De vloek van Drake's Drum
- Wilma Hollander
- 01-12-2019
- Nieuws
In een van mijn eerdere columns vertelde ik al eens over een bezoek aan de oude begraafplaats van Volos, in de buitenwijk Neo Ionia. Tussen alle oude graven ontdekte ik daar in een afgelegen hoekje een omheind gedeelte waar volgens een marmeren plaquette achttien Engelse zeelieden liggen begraven. Allen behorend tot de bemanning van het Britse marinefregat de HMS Devonshire, en omgekomen op 26 juli 1929. Bij thuiskomst ontdekte ik dat het bewuste fregat destijds deel uitmaakte van een grootscheepse Vlootoefening in het Middellandse Zeegebied. Tijdens een schiettraining voor de kust van Skiathos blokkeerde echter een van de twee kanonlopen, en toen degene die het betreffende kanon bemande het stuitliggingsblok opende, ontplofte de stuwlading in de loop. Bij de daaropvolgende explosie verloren achttien bemanningsleden het leven, en nog eens vijf mannen overleden later op het hospitaalschip HMS Maine aan hun verwondingen. Zij liggen begraven op Malta.
In de afgelopen maanden bracht ik het onderwerp een aantal keren ter sprake als ik mijn in Pilion wonende Engelse vrienden ontmoette, omdat ik het toch wel een intrigerend verhaal vond. De een voor de ander bekende nog nooit iets gehoord te hebben over het feit dat er in Volos een Brits marinegraf is, maar een van hen, door mij nieuwsgierig geworden, stuurde mij onlangs een link naar de site royalnavymemories.co.uk. En daar vond ik niet alleen feiten en namen, maar ook een aantal foto’s van de begrafenis die al een dag na de explosie plaatsvond in Volos. Een indrukwekkende gebeurtenis moet dat zijn geweest, want ook de bemanningen van de andere schepen die deel uitmaakten van de Britse vloot waren erbij aanwezig. Naar aanleiding van dit ongeluk werd er op alle Britse marineschepen onmiddellijk een veiligheidsklep op het stuitsliggingsbok aangebracht, en ene Mr. Terence Warner, oud-marineman, schreef in een reactie op het artikel over de gebeurtenissen op de HMS Devonshire: “Ik diende later op dezelfde plek als de marinier die in 1929 per ongeluk het stuitliggingsblok opende. Ik dacht aan hem iedere keer als we begonnen met schieten, want door zijn dodelijke fout waren wij veilig. God hebbe zijn ziel...” Vergeten werden ze zeker niet, want diezelfde oud-marinier herinnert zich nog heel goed dat hij en zijn collega’s in 1958/59 vanaf hun schip in een officiële parade naar de begraafplaats liepen om de omgekomen mariniers eer te bewijzen. “We werden begeleid door de Black Watch Band, en het was daar, op die Griekse begraafplaats, dat ik voor het eerst de indringende melodie van The Flowers Of The Forest hoorde...”
Niet iedereen is er echter van overtuigd dat het dodelijke ongeluk geheel en al te wijten valt aan een menselijke fout. Aan boord van de HMS Devonshire bevond zich namelijk een zilveren replica van “Drake’s Drum”. Het oorspronkelijke muziekinstrument behoorde toe aan de beroemde zeeheld Sir Francis Drake, die de trommel op al zijn reizen meesjouwde. Kort voor hij stierf beval hij dat zijn dierbare instrument naar Buckland Abbey moest worden gebracht om daar voor altijd te blijven. Als Engeland ooit in gevaar was, moest iemand op de drum slaan en dan zou hij vanuit de hemelen terugkeren om zijn land te verdedigen. Drake’s Drum mocht de Abbey nooit verlaten, maar dat gold niet voor de replica die door ene Lord Milmay of Flete in maart 1929 aan het gloednieuwe Britse fregat de Devonshire werd geschonken. Na het ongeluk met het stuitliggingsblok duurde het echter niet zo heel lang voordat er geruchten opdoken dat het schip vervloekt zou zijn vanwege de aanwezigheid van Drake’s Drum, die immers nooit de Abbey mocht verlaten. Vreemd genoeg vonden er tussen 1929 en 1935 op het schip nóg een aantal ongelukken plaats, waaronder een brand, een zeeman die uit de mast viel, het rammen van een kademuur, en in 1935 opnieuw een explosie waarbij drie mensen omkwamen. Door dit alles werd het geloof in de Vloek van Drake’s Drum steeds sterker, en na dat laatste ongeluk dienden de bemanningsleden dan ook een petitie in om de replica van het schip te laten verwijderen. Dit gebeurde, en de HMS Devonshire doorstond de verschrikkingen van WOII zonder verdere noemenswaardige incidenten. Aan de lange ‘loopbaan’ van het schip kwam uiteindelijk pas een einde in 1954, na haar allerlaatste reis... naar de sloperswerf.
Het verhaal zelf loopt echter nog een aantal decennia door, want in mei 2003 besloot het gemeentebestuur van Volos dat de begraafplaats in Neo Ionia weg moest om plaats te maken voor een groot park. Alle graven moesten geruimd worden, wat in Griekenland een vrij normale gang van zaken is. Juist daarom hadden de Britse mariniers al in 1929 een lage muur om de graven gebouwd, in de hoop hun kameraden daarmee te beschermen tegen ruiming. De plannen van het gemeentebestuur leken daar een einde aan te maken – tenzij de Britse regering bereid was een bedrag van ₤ 85.000 te betalen als compensatie voor tweeënzeventig jaar grafrechten. Zo niet, dan zouden de overblijfselen van de Britse zeelieden op de grote hoop in een greppel terechtkomen. Na enig touwtrekken tussen de Britse Ambassade en het gemeentebestuur werd het bedrag al snel verlaagd tot ₤ 28.000, maar gelukkig kreeg de Raad van Bestuur van de Stedelijke Begraafplaats Neo Ionia in november 2003 een nieuwe voorzitter. Deze man, ene Christos Stathopoulos, liet alle acties met betrekking tot de claim stopzetten, en bevestigde in een brief aan de ambassade dat alle bestaande afspraken uit 1929 over het behoud van de Britse zeegraven weer in ere werden hersteld. Eind goed, al goed dus.
Het park is er nooit gekomen, al is er rond het ‘Britse Hoekje’ ooit een begin gemaakt met het ruimen van de zich daar bevindende Griekse graven. Omgevallen stenen en verwaarloosde paden omringen de nog steeds keurig onderhouden laatste rustplaats van de Britse mariniers. Heel jammer dat niemand het nodig vindt om daar iets aan te doen, want de Taxiarches Begraafplaats van Neo Ionia is in mijn ogen een heel bijzonder monument. De veelal indrukwekkende graven vertellen ieder voor zich hun eigen verhaal, waardoor de geschiedenis echt tot leven komt – al is het maar in de columns van een Nederlandse schrijfster uit Kato Gatzea... ;-)
Bronvermelding: ©Roll-Of-Honour.com
Yiasou uit Pilion
Wilma Hollander
.jpg)
