij een houtstapel. De bramenslierten slingerden zich van de rand van ons grasveld over de houtblokken heen het bos in en vervlochten zich met de klimopranken.
Net voor ze daar stopten met hun tentakels uit te slaan, zag ik een paar grote stenen liggen. Naast een gegraven gat. Op de plek waar onze lieve hond Tara vorig weekend overleed … De laatste 75 minuten hier op aarde bracht ze daar door. Ze was er zelf heen gegaan toen ik tegen haar had gezegd: “Als je je laatste uurtje hier buiten door wilt brengen, mag dat. Ik zal bij je blijven”. Ook Eric en onze zwarte hond Bardo kwamen er bij.
Tara en Eric hadden een heel speciale band. Zij had van haar moeder wat chowchow in haar genen gekregen: ze had blauwe vlekken op haar tong, een compact postuur en een eigenzinnig karakter. Ze zag er een beetje uit als een leeuw en had ook het hart van dit edele dier. Geen wonder dat Eric en zij zich zo tot elkaar aangetrokken en met elkaar verbonden voelden . Eric is zowel van sterrenbeeld als van ascendant een LEEUW. Onze kinderen hebben als ascendant ook LEEUW en daarom hebben we ons huis destijds LEEUWENHORST genoemd. (Eric’s achternaam is VAN DER HORST. Horst betekent o.a. NEST)
Onze lieve Tara is aan haar lange, lange winterslaap begonnen … Rust zacht lief dier.
Tara werd al op 19 november ziek. De dierenarts raadde ons aan naar de Universiteitskliniek van Luik te gaan. Naar de Urgence, de emergency poli. Gelukkig waren we met de camper gegaan, want we hebben daar bijna acht uur doorgebracht. In onze mobile-home hadden we koffie, brood en beleg. Een luxe, want in de automaat in het gebouw was alleen wat snoep te krijgen. Begin januari gingen Eric en zij opnieuw daarheen. Alle specialisten waren optimistisch. Met medicatie kon ze nog best een tijd heel gelukkig leven. Men had echter niet het gezwel in haar buik ontdekt. We hebben bijna 3 maanden veelvuldig onderbroken nachten gekend. Plas opdweilen. Haar naar buiten laten. De laatste nachten had ze echt pijn. Ze kon niet meer in en uit de auto springen. Niet meer op of van de slaapbank. Ze kon nog maar hele kleine stukjes wandelen. Wat een intense pijn en verdriet. Haar laatste nacht heeft Eric bij haar “geslapen”.
En er ontstonden spanningen in ons Trio MaGMa. De naam was blijkbaar passend, want na ons concert WINTERSTILTE is de boel geëxplodeerd. Aanleiding was een muziekstuk van Haydn.
Zo is er ook voor Eric en mij een lange winterslaap ingegaan.
Sinds de oprichting van ons trio hebben Eric en ik per dag vele uren er aan gewijd. We lieten een muziekkamer in de garage bouwen. Ik volgde cursussen rond “doelgroepen”, “zang en stem” en begon aan een cursus “Je eigen website bouwen”. Die laatste heeft Eric over moeten nemen. Ik kon het niet meer volgen. Behalve dat hij dus onze site heeft opgezet, moest hij deze elke dag onderhouden. Elke week schreef ik blogs. In het begin hielp Gérard me met deze in het Frans te vertalen. Eric zorgde voor de Engelse vertalingen. En zingen vraagt elke dag een paar uur studeren …
In oktober deden we mee aan het BAM! Festival in La Roche. Wat ons twee betreft een hoogtepunt, waarbij mijn vriend en collega, de Nederlandse componist-pianist Peter Visser, in het zonnetje werd gezet met zijn Vier Ardense Gezangen op gedichten van de voor La Roche zo belangrijke dichter Jacques Perk. Gelukkig hebben we als Trio MaGMa nog ons Lustrumconcert in Dochamps kunnen geven. Ondanks alles was dat een heel mooi concert, waar ons publiek héél enthousiast over was.
Mijn eigen website bestaat al zo’n jaar niet meer. Ik was meer schrijver dan zanger geworden: blogs op mijn eigen site, blogs op de Trio MaGMa site en Vlaardingen24.
Nu onze MaGMa site eind maart uit de lucht gaat, krijgen Eric en ik dus heel veel vrije tijd.
Een lange, vredige winterslaap.
À la prochaine,
Marijke Persijn.
