Een bijzonder exemplaar!
- Wilma Hollander
- 27-01-2019
- Nieuws
De eerste maand van het nieuwe jaar zit er alweer bijna op. Traditiegetrouw wordt in deze periode overal de Vasilopita, de Nieuwjaarskoek, aangesneden, een grote taart, waarin een muntje is meegebakken. Iedere aanwezige krijgt een stukje, en degene die het muntje in zijn of haar taartstuk terugvindt, kan een heel gelukkig jaar tegemoetzien. Het aansnijden van de dorps-Vasilopita vindt bij ons plaats op 3 februari, en we waren echt verrast dat we dit jaar daarvoor een officiële uitnodiging kregen. Het is toch een teken dat we ‘erbij horen’, net zoals we op 6 januari altijd toegezongen worden door een aantal buurmannen die op die avond van deur naar deur gaan om de buurtbewoners een extra goede start van het nieuwe jaar te geven met hun lied. De ontvangers van de goede wensen tonen daarvoor hun dankbaarheid door een bankbiljet in de grote, door de groep meegesjouwde collectekist van de dorpskerk te stoppen en vervolgens iedereen een glas tsipouro en een stukje brood of iets anders aan te bieden. Het is een echt mannengebeuren, waarbij de stemming naarmate de avond vordert steeds vrolijker wordt, ongetwijfeld dankzij de vele genuttigde versnaperingen.
Tradities en rituelen... dit land staat er bol van. En hoewel we in de afgelopen dertien – o nee, bijna veertien - jaar aardig ingeburgerd zijn, doen we echt niet aan alles mee. Dat hoeft gelukkig niet. Er is in ons dorp over en weer respect voor elkaars cultuur, en als wij onze buren verrassen met een van onze Hollandse tradities, dan wordt dat altijd met veel enthousiasme ontvangen. Zo gingen de oliebollen, door zoonlief gebakken, er ook dit jaar weer grif in. En de stroopwafels die ik met de kerst aan Kostas de postmeneer cadeau heb gedaan omdat hij zo lief is om de postpakketten aan het hek te brengen, leveren me nog steeds een gulle lach op als hij ons tuinhek nadert. Wat niet verkeerd is, want Kostas de postmeneer is toevallig wel een hele leuke vent om te zien.
Bij die Hollandse stroopwafels hoort trouwens een heel bijzonder verhaal. Ze komen namelijk niet uit Nederland, maar uit een klein dorpje vlak bij Thessaloniki. Daar woont sinds een paar jaar Maarten G. Verhoef, onder de Nederlanders in Griekenland ook wel bekend als de Hollandse Koekenbakker. Als u onlangs met Transavia hebt gevlogen, dan is de kans groot dat u zijn verhaal al gelezen hebt in het Transavia-blad dat voor u in de stoelzak zat. Een spannend ‘ik vertrek’ verhaal van een Nederlander die van de ene op de andere dag met zijn vrouw en vier kleine kinderen in een caravan naar Griekenland vertrok. Hij kookte er eerst een jaar voor de vluchtelingen in een van de grenskampen, helpt nog steeds de minder bedeelden in zijn omgeving, bezoekt Nederlandse gevangenen in Athene, brengt dozen vol speelgoed naar kindertehuizen in heel Griekenland en heeft een jaar geleden een winkelruimte gehuurd waar hij echte Hollandse stroopwafels bakt. Of, voor de Sinterklaas, heerlijke amandelspeculaasjes. Precies die lekkernijen waarin een NL’er woonachtig in het buitenland af en toe graag wil happen. Maarten verzendt zijn stroopwafel-dozen door heel Griekenland, maar hij deelt ze onderweg ook uit. Aan een Griekse chagrijnige tolhuis-dame bijvoorbeeld, die hij met zijn stroopwafels dusdanig verblijdt dat haar – en ik citeer hem nu – ‘...strakke gezicht à la een porseleinen vaas acuut veranderde in een crackelee vaas. Overal barstte het schilderwerk en met een stralende lach pakte ze de stroopwafel aan. De lieverd is gegarandeerd een uur bezig geweest met de renovatie van haar voorheen rimpelloze gezicht dat vol lachribbels zat door m'n wafel...’
Ik bedoel maar... Als zo’n man je vraagt om met hem te gaan lunchen in Volos dan zeg je toch meteen ja? Ik in ieder geval wel, want ik ben gek op mensen die positief in het leven staan. En Maarten G. Verhoef is zo’n mens, dat was me uit onze Facebook-vriendschap wel duidelijk geworden. Afgelopen woensdagmiddag was het dus zover, en wat hebben we samen een plezier gehad aan ons tafeltje in de taverne aan de haven van Volos. De ober die ons de tsipouro met hapjes bracht, raakte er volgens mij zo door van slag, dat hij zijn dienst onmiddellijk overdroeg aan een collega en zich niet meer op het terras liet zien. De tijd vloog echt razendsnel voorbij met het uitwisselen van levensverhalen, anekdotes en alles wat er verder nog in ons opkwam. En dat was veel. Heel veel. Of, zoals Maarten in een reactie op mijn FB-bericht met daarin onze bovenstaande selfie schreef: ‘Het zal nog wel een jaar of tig duren voordat m'n hoofd weer helder is. Je wordt gewoon in dat hele mens opgeslobberd met d’r schrijverstalent... knap... Niemand zo apart als deeezzzee schrijfster...wat een bijzonder exemplaar...’
Mocht u nu net als Maarten ook zo’n positieve mening hebben over mijn schrijverstalent, dan zou ik het heel erg waarderen als u dat laat weten door middel van een stem via deze link op mijn roman Smaak van Liefde. Deze roman komt namelijk in aanmerking voor de Valentijn Publieksprijs 2019, en het zou natuurlijk supergaaf zijn als ik die prijs over twee weken in ontvangst zou mogen nemen. Stemmen gaat heel eenvoudig door het invullen van uw naam en emailadres en het aankruisen van uw favoriete boek naar keuze. Let op: de titels staan op alfabetische volgorde, dus u moet wel even doorscrollen naar de S van Smaak van Liefde. Uw moeite wordt door mij zeer op prijs gesteld.
Even terug nog naar onze ontmoeting. Aan het eind van de middag zijn Maarten en ik – veel te vroeg naar ons beider zin – weer ieder onze eigen weg gegaan. Hij met mijn boek en ik met zijn stroopwafels onder de arm. We gaan elkaar zeker weer zien, want we waren nog lang niet uitgepraat. Dat kan ook niet tussen twee mensen die allebei heel veel gedaan en meegemaakt hebben in hun leven. In dat opzicht waren we zeker aan elkaar gewaagd. En als dan ook nog eens blijkt dat je elkaars humor goed kan waarderen, dan is er zomaar ineens op een doodgewone woensdagmiddag aan de haven van Volos een heel bijzondere vriendschap ontstaan tussen twee doodgewone Nederlanders woonachtig in Griekenland: een vrolijke koekenbakker en een feelgood-romanschrijfster. En dat smaakt absoluut naar... Ha, ha, nee, niet naar liefde. Wel naar meer :-)
Yiasou uit Pilion,
Wilma Hollander
