Een bijtgrage gast

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Bozzano (Italië), Marijke Persijn (België) en vandaag Cora Vlug (Verenigde Staten)..

Ik had beloofd in m’n vorige verhaaltje dat ik zou vertellen over de baby-shower voor onze zoon en schoondochter, die over een week of zes hun eerste kindje verwachten. Zoals ik al verwachtte, valt er niet veel te vertellen hierover. Veel cadeau’s en veel eten.

Dus zat ik woensdagochtend aan de keukentafel, met een bakkie koffie te verzinnen waar ik het over zou gaan hebben voor Vlaardingers In Den Vreemde. Onze kat Timmy lag buiten lekker te luieren in de zon. Ik zit zo heerlijk rustig te mijmeren en zie in m’n ooghoek Timmy in tijgerpositie voorbij schuiven. Ik kijk naar buiten om te onderzoeken waar z’n interesse naar uitgaat. Ik kan me niet meer herinneren maar ik denk dat ik wat kreten eruit heb gegooid diet hier niet voor herhaling vatbaar zijn. Ik spring op, m’n stoel valt om, ik probeer razendsnel de buitendeur van z’n slot te krijgen, gooi de deur open en geef een brul naar Timmy dat ie weg moet wezen.

M’n hart gaat tekeer en ik zie allerlei horrorbeelden bij de dierenarts voorbij flitsen. Natuurlijk blijft Tim gewoon zitten waar hij zit en sluipt dan naar z’n prooi die hij in het vizier heeft. Hij wil hem eigenlijk gewoon even een zetje geven zodat het beest gaat rennen en hij er achteraan kan rennen, zomaar voor de lol en de broodnodige beweging. Ze zitten allebei onder een andere stoel op het (zoals we dat op z’n Vlaardings zeggen) platje. Heel even neemt Tim een seconde pauze, voordat hij de sprong gaat wagen. Net genoeg tijd om hem bij z’n staart te pakken en naar achteren te rukken. Onder flink protest natuurlijk, maar dat kan me niet schelen en ik laat je niet meer los. Deur open, kat naar binnen gegooid en de deur weer dicht. Timmy zit voor het raam van de deur te miauwen en heeft er flink de p in.

En wat nu? Dat beest kan hier niet blijven en hij verroert zich niet, maar kijkt me alleen maar boos aan, heel boos. Het is een schildpad. Oh is dat alles', zullen jullie nu zeggen. Die stopt z’n koppie toch onder z’n schild en niks aan de hand? Maar dit is geen gewone schildpad, maar een water schildpad met de naam Snapper of Snapping Turtle. Ik weet dat deze snapper al een tijd in onze vijver woont, maar heb hem nog nooit eerder aan land gezien en dat hoort ook niet volgens de natuurwetten. Ze komen alleen aan land om hun eieren te leggen en gaan dan weer terug naar het water. De kinderen mogen alles zelf uitzoeken. Daar bemoeien ze zich niet mee. Om hun eieren in te leggen graven ze een kuil. Ons deck (platje) is van hout,  een kuil graven zal moeilijk worden, dus ik begrijp niet waarom deze snapper de twee treden heeft overwonnen om op het deck te komen en hier gewoon op haar gemak zit te zitten.

Maar waarom de paniek om een waterschildpad? Deze snapping turtle, de naam zegt het al, kan snappen/snauwen. Als de snapper in het nauw gedreven wordt dan kan hij razendsnel bijten en hij laat niet meer los. Er zitten vlijmscherpe tandjes in dat bekje. Menigeen heeft één of meerdere vingers verloren door een snapper proberen te vangen. Als je 'snapping turtle' op zoekt op YouTube dan kom je de meest vreselijke beelden tegen. Domme Timmy had dus makkelijk een neus, een poot of een oor kunnen verliezen. Daar stond ik dus. Wat nu? Ik kan haar hier niet laten zitten. Nu ze toch eindelijk aan land is kan ik beter proberen om haar ergens anders te dumpen en niet langer meer in onze vijver. Ze lust ook graag een goudvisje, hoewel ze liever visvoer eet. Ik haal een grote plastic doos uit de kelder en kan die heel makkelijk over haar heen zetten. Ze verroert zich nog steeds niet.

Men zegt dat je een snapper bij de staart kan pakken om te vervoeren, maar zo’n held ben ik niet. Ik raak het monster niet aan. Ik probeer een groot stuk karton onder haar te schuiven, zodat ik haar in de plastic doos kan kiepen. Nu wordt ze boos. Ze laat haar tanden zien en strekt haar poten uit. Ze wordt twee keer zo hoog als ze al was. M’n kat is een flinke kat en deze snapper is groter. Ze ziet eruit als een prehistorisch beest, met schubben, rimpels en een lange staart met “haaienvinnen” bovenop. Eindelijk zit ze op het stuk karton. Ik draai de hele boel voorzichtig om en ze komt keurig op haar pootjes terecht. Snel het deksel erop. Door het doorzichtige plastic probeert ze me regelmatig te bijten. Ze is heel boos. Nog een klein autoritje en een eindje lopen en ik ben bij het meer. Ik open de doos en geef haar de vrijheid. Bang dat ze toch nog even achter me aan komt. Maar gelukkig gaat ze meteen het water in en zwemt weg, een nieuw leven tegemoet.

Nu maar hopen dat ze niet gezorgd heeft voor nieuw leven in m’n tuin. Ik heb niets verdachts kunnen vinden waar eieren verstopt zouden kunnen zijn, dus hopelijk had ze dat nog niet gedaan en zocht ze nog een goed plekje. Ze zal wel zelf voor haar ontbijtje moeten zorgen voortaan. Ze kan niet meer mee eten, 's morgens om acht uur met de goudvissen. Ik zal haar best een beetje missen. Ze kwam met haar koppie naar boven en hapte dan het visvoer van het wateroppervlak. Leuk om te zien, maar toch beter de snapper missen dan een paar vingers. En om de dag kompleet te maken liep ik bij thuiskomst door een groot spinnenweb met een dikke kruispin in het midden. Zo is het wel genoeg geweest.